Templar - 31.05.1912, Blaðsíða 3

TEMPLAR.
31
Stefánsson talaði um skuldbindinguna og
sagði að marga hefði yðrað þess að þeir
byrjuðu að neyta tóbaks og tók br. Hallgr.
Þorsteinsson i sama streng. Nokkur börn
sungu og lásu upp kvæði og var því vel
tekið. Str. Jóna Sigurjónsdóttir úr Kefla-
vík sagði sögu og br. Sumarliði Halldórs-
son sagði sögu og las upp kvæði og út-
skýrði hann hvorttveggja fyrir börnunum.
Svo voru gestirnir beðnir að bera kveðjur
til stúkna sinna er þeir kæmu heim.
Brostmr hlekkir.
Þann 20. apríl þ. á. andaðist að heimili
sínu á ísafirði str. Sigurbjörg Guðbrands-
dóttir, meðlimur st. „Nönnu“ nr. 52. Hún
var einn af þessurn gömu félögum, sem
bera órjúfandi trygð tii málefnisins og hafa
áhuga sem aldrei bregst. Vann hún mik-
ið fyrir stúku sína, þó minna bæri á því,
og mættu margir hinna yngri taka dæmi
hennar sér til fyrirmyndar. Hún lætur eftir
sig mann og 3 börn, 1 son og 2 dætur.
Hún var fædd 16. janúar 1852.
Eftirfarandi kveðja frá manni hennar og
börrmm er orkt af br. Guðm. Guðmunds-
syni S.G.Kosn.:
Fylgi pjer guö til hvíldar hinsta sinn,
þú lijartans trj'ggi lorunautur minn!
í fátækt auður ástin þin var mér,
alt sem var bezt mér kom frá guði’ og þér.
Þvi er svo djúp og þungbær sorgin mín, —
þó er sú bót, að góða sálin þin
við stríð er laus og strangan kvaladag, —
og stjörnur skina eitir sólarlag.
Alls staðar fremst í fylking stóðstu þar
sem fagurt mál lil sigurs drenglund bar,
þeim veiku’ og smáu vanstu’ af orku’ og dug
með vonarglcði’ og ijúfum systurhug.
— Oft er í hæstu hallarsölum kalt,
og hefðarsæti tignarmannsins valt;
í lægsta hreisi’ er ljóst og lilýtt um þann
sem lægst á völd, en hefir kærleikann.
Gæfu þú fannst og gleði’ í skyldurækt,
hvert göíugt starí þér auðvelt fanst og tækt.
Sjá, hverflynd æska, fagra fyrirmynd,
sem forráð kann ei stefnulaus og blind!
Siðast þig kveðja sorgmædd börnin þín,
i sorgartára gliti ástin skin.
Þin minning er sem morgunbjarmi skær,
er minnist við þig fyrsti sumarblær.
»Ver með oss, guð, er hcðan vikjum vér!«
þú vildir heyra sungið yíir þér:
Sú kvöldbæn oft þér veitti fró og frið,
vor fundarslit hún hljómi síðast við!
Guðm. fíiiðnmndsson.
Frá andbanningum.
»Ingólfur« seldur. Gunnar Egilsson
hefir selt „Ingólf" þeim Bened. Sveinssyni
alþm., Brynj. Björnssyni tannlæknir, Gísla
Sveinssyni yflrdómslögmanni og Jakob Möll-
er bankaritara. Söluverðið er 2200 kr. segir
„Vísir“. Ritstjórinn er Benedikt Sveinsson.
Aðalmarkmiðið er baráttan gegn kolamál-
inu og bræðiugnum og andbanningur kvað
hann vera áfram.
Næsta blað 20. júní.
Kanpeudur tilkyuni bústaðnskifti
Heimsendir.
Saga eftir C. A. W.
(Framh.).
Ó, hve nóttin var unaðsrík og þögull Við
föðmuðumst; hún grét gleðitárum, og— ég
var hamingjusamur. Við fórum lengra niður
1 garðinn, Qær húsinu; — við þurftum um svo
margt að tala og tiroinn leið svo undrafljótt.
