Templar - 17.07.1904, Síða 2

42

TEMPLAR
Biað Störstúku ísiands. Árgangurinn 24 blöð
árið (og aukablöð). Verð : innanlands 2 kr.
árg., utanlands 2 kr. 50 aur., í Ameriku 75 cent.
Binstiik númer 10 aur.
lltsölumenn óskast; þeir fá 20n/o í sölu-
laun, ef þeir selja 5 eint. eða meira.
Augiýsingar: 1 kr. 25 aur. þumlungur-
iun Afsláttur þegar mikið er auglýst, eftir sam-
komalagi.
Afgreiðslumaður GUÐM. GrABIA-
IiÍELSSON, Hafnarstræti 16, Reykjavík.
Hústaðaskifti kaupenda verður að tilkynna skrif-
lega og gcta um leið fyrverandi bústaðar.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður PÉT-
UR ZÓPHÓNÍASSON, P. 0. Eox 32A.
Reykjavík, og sendist honum alt viðvíkjandi rit-
stj,órn blaðsins.
siður á það, að eitt blaðið, Sederkeping-
posten, hefir fyrir ósk bindindismanna
hætt að flytja áfengisauglýsingar, og *r
von um að fleiri blöð geri liið sama. Það
þarf náttúrl. ekki að taka það fram, að
hvert það blað er hefir bindindismann að
ritstjóra neitar öllum áfengisauglýsingum.
Hinn nýi konungkjörni landþingsmaður
Ðaua, Andersen-Nygaarde, er bindindis-
maður. Yfir höfuð virðis stjórnin vera
vínveitt bindindismönnum, má í því efni
benda á, niðurfærslu á fargjaldi fyrir bind-
indismenn er sækja bindindisfund Norður-
landa er samgönguráðherrann hefir veitt,
bann hermálaráðherrans gegn því að á-
fengis sé neytt í herbúðunum, og lán á
teppum o. fl. til járnbrautanna í tilefni af
fólksfjöldá þeim er fer með jámbrautun-
um á bindindisþingið o. fl.
Svíþjóð. í síðustu blöðum „Reformt.“
eru skýrslur frá mörgum umdæmisstúkum
og er regluleg ánægja að lesa skýrslur
þeirra, því allar hafa þær fjölgað meðlim-
um nema ein þeirra, og starfað mikið á
árinu. Mest er fjölgun í hlutfalli hjá
umdæmisstúk. í Sollefteá 46,8°/0, en yfir
20°/0 er hún auk þess lijá umdæmisstúk-
unum í Skare-Álfsborg (24,7), á Upplönd-
um (22,6) og í Váxio (20,9). En þær eru
líka stórar og haía miklar tekjur. Um-
dæmisstúka Stokkhólms hefir bókasafn sem
stjórnað er af sex manna nefnd. Safnið er
aú alls 2308 bindi. Stærsta umdæmis-
stúkan er umdæmisstúkan í Skáni, hún
hafði 1. Febr. s. ’}. 11894 íullorðna með-
Jimi í 182 stúkum. Tekjur hennar voru
alls 8.423 kr. 08 au., en útgjöldin 8021
67 aurar. Umdæmisstúka þessi hefir haft
sama u. r. í 20 ár, br. David Vesström,
voru honum að vonum færðar þakklætis-
«g árnaðaróskir. Sem dæmi uppá hversu
mikið starf hans er, má nefna að síðasta
ár ritaði hann 1012 bréf og 52 bréfspjöld,
©g sendi frá sér 618 blaðabögla fyrir um-
dæmisst.
Hólland. Góðtemplarreglan er nú
komin svo langt þar, að stofnuð hefir ver-
ið stórstúka fyrir Hollendinga.
XJriiguay í Suður Ameríku; þar hefur
góðtemplarreglan ekki verið, en nýlega
heíir enskur sjómaður stofnað þar stúku
er heitir: „Esperanza de Montevjdeo“.
Erfisdrykkjan
eftir
Don José Maria de Pereda.
Jarðaríöriu við San Francisco kirkjuna
var rétt ent. Það hafði verið að jarða
fátækann mann úr neðra sjóþorpinu í Sant-
ander. Líkfylgdin hafði haldið til heim-
kynna hins látna í sömu röð og honum
var fylgt til kirkjunnnar og þaðan til
kirkjugarðsins; karlmennirnir fyrst og svo
kvennfóikið. Allir voru í sparifötum sín-
um.
Karlmennirnir voru svo búnir, að bux-
ur þeirra, vesti og treya voru úr dökkbláu
klæði. Um hálsirm höfðu þeir svarla silki-
klúta er voru hnýttir á brjóstinu, og huldu
næstum því hina breiðu niðurliggjandi
skyrtukraga. Á höfði höfðu þeir dökkblá-
ar húfur með löngum svörtum silkiskúf-
um. Kvennfólkið var í dökkbláum bóm-
ullarpilsum, utan yfir rauðu ullardúks-milli-
pilsunum með dökkleitum upphlut, í svört-
um flauels-möttli, í bláum sokkum og með
svarta klæðisskó.
Ekkjan beið heima eftir líkfylgdinni.
Hún hafði hniprað sig saman út í einu
herbergishorninu. En í herberginu var alt
í mestu óreglu. Þar hafði maðurinn henn-
ar dáið. Herbergið var notað sem svefn-
herbergi, borðstofa, anddyri og þar sat
fólkið á daginn.
