Ungi hermaðurinn - 01.06.1922, Blaðsíða 2
42
Ungi hermaðurinn.
Hvað er eg stór?
Guðrún litla er mjög dugleg i
Bmáaendiferðum og að gera ýms
smávik fyrir afa sinn og ömmu
í húsinu. Hún sækir brauð til
bakarans, kafíi til kaupmannsins
og fisk til fisksalans. Brosið og
ánægjan skín ætið á andliti henn-
ar, þvf hún gerir alt með gleði.
Það kemur þá eigi svo sjaldan
íyrir, að afi hennar segir: »Þú
ert stór og dugleg stúlka, Guð-
rún, það var gott að þú komst
til okkar, því þú getur gert svo
mikið fyrir mig og mömmu.c —
Guðrún var líka farin að telja
sjálfri sér trú um það, að hún
væri í raun og veru ómissandi í
húsinu. Hún var nú 10 ára, og
vildi því gjarnan vera stór.
»Hversu stór er eg, afi?« spurði
hún einu sinni.
»Eg hefi svo oft sagt við þig,
barníð gott, að þú værir stór
stúlka, Guðrún,* svaraði afi henn-
ar.
»Já, afi, en eg á við það, hvað
eg 8é há, hve margar álnir, get-
ur þú ekki mælt mig afi, eg vil
svo fegin vita, hvað stór eg er?«
»A miðvikudaginn er afmælis-
dagurinn þinn, Guðrún, þá ætla
eg að mæla þig og þá getur þú
fengið að vita hve stór þú ert.«
Guðrún litla beið miðvikudags-
ins með óþreyju, því það var 10.
afmælisdagurinn hennar. Hvað
skyldi hún amma hennar gefa
henni í afmælisgjöf, og hvað
skyldi hún nú vera stór? Hún
var sannfærð um að hún væri
stærri en Jensína dóttir kennar-
ans, og að líkindum eins stór og
Jón sonur úrsmiðsins, þótt hann
raupaði tíðum af því, að hann
væri eins stór og hann pabbi
hans. Jón átti nú bráðum að
fermast.
Afmælisdagurinn var kominDi
og hann var nú brátt á enda,
það hafði verið indæll dagun
Guðrún sat nú inni hjá afa og
sagði’ honum frá því, hvað sér
hefði verið gefið.
Amma hennar gaf henni nýja
skólatösku, Kristján frændi sendí
henni símskeyti og Þórunn Elisa-
bet gaf henni mynd, o. s. frv.
Svo hafði hún líka verið mæld,
og hún var nákvæmlega 41 þuinl'
ungur á hæð; og hún ætlaði að
segja Jóni syni úrsmiðsins fra
því, þá mundi hann hætta að
raupa af því, hvað hann vær'
stór.
»Jæja,< sagði afi, »eg ætia nú
líka að gefa þér ofurlitla afmælis'
gjöf, Guðrún, eg hefi beðið með
það vegna þess, að eg vildi ekki,
að þú skyldir gleyma henni, af
gleðinni yfir hinum mörgu fögru
gjöfum, sem þú hefir fengið.
Eg hefi sagt þér, að þú ert