Nýja Ísland - 01.11.1904, Side 5

43
Osvald er mjög þakklátt hlutverk. Þessi
ógæfusami ungi maður, sem verður að deyja á
bezta skeiði lífsins vegna ills lífernis föðursins.
Það sjnir bezt, hvað hlutverkið lyftir leikaran-
um, að þótt manni þyki Guðm. T. Hallgrímsson
leiðinlegur fyrst þegar hann kemur inn á leik-
sviðið, þá fer maður smátt og smátt að kunna
betur við hann, og að síðustu lízt manni vel á
manninn. Auðvitað fullnægir G. T. H. ekki
hlutverkinu, enda skal mikið til þess, 'en það
má þó viðurkenna, að liann hefir auðsjáarlega
gert sér far um að leysa það vel af liendi og
gefið sér tíma til að læra „rollu“ sina, en það
hefir liann vanrækt um of áður. Hann virðist
lika gera Osvald um of hengilmænulegan, því
eins og hann litur út er varla hægt fyrir frú
Alving — þótt móðir sé —, jafngætin og hún er
í orðum, að benda á hann og segja við séra
ManderB (slduandi glöð): „Ég þekki mann, sem
hefir varðveitt bæði sinn ytri og innri mann ó-
skemdan. Lítið þér bara á hann.“ í einu blaði
stendur, að Osvald hafi verið kallaður fram eftir
leikslokin, en ekki aðrir leikendur. Þetta hefir
auðsjáanlega verið vinabragð. En með þess hátt-
ar látum er enginn gerður að leikara.
.Takob Engstrand leikur Eriðfinnur Guðjónssou
mjög vel. Gerfið og látbragð gott og bezta sam-
ræmi í lilutverkinu hjá honum frá upphafi til
enda. Þar er án efa réttur maður á réttum stað.
Frölcen Lára Einarsson leikur Reginu. Það
þarf auðvitað ekki að taka það fram, nú orðið,
að hún tekur sig jorýðisvel út á leiksviðinu.
En það bor of mikið á því hjá lionni, sem á
Reykjavíkur-máli eru kölluð „vigtugheit“, i þessu
hlutverki. T. d. í samtalinu við Engstrand i
upphafi lciksins ber alt of rnikið á þessu. Þar
ætti efalaust að korna mest fram andstygð á
kallinum, en þar er varla annað að sjá en
„derring11 hjá henni, og hann fellir maður sig illa
við. Aftur gerir hún sumt vcl, t. d. er Osvald býð-
ur henni að drekka með sér og móður sinni og
i tilefni af því sækir vínglasið handa sór.
Lítið liefir verið gert til þess, að gcra leik-
sviðið svo úr garði sem höf. leggur fyrir. Hús-
gögnin eru raunar hugguleg, en að sjá út um
dyrnar í aftursýn er ófært, onda liefði það liæg-
lega getað verið miklu betra. Bjarminn af brun-
anura er aftur betri.
Á Laugardagskvöldið (25. Nóv.) varbyrjað að
slökkva alt of snomma á leiksviðinu eftir leiks-
lokin. Áhorfondurnir kölluðu frúna fram á ný,
en þegar tjaldið var dregið upp aftur var orðið
koldimt. Líka hefir tjaldið fallið alt of seint í
leikslokin nú í tvö skifti að minsta kosti.
Svona smá-göllum er hægt að gera við og því
moga þeir alls ekki koma fyrir; þess háttar
hefir mikla þýðingu.
M/u 1904.
Verkmaðurinn.
Eins og nú á sér stað, eiga allir þeir
við erfiðustu kjör að búa, sem vinna öll
verstu og erfiðustu verkin, — einmitt þeir,
sem framleiða það, sem gagnlegast er og
nauðsynlegast í heiminnm. Þeir klæðast
verstu ræflunum, borða vondan mat af
skornum skamti