Templar - 13.12.1923, Blaðsíða 3

TEMPLÁR.
55
iima, þó ekki væri hann langnr. Við
minnnmst orðanna »til frægðar skal
konung hafa en ekki til langlifis«. Þeir
slörfuðu vel meðan þeim entist aldur
og gætum við hinir lært mikið af þvi.
Við segjum því öll af hjarta:
Blessuð sé minning þeirra!
Jarðarför br. Óla Vigfússonar fór
íram við mikið fjölmenni þ. 9. nóv.
Tóku templarar hér beinan þátt í jarð-
arfórinni með þvi að cand. theol. br.
Porvarður Pormar flutti ræðu fj’rir þeirra
hönd. Fórst honum það mjög vel úr
hendi. Einnig var sungin kveðja frá
Góðtemplurum til beggja hinna látnu
bræðra, er orkt hafði Vald. V. Snævarr
skólastj. Úti i kirkjugarðinum voru svo
bafðir um hönd jarðarfararsiðir templ-
ara, og þótti öllum athöfnin hin feg-
nrsta og hátíðlegasta. Á kistunni var
krans úr lifandi blómum frá Reglusyst-
kinum i »Nýu-Öldinni« og Umdæmis-
siúkunni, því br. Óli hafði verið með
að stofna Umdæmisstúku Austurlands
fyrir fáum dögum. Var hann þar U.V.
Eg bið þig kæri Templar fyrir þessar
íáu línur til minningar um hina látnu
bræður og eins fyrir kæra kveðju og
þökk til allra þeirra sem auðsýndu okk-
or samúð í tilefni af hinum sorglega
atburði.
Sigdór V. Brekkan.
St. Yerðandi nr. 9.
— Verðir. —
Verðir lands og lýða tjóns!
Mfgið kærleiksgróða!
árdagsgeislum »tsafróns«
alls þess’ fagra og góða.
Reynist best í þjóðarþörf
þegar lokast sundin.
Signi ykkar sönnu störf
sólar- bjarta -mundin.
Eins um nótt og nýtan dag,
numdir heilla standi;
bindið fagurt bræðralag
böndum óslitandi.
»Auðnan« sitji inst við gafl
eins á vetrarstundum;
móti bölvun teflið tafl
traustum hjálparmundum.
»Bakkus« vakir frjáls og frí
falska hreyfir strengi.
»Borgin« sefur syndum í
sætt og vært og lengi.
Glöpin hafa hnöppnm hneft
huglaus fégirnd ræður;
betra’ er gulli en göfgi sleft,
góðar systur! bræðurj
Yfirsjón er allra þræll,
er hún sorgleg minning;
þessi »Vetur« sigursæll
sendi ykkur vinning.
Standið þið sem ljós við Ijós,
lýðs í myrkraforum;
blessuð »gæfan« rós við rós
ræktir í ykkar sporum. *
Eitt er markið helgast hæst,
hjálpi y>vœttir« góðar —
ykkar brautargengi glæst
gifta lands og þjóðar.
Eflið göfgan manndómsmátt.
mest sem hefir gildi;
starfið, sigrið, hugsið hátt,
hreinsað gull á skyldi.
J. S. Húnfjörð.
Fáein minningarorð.
Pann 25. mai sl. andaðist að heimili sínu
Krossi i Mjóafirði Gunnar Jónsson frá Holti
i sömu sveit. Hann var fæddur 17. okf. 18C3
í Meðallhndi í Vestur-Skaftafellssýslu og því
nær sextugur er hann lést. Kona hans
Nikólína Sigurðardóttir er einnig var ættuð
úr sömu sveit og hann andaðist að heimili
þeirra Krossi 8. okt. 1922 eða um hálfu ári
á undan honum á likum aldri. Raö er ekki
ætlun #mín að rita hér nákvæmt æfiágrip
peirra hjóna, fyrir paö hefir Templar ekki
rúm, enda veit jeg að það verður gjört
annarsstaðar. En mig langaði að biðja pig,
kæri Templar, fyrir nokkur minningarorð
um pau sem stúkusystkyn og kæra sam-
verkamenn í mörg ár.
Pað mun hafa verið laust eftir 1890, að
Good-Templarreglan barst fyrst hingaö til
Austfjarða. Var pá stúka stotnuö í Mjóafiröi
meö nafninu »Iðunn«. Stóð sú stúka ekki
lengi, þvi ýmsar ástæður urðu pess valdandi
að hún klofnaði litlu seinna og lagðist svo
eftir stuttan tíma alveg niður. Var pá stofnuð
önnur stúka par í Brekkuporpinu með nafn-
inu #Vetrarbrautin« no. 23. Var Gunnar sái.
Jónsson, er pá var fluttur pangað austur
með konu sinni, meðal stofnenda hennar
og strax kjörinn umboðsmaður stór-templ-
ars. Upp frá því starfaði hann svo stööugt
í »Vetrarbrautinni« og var umboðs.m. alt
par til hún Iagðist niður, 1916, eða um 25
ára skeiö. Mér er mjög ljúft að minnast
Gunnars sál. og þeirra hjóna í sambandi
við petta mál, bindindismálið, og stúkustarfið,
pví það var áhugi þeirra heill og óskiftur.