Ekkjan var með ógreitt hár og berfætt.
Hún var í skítugu og bættu bómullarpilsi,
Yið hlið hennar, á gólfinu, voru tveir litlir
drengir og stelpuhnokki skítug og sóðaleg
eins og móðirin; enda voru þau virðulegir
afkomendur hennar.
Hægt og gætilega gekk líkfylgdin inn í
stofuna. Karlmennirnir röðuðu sér með-
fram veggjunum, fen kvennfólkið stóð í
röð út á gólfinu. Ekkjan setti hendurnar
fyrir andlitið og andvarpaði þungan, en
krakkarnir sátu hreyfingarlausir og stöiðu
kærileysislega á gestina.
Það var af góðri og gildri ástæðu sem
líkfylgdin varð að standa. Það voru nefni-
lega engir stólar í húsinu. Kona nokkur,
sem vegna þess, að hún var sérstaklega
kunnug heimiiisfólkinu, hafði einskonar
myndugleika, gekk nokkur skref fram fyrir
aðra og sagði með hinni hörðu og rudda-
legu rödd sinni, er hún var árangurslaust
að reyna að gera blíða og hátiðlega:
„Fyrir eilífum friði hins látna: Faöir
vor . . . .“
„Þú sem ert á himnum. Helgist þitt
nafn ....“, hélt likfylgdin áfram, en
ekkjan a*dvarpaði þungann í þriðja sinn.
Konan tók af sér möttulinn og breiddi
hann á gólflð, gekk síðan til baka nokkur
skref og litaðist um. Síðan sagði hún í
sama leikaramálrómnum og þegar hún bað
bænarinnar yfir hinum látna:
„Til líkfylgdarinnar — fjóra cuarlos fyrir
hvern".
„Það er lítið “, sagði einhver karlmann-
anna.
„Og við erum mörg“ sagði einhver
annar.
„Einn real“ stakk konan upp á.
„Látum svo vera“ sagði likfylgdin.
Konan lyfti upp bláa pilsinu sínu, og
stakk hendinni niður i gífurlega stórann
vasa, er sást utan á rauða pilsinu, og tók
þaðan fjóra koparpeninga er hún kastaði
á möttulinn. Margir i likfylgdinni fylgdu
dæmi hennar, og eftir örlitla stund var
helmingurinn af möttlinum, hulinn af
koparskildingum.
„Ilættið" hrópaði konan, „það er bezt
að hafa reglu á hlutunum. Kasti að eins
einn í einu. Það eru einhveijir er vilja
gleðja sig á annara kostnað “.
„Það er lýgi“ æptu fleiri í senn.
„Eg segi sannara en þið öll til samans.
Eg veit vel hvernig það gekk þegar konan
hans Miterios frænda míns dó“.
„Já, eg veit það líka, eg veit það svei
mér mæta vel, en eg skal ekki segja frá
því til þess að þú verðir þér ekki tit
skammar".
„Hvaða vitleysa er þetta? Hver vill ó-
frægja mig?“
„Haldið þið kjafti kerlingarskrjóður eða-
skammist þið út ef þið viljið rífast. Lát.ið-
þá kasta er eiga það eftir, og svo ekkert
rifrildi hér framar“ sagði gamall sjómaður..
Við þessa áminningu hættu kvennraenn-
irnir, sem voru komnar á fremsta hlunn
með að fljúga hver á aðra.
„Til líkfyldarinnar — einn real hverE'.
hrópaði konan aftur með mikilli ró.
Nokkrum smápeningum var kastað á.
möttulinn.
„Til líkfylgdarinnar — einn real hver!‘“
endurtók hún. En í þetta sinn varáskor-
unin árangurslaus.
„Hvað erum við mörg?“ spurði hún. I
nokkur augnablik var almenn suða. Að
loknu sagði einhver sjómaður með hárri
röddu:
„Fimtán karlmenn og tuttugu kvenn-
menn“.
„Þá eru það altsvo . . . tuttugu . . . og.
tiu í viðbót við tuttugu er þrjátíu . . „
og flmm við þrjátíu er þrjátíu og fimm
. . . þrjátíu og flmm realar".
„Rétt!“
Konan lagðist niður og taldi peningana-
jafnfram og húu raðaði þeim í smábunka
og lét þrjátíu og fjóra koparpeninga í hvern„
Að lokum stpð hún á fætur og sagði með
hárri rödd og mikilli áherslu.
„Það er ekki meir en tuttugu átta
realar".
„Eg hefi kastað .... Og eg ... . Og:
eg .... Og eg . . . .“ örguðu hverjir-
framan í aðra.
„Já náttúrlega! Þið hafið látið allir aí
hendi ranka! Eins og eg viti ekki hvern-
ig það gengur við slík tækifæri. Og svo-
er sagt að einn eður annar ekki segir ná-
kvæmlega rétt frá!“
„Vertu bara róleg. Við vitum vel kvað
það er að telja peninga. Þpir límist
æfinlega við fingurna“.
„Eg skal krækja öllum fingrunum í glirn-
urnar á þér svíriið þitt! “
„Fjandinn hirði ykkui' öll! Munið að*
aumingja konan hlustar á ykkur* nöldraðii