Ungi hermaðurinn - 01.05.1922, Síða 2

34
Un"i hermaðurinn
snemma— sjaldan annað. Vinnu-
stúlkurnar svikust um ef hún
leit af þeim. Börnin voru heldur
ekki eins og þau áttu að vera;
þau gleymdu skyldum sínura,
eyddu timanum til ónýtis og höfðif
meiri löngun til þess að leika sér
en að vínna.
Og maðurinn hennar! Já, hann
var nú að vísu góður á sína
visa, en þögull upptekinn af sínu
eigin. Aldrei gat hún talað við
neinn — aldrei neinar uppörfanir!
Meðan hún sat þannig og hugs-
aði um alt hið mótdræga, fanst
henni alt í einu sem hún sæi
fagra veru myndast úr geislun-
um sem tunglið sendi inn til
hennar og staðnæmast fyrir fram-
an sig. Ilún sá .að það var i
engill
»Eg er kominn.«' sagði engill-
inn, »til þess að færa þér nýárs-
gjöf, sem gjörir þig glaða.«
»Hvað getur það verið, sem
gjörir mig glaða,« spurði bónda-
konan, »eg vænti mér einkis góðs
franíar i lífinn.c
»Jú,« svaraði engillinn, »þessi
gjöf mun breyta öllu lífi þínu;
eg færi þér ný augu.«
tíýnin hvarf, og bóndakonan
stóð á fætur. »Hvaða vitleysa er
það,- sem mig hefir verið að
dreyma,« hugsaði hún, svo fór hún
að hátta og lagðist til hvildar
andvarpandi.
Er hún snemma morguninn eft-
ir kom fram i eldhúsið nam hún
staðar og horfði i kringum sig.
Það var sópað og prýtt, það sauð
á fægðum katlinum á eldstónni.
0, hvað hér er notalegt, hugsaði
konan með sér, stúlkurnar liafa
hlotið að fara snemma á fætur,
fyrgt þær eru búnar að taka svona
vel til; þær eru nú samt sem
áður ekki sem verstar; hafi þær
marga galla, þá hafa þær þó líka
sínar góðu hliðar.
Þegar stúlkurnar komu úr fjós-
inu hafði húsmóðirnir kaffið til,
og stórt fat af jólaköku stóð á
raeðal hinna góðu rétta á morgun-
verðarborðinu.
»Komið þið nú og fáið ykkur
heitan sopa,« sagði hún, »þið
munuð þarfnast þess i þessum
kulda.« ,
»Það er þó dæmalaust hvað
húsmóðirin er biíð í dag.« sögðu
stúlkurnar hver við aðra, og .
verkin gengu tvöfalt betur þann
daginn.
Börnin korou úr svefnherbergj-
um sínum og settust til borðs.
Augu móðurinnar hvíldu á þeirn.
»6uði sé lof að þau eru öll frisk,«
hugsaði hún, og væn eru þau nú
líka; þau gætu auðvitað verið
betri; en þau valda mér þó engr-
ar verulegrar sorgar eða smánar.
»Borðið þið nú börn, og svo skuluð
þið fá jólaköku með kaffinu á