Templar - 28.10.1915, Blaðsíða 4

00
TEMPLAR.
talaði við mig, þá bað hún mig alt í einu:
Yiijið þér vera svo góður, herra greifi, að
gefa mér eitt glas af chartreus-víni ?“
„Þú veizt, að óg hefi í þeim efnum al-
veg viðurkent stefnu Rhodesar og víki ekki
frá henni hvað sem það kostar. Ég svar-
aði henni því með alvöru en þó vingjarn-
lega:
Þér verðið að fyrirgefa náðuga frú, ég
hefi þá óbifanlegu skoðun, að allir áfengir
drykkir séu eitur. Þér getið þess vegna
skilið það, að vegna hinnar miklu virðing-
ar, sem ég ber fyrir yður, er mér alveg
ómögulegt að rétta yður eiturbikarinn.
Hún leit á mig og hana setti hljóða og
hún hélt víst fyrst í stað að ég væri að
verða viti mínu fjær, en er ég spurði hana
hvort ég mætti bera henni „limmonade",
þá hló hún dátt og gaf samþykki sitt til
þess. Hún hafði fyrirgefið mér. Ég er al-
veg viss um að þetta atvik hefir gengið
mann frá manni meðal heldra fólksins og
gleður það mig mjög vegna hins góða
máiefnis".
Þegar greifinn nefndi nafn unnustans
hennar, veitti hún orðum hans miklu meiri
athygli en áður og svo brosti hún yndis-
lega.
„Mér þætti gaman að vita hvaða við-
skifti það eru, sem Rhode hefir hér. Hvers
vegna beið hann ekki hjá þér þangað til
ég kom heim ?“ spurði greifinn.
María iaut og las verkefnaskrána til þess
að láta sem minst bera á roðanum, sem
kom í andlit henni.
„Hann sagði enga ástæðu", svaraði hún
rólega. „Fyrst ætlaði hann að bíða eftir
þér, að mér virtist; en þegar klukkan var
hálf sjö, og þú komst ekki, þá kvaðst hann
hafa nauðsynlegum viðskiftaerindum að
gegna og fór“.
Að Rhode hafði um leið og hann fór
þrýst heitum kossi á varir hennar, það
sagði hún ekki.
„Það er mér gleðiefni, að Rhode er kom-
inn hingað, því þá getum við orðið sam-
ferða heim“, hélt hann áfram. „Hann er
framúrskarandi duglegur maður. Jafnvel
mótþrói þinn gagnvart kennurunum varaði
ekki lengi hvað hann áhrærði — eða var
það ekki svo?“
Það var heppiíegt, að athygli greifans
beindist að keisaranum, því hann kom ein-
mitt í sömu andránni inn í hofstúkuna,
því að öðrum kosti hefði hann hlotið að
veita hinni undarlegu breytingu eftirtekt,
sem varð á andliti Maríu.
Merkið var gefið á bak við fortjald leik-
sviðsins, söngstjórinn lyfti taktstafnum og
hljóðfærasveitin byrjaði að leika inngang-
inn að söngleiknum. Tjaldið var því næst
dregið upp.
Aiger þögn var í höllinni meðan fyrstu
atriðin fóru fram, en áhugaleysi áhorfend-
anna hvarf bráðlega og þeir veittu nú
söngleiknum meiri athygli. Þegar fyrsta
þætti lauk íór ánægjukliður um allan sal-
inn — áheyrendurnir voru hrifnir; en að
nokkrum augnablikum liðnum hófst lófa-
klapp, sem aldrei ætlaði að taka enda;
tjaldið var dregið upp nokkrum sinnum
og aðalleikendurnir urðu að sýna sig. Á-
horfendurnir vildu fá að sjá listamanninn,
höfundinn, en aðalsöngmærin ypti öxlinni
til merkis um það,að enn þá yrði það ekki
tekið til greina.
„Ágætt! Maður getur ekki hugsað sér
fegra tónsafn og fullkomnari sjónleik en
þennan", hrópaði Leibnitz greifi af guð-
móði miklum.
„Hvaða gerfinafn notar tónsmiðurinn,
María ?“
„Spessera. Guð má vita, hver dylst á
bak við þetta nafn og hvað það þýðir; það
er annars ákaflega gáfaður listamaður, sem
hefir samið þennan söngleik".
„Já, já!“ hrópaði Leibnitz alt í einu
alveg frá sér numinn. „Líttu þarna til
hægri, í fjórðu stúku er Alfons frændi á-
samt tveimur ókunnum konum".
Á meðan hann sagði þetta, veifaði hann
vasaklút sínum, og daufur fjóluylmur barst
frá honum yfir um til herra von Kulms,
sem einnig var í leikhúsinu ásamt hinum
tveim ókunnu konum.
„Hann hefir séð okkur, hann stendur
upp — hann kemur“.
Að fáum minútum liðnum kom Alfons
til þeirra.
Hann kastaði fjörlega kveðju á frænku
sína eins og hann var vanur, tók í hönd
greifans og settist á auðan stól.
„Maður fær þó að sjá þig einu sinni
enn þá, Alfons; mig minti, samkvæmt síð-
asta bréfi þínu, að þú værir enn þá í Nizza“,
sagði greifinn.