®-g hygg að óhætt megi segja aö það hafi
alla tíö verið þeirra hjartansmál. Minsta
kosti var mér pað kunnugt eltir að eg gekk
i stúkuna, sem var laust fyrir síðustu alda-
mót, að pau báru hana og bindindismáiið
mjög fyrir brjósti. Kunnugir menn hafa
iika sagt mér, að á fyrstu árum stúkunnar,
meðan hún átti ekkert fundahús, hafi stúku-
fundir iöulega verið haldnir á heimili þeirra
hjóna, og má nærri geta að miklum átroðn-
ingi hefi pað valdið, pvi húsakynni voru
ekki mikil hjá peim í þá daga, en stúku-
starfið fjörugt og blómlegt, pá i byrjun. Hitt
er mér sjálfum vel kunnugt um, sem mið-
lim stúkunnar, að á seinni árum eftir að
fólki fækkaöi í Mjóafirði — og pá eðlilega
einnig i stúkunni — og okkur pessum fáu
sem eftir vorum pótti kalt á vetrum og
tómlegt i stúkusalnum, sem var nokkuð
stór, að pá var ætið opið hús þeirra hjóna
til pess að flytja sig inni og skjóla par á
fundi. Ennfremur héldum við par alloft
afmælisminningar stúkunnar á seinni árum
af sömu ástæöum.
Eg á rnargar kærar endurminningar frá
peim samverustundum, pví andlit húsráð-
endanna voru svo broshýr og ánægjuleg
pegar þau voru að taka á móti okkur stúku-
systkinum sínum og bjóða okkur velkomin.
Var pá altaf glatt á hjalla, mikið sungið og
ræður haldnar og aldrei praut á kaffikönn-
unni hjá húsmóðurinni, pó ekki væri farið
heim fyr en eftir miðnætti. Glaðlyndið eg
viðmótshlýan þraut heldur ekki, og pað
sem best var — áhuginn fyrir málefninu
var altaf samur og jafn alt fram í andlátið.
Pau lögðu ekki niður vopnin fyr en pau
gátu ekki valdið þeim lengur.
A seinni árum eftir að stúkan hætti störf-
um, fluttu þau burt frá sínu fyrra heimili
og dvöldu eftir pað hjá dóttur sinni og
tengdasyni, Jónínu Gunnarsdóttur og Vig-
lundi Porgrímssyni, að Krossi í sömu sveit.
Eg átti oft tal við Gunnar sál. á þeim
árum, um reglumál sérstaklega, eftir að
stúkustarfsemi hófst á ný hér á Austfjörðum,
fann eg að hugur hans til málefnisins var
sá sami og áður, þó hann gæti ekki aðstöðu
sinnar vegna tekið beinan pátt í starfinu.
Og pað fann eg á honum að mjög gladdi
pað hann þegar hann heyrði að stúkurnar
væru að renna upp á ný einsog fíflar i túni
hér á Austfjörðum. Bað hann þeim allrar
blessunar, og óskaði, að sú villa henti okkur
Ausfirðinga aldrei framar að við legðum
niður stúkustarfið meðan takmarkinu væri
ekki alveg náð — algjörðri útrýmingn als
áfengis úr heiminum,
Gunnar sál. var ekki á þeirri skoðun að
fundir í stúkunni okkar mættu farast fyrir.
»Nei«, sagði hann, »þó að við gjörðum ekki
annað en að koma saman til pess að hafa
yfir fundarsiöina, söngvana og bænirnar, pá
er pað svo mikils virði fyrir okkur til pess
að halda hópinn og hafa góð áhrif á okkur,
að megum ekki láta pað undir höfuð leggjast».
HaDn var framúrskarandi skyldurækinn sem
umboðsmaður, og lét ekkert farast fyrir að
gjöra setn honum var mögulegt. Hann var
vel máli farinn og þakkaði hann pað sinu
langa starfi i Good-Templarregluuni. Hann
var greindur maður og vel að sér eftir peim
mælikvarða, sem lagður verður á mann sem
enga skólamentun hefir fengið. Sést pað best
á því, að hann naut mikils trausts hjá sveit-
ungum sinum og gegndi fyrir pá opinberum
störfum um langt skeið sem hreppsnefndar-
maður, hreppsnefndaroddviti, sóknarnefnd-
armaður, sýslunefndarmaður o. s. frv. Hann
var mjög ósérhlífinn og vann og stritaði
bæði andlega og likamlega vinnu alla sina
æfi.
Mér finst að minningu peirra manna, sem
voru eins og Gunnar sál. og kona hans —
því hún var honum mjög samhent i öllu —
eigi að halda á lofti.
Auðvitað eru verk peirra besti og mesti
bautasteinninn á leiði peirra og halda á lofti
minningunni, en of oft er því þannig varið,
að pað gleymist sem vel er gjört.
Mér finst að unga kynslóðin sem nú er að
vaxa upp, purfi að gefa gaum að dæmi
þeirra manna, sem hafa komið hinu mikia
siðferöis- og mannúðarmáli, bindindismálinu
pað sem pað nú er komið — eða var kom-
ið til skamms tima. Beir — brautryðjend-
urnir, eru nú og fara að týna tölunui og
þurfa pá aðrir nýir að vera tilbúnir að taka
viö merkinu, svo pað falli ekki til jarðar.
í þeim tilgangi að benda hinum ungu mönn-
um og konum á dæmi þessara hjóna, sem
nú eru til moldar gengin eftir mikið og gott
dagsverk, hefi eg skrifað pessar línur. Það
hefir margt gott starf og göfugt verið unnið
á meðal pessarar pjóðar í kyrpey og stund-
um við lítið pakklæti. Við sem pykjumst sjá
ef eitthvað er vel gjört megum pví ekki
pegja pað í hel, heldur benda á pað svo
eftir pví verði tekið og eftir pví bregit.
Starf Gunnars sál. Jónssonar og konu hans
i reglu- og bindindismálum er pess vert að
að eftir pví sé tekið og á pað bent til eftir-
breytni.
Pví st. aVetrarbrautin* nr. 23 starfaði vel
og lengi og var paö ekki síst þeim hjónum