Okkur var það ljóst, að móðursystirin hafði
gert okkur slæman grikk; hún hafði náð f öll
bréfin okkar og haldið þeim. Eins og ég,
hafði Hermína líka ritað mér mörg bréf, en
þau komu aldrei til skila. »Ó, þú gamla norn«,
hrópaði ég mjög gramur í geði — »þessa skaltu
gjalda«. Við gerðurn nú áætlanir um fram-
tíðina. Einu sinni í viku, ákveðið kvöld, ætl-
uðum við að finnast í garðinum og að lokum
■—það var liðið langt yfir miðnætti — kvödd-
umst við. Hermfna hvarf inn í húsið og ég
flaug heim til mín á vængjum gleðinnar.
Það varð eins og um var talað. Við hitt-
umst á tilteknum tíma og það voru unaðsrík
augnablik. Það gerði mig iðnari og þolnari
við störf mín. Þannig leið tfminn; ég tók
síðasta prófið; ég varð kandídat.
Ég var ánægður — ánægður með hina stað-
föstu ást Hermínu, ánægður með að hafa
staðist prófiö svo vel, ánægður með verölditia
sem nú blasti svo broshýr við mér. Það eina,
sem skygði á ánægju mína, var umhugsunin um
vondu jústitsráðsfrúna. — Ég skrifaði heim til
mín og skýrði frá öllu saman, skýrði þeim
frá prófinu, frá ást minni, sem var endurgold-
in og gat um frænku ungfrú Hermfnu — og
talaði um framtíðarvonir mínar og innilegustu
drauma. Ég sendi frá mér bréfið og beið
svo kveldsins með óþreyju, þvf ég vildi segja
Hermínu hve hamingjusamur ég var. En hún
bjóst reyndar ekki við þvf það kvöld; ég hafði
af ásettu ráði látið undir höfuð leggjast að
segja henni hve nær ég mundi ná takmark-
inu, því talcmarki, sem við höfðum orðið á-
sátt um að blða eftir með rósemi áður en við
gripurn til alvarlegra framkvæmda. Ég ætlaði
nefnilega að koma með það henni alveg að
óvörum og það átti þvf að verða verulega ó-
vænt gleðifregn. Ég hafði hugsað ráð mitt.
Það leið að kvöldi og sú stund nálgaðist,
að ég gæti hitt Herinínu á herbergi hennar;
ég lagði þvf af stað áleiðis til »Hugfró«. Ég
kom þangað nokkru fyrri en ég var vanur.
Veðrið var yndislegt, ef til vill ofgott til þess
að framkvæma í fyrirætlun mína. Það var í
lok janúarntánaðar. Vægt frost var á jörðu
og glaða tunglskin; það var eins bjart og á
albjörtum degi. Ég tók strax til óspiltra roál-
anna. Ég hafði sett á mig hvar stigi lá, sem
var svo langur að hann náði upp að gafl-
glugganum. Ég náði honum og með erfiðis-
munutn gat óg dregið hann þangað, reisti hann
upp við vegginn, og þá var alt tilbúið og þá
vantaði klukkuna einn fjórðung stundar á hinn
tilsetta tlma.
Ég faldi mig í skjóli trjánna og beið þess
að ljósið birtist í herberginu. — Loksins kom
það! — Það ætlaði nærri því að líða yfir mig
af gleði. Ég læddist að stiganum, gekk upp
í hann og í ofboði hamingjunnar komst ég að
glugganum og hrópaði i algerðu hugsunarleysi
»Fagra ungfreyja! opnaðu gluggann þinn.
Úti blður unnustinn«.
Gluggaskýlan var dregin upp. — Hermína
gaf mér aðvörunarmerki með því að leggja
fingurinn á rnunn sér um leið og hún opnaði
gluggann. Það var stórkostlegt! — Hamingjan
veitti mér hugrekki. — Ég gleymdi allri að-
gætni; skríkti og hló og þó að hún legði
hendina fyrir munn mér fleirum sinnum og
sagði mér að hafa hljótt um mig, blossaði ó-
aðgætnin upp í mér og hafði gersamlegt vald
á látæði mínu. Við vorum bæði svo ákaflega
glöð. —
Alt í einu heyrðum við þrusk í húsinu;
okkur heyrðist að dyr vera opnaðar og lokað
aftur og í stiganum heyrðist fótatak ; það færð-
ist nær. »Óforsjáli maður!« hrópaði Hermfna;
það hefir heyrst til okkar«. — Stutt, ástúðleg
kveðja, og ég fór upp í gluggakistuna og brá
fætinum út fyrir, — en stiginn — hvað var orð-
ið af stiganum?— »Glataður!« hrópaöi ég,—
»stiginn er horfinn«.