„Ég hefi nú einmitt verið þar, en hélst
þar ekki lengur en í átta daga. Þaðan fór
ég til G. og hefi dvalið þar síðan“.
„Hvað heita konurnar, sem þú varst að
tala við?“
„Éær eru ágætismanneskjur — greifafrú
Willrode og dóttir hennar. Ég kyntist þeim
fyrst af hendingu í sporvagni í G. Þær
höfðu mist handtösku, sem ég fann og af-
henti þeim“.
„Unga greifadóttirin hefir þá sennilega
fundið náð í augum þínum, því þú ert
annars ekki vanur að vera svona opinskár
við ókunnuga", sagði greifinn og hló.
Alfons sneri á yfirskeggið með mjóu,
hvítu fingrunum og varp öndinni um leið
og hann leit til kvennanna, sem þeir voru
að tala um.
„Ójá. Dóra er töfrandi!"
„Þú ert þá bráðum vafinn ástarböndum",
hélt greifinn áfram. „En mér dettur nokk-
uð í hug. Það skyldi þó ekki vera, að
Willrodes-höllin, sem ég keypti í fyrra,
hafi verið eign þeirra?"
„Getur vel verið! Menn segja, að hinn
ungi greifi hafi eytt öllum eignunum og
síðan hafi hann horfið. Greifafrúin minn-
ist aldrei á það. Þær eru fátækar“.
„Það er sorglegt", svaraði lieibnitz; „en
þú þarft samt ekki að láta það hafa áhrif
á ákvörðun þína þó efnin séu engin".
„En ákvörðun mín er ekki aðalatriðið",
sagði Alfons dálítið daufur í bragði. Hann
beindi samtalinu í aðra átt og sagði:
„Hvernig lýst þér á söngleikinn?"
„Ágætlega! Ég er mjög hrifinn. En
hver er tónsmiðurinn ?“
„Það virðist svo, sem Willrodes-mæðg-
urnar þekki hann, því þær hafa komið
| hingað til Vínarborgar einungis í þeim til-
gangi að sjá leikinn og þær hafa ókeypis
aðgang að leikhúsinu".
„En hafa þær ekki önnur hvor eða báðar
sagt þér nafn hans?“ spurði Leibnitz á-
hyggjufullur.
„Nei, mér hefir verið alveg ómögulegt
að fá vitneskju um það hjá þeim. En ég
býst við að meistarinn muni birtast á eft-
ir þriðja þætti. Hléið er liðið og ég verð
að fara — verið þið sæl — við sjáumst
aftur!“
Alfons stóð upp og hvarf á brott.
(Framh.)
Stórtemplar
Guðm. Guðmundsson er venjulega heima
til viðtals á Laugavegi 79 niðri mánu-
daga, miðvikudaga og föstudaga Id. 5—6
síðdegis.
Bannlög'in
og reglur uni sölu lyfja sem áfengi erí,
fást Jijá Stór-Ritara og kosta 10 aur.
Jón Arnason
útvegar stúkum og unglst. ein-
kenni og einkennabönd. Borgun
fylgi pöntun. utanáskri^eyh&t
Til kaupenda
„Templars“.
Með ])ví að ég læt af útgáfu lúaðsins
og ritstjórn um næstkomandi áramót,
þá bið ég alla þá sem skulda mér fyrir
blaðið, eldri og yngri árganga þess, að
greiða mér skuldir sínar hið allra fyrsta.
Rvik, 1. júlí 1915.
Jón Árnason.
Fundartími Reykjayíkurstúknanna.
Sunnudagur:
Æskan nr. i, unglst., kl. 4 síðd., G.-T.hús.
Svava nr. 23, unglst., kl. iVa siðd., G.-T.hús.
Unnur nr. 38, unglst., kl. 11 árd., G.-T.hús.
Diana nr. 54, unglst., kl. 10 árd., G.-T.hús (uppi)
Mánudagur:
Hlin nr. 33, kl. 8*/« síðd., G.-T.-hús (uppi).
Priðjudagur.
Verðandi nr. 9, kl. 8V2 síðd., G.-T.hús.
Skjaldbreið nr. 117, kl. 8V2 síðd., G.-T.hús (uppi)
Miðvikudagur:
Einingin nr. 14, kl. 8V2 síðd., G.-T.hús.
Arsól nr. 136, kvenst., kl. 8V2 síðd., G.-T.hús (uppi).
Föstudagur:
Bifröst nr. 43, kl. 8V2 síðd., G.-T.-hús.
Víkingur nr. 104, kl. 8V= síðd., G.-T.hús (uppi).
Fjölnir nr. 170, kl. 8V2 síðd., G.-T.-hús (uppi).
Laugardagur:
Melablóm nr. 151, kl. 8 síðd., G.-T.-hús (uppi).
Unglingaráð Suðurumdæmisins heldur fund annan
mánud. í hverjum mánuði kl. 8V2 síðd.í G.T.hús.
ltarnablaöid »Æ8RAI«
vill komast inn á öll barnnltcimili á íslandi.
Fnntið liana í afgreiðslunni Laugaveg' 19.
Verð árg. 1 kr. 20 aur.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
«Tón Árnason, prentari.
PrentsraiÖjan Gutenberg.