Ungi hermaðurinn - 01.12.1924, Side 3

Qngi hermaðurinn.
91
Jólatréð og f jársjóðurinn
í skóginum.
»Já, með því t. d. að vera
hlýðin og kát allan daginn; gráta
ekki, en vera ljúf og vingjarn-
leg 1 viðmóti, það er nú allur
galdurinn*.
Daginn eftir hljómaði þe8si
káta barnarödd í eyrum föðurs-
ins frá morgni til kvölds.
Hjarta litlu stúlkunnar virtiat
þrungið’ af ljósi og kærleika, og
þegar faðirinn spurði hana hver
orsökin væri, svaraði hún bros-
andi:
»Jú, sjáðu til pabbi. Eg er
sólin og eg leitast við að skína
eins bjart og mér er frekast unt«.
»Og fylla alt húsið með sól-
skini og fögnuði*, svaraði fað-
irinn.
Ber ykkur ekki einnig, kæru
óngu lesendur, að kappkosta að
iíkjast sólinni og skina svo sem
ykkur er unt, og fylla húsið, sem
þið búið í með sólskini og fögn-
Uði?
Jólakvöldið var komið, það tók
að rökkva, og stjörnunnar á himn-
inum voru komnar í Ijós.
Tvö börn, stúlka, á að giska
12 ára, og drengur 10 ára, ruddu
sér braut gegnum snjóinn. Þau
komu frá litlu húsi niðri í daln-
um, og héldu langt inn í skóg.
Alt var hljótt og kyrt; trén
stóðu skreytt hinu hvita skrúði
sínu.
Þegar börnin voru komin þang-
að, sem þau ætluðu sér, tóku þau
að rannsaka litlu trén nákvæm-
lega. Það var jólatré, sem þau
voru að leita að. Drengurinn
tók öxi og feldi fegursta tréð aem
hann fann.
»Það verður ekki mikið skraut
á trénu í þetta sinn«, sagði telp-
an, »og litlu systkinin leita á-
rangurslaust að góðgæti á grein-
unum; en þegar pabbi hefir enga
atvinnu, þá getum við ekki bú-
ist við að fá neinar gjafir*.
»Láttu þér ekki leiðast það,«
sagði drengurinn glaðlega, tók í
hendina á systur sinni og fór með
hana að lítilli hæð. Þar fór hann
í ákafa að moka upp snjóinn,
þangað til hann kom að trjárót,
og undan henni tók hann litla