— sÁgætt! ha, ha, ha!« hrópaði fógetinn
og allir hlógu dátt.
Þér hlægið, herrar mínir! já, það hefi ég
nú stundum gert þegar ég renni huganum yfir
þetta augnablik; en ég fullvissa yður um, að
í það sinni hló ég ekki. Hæðin fyrir neðan
mig var geigvænleg, og er ég sneri mér við
og horfði inn í herbergið, sá ég angistina á
ásjónu Hermínu og gnístrandi og illskuþrútið
augnaráð frænkunnar í gættinni, þar sem hún
stóð eins og stytta. Á satna augnabliki rak
á voðalega skammahríð. Eldur brann úr aug-
um hennar og reiðarslögin þrumuðu frá skorpn-
um vörunum. Unnustan mfn grét og ég hljóp
sem örskot úr glugganum inn í stofuna. Þvílík
sjón! Ég var orðinu mjög æstur; þrunginn af
óstjórnlegri bræði þaut ég til kerlingar og helti
yfir hana ónotum og ávftunum; loksins tókst
mér að þagga niður í henni; hún hvarf af
vígvellinum og ég stóð eftir sigri hrósandi. —
í sama vetfangi kom þjónninn og bað mig að
fjarlægja mig. Unnustan bað mig lika að fara
og um leið og ég yfirgaf hið ógestrisna fólk,
hrópaði ég: »Við sjáumst síðar!« Skjálfandi
af reiði hljóp ég fremur en gekk til bæjarins
og til míns einmanalega heimkynnis.
Tveim kvöldum sfðar var ég aftur kominn
f garðinn. Það var á hinum ákveðna tíma ;
ljós var enn þá í setustofunni; en það hvarf
brátt og alt varð dimt. Ég fór hljóðlaust upp
að gaflinum; í það sinn ætlaði ég að verða
gætnari. Ég hafði gert nýja áætlun; ég ætl-
aði að flytja Hermínu með mér til foreldra
minna, og nú ætlaði ég að heyra álit hennar.
Ég beið og beið eftir að Ijós yrði kveykt í
gaflherberginu, en það brást. Mér virtist ég
heyra hlátur rétt hjá mér; ég gekk á hljóðið,
en varð einkis var, þó birtan væri nægileg til
þess að ég gæti séð alt f nándinni. Ég gætti
aftur að glugganum, en alt var dimt og Her-
mína kom ekki.
Hve lengi ég beið þarna milli vonar og ótta,
var mér óljóst; síðla nætur fór ég burt úr
garðinum og ráfaði sorgmæddur heim á leið.
Ég gerði margar tilraunir hvert kveldið eftir
annað, en með sama sorglega árangrinum,
»Hún hlýtur að vera flutt í annan hluta húss-
ins«, hugsaði ég. Mér lá við sturlun.
Svo leið langur tími. Dag nokkurn, er ég
kom heim af sjúkrahúsinu þreyttur og rnóður,
gekk lítil stúlka i veg fyrir mig og er hún
fekk vitneskju um hver ég var, rétti hún mér
bréf. Ég reif það upp og hjartað í mér sló
miklu ákafar en venjulega; já, það var frá
Hermínu. Ég gaf stúlkunni krónu fyrir ómak-
ið og hún spurði brosandi, hvort ég vildi
senda ungfrúnni bréf með sér. »Yður er ó-
hætt að treysta mér«, bætti hún við. »Já, já«,
svaraði ég, »ég ætla að skrifa henni nú þegar«.
»Herrann þarf ekki að flýta sér svo mjög,
því ég þarf að reka ýms erindi í bænum og
að klukkustundu liðinni kem ég aftur«.
(Framh.).
li.aupid. lesid og- utbreidið
T e m p I a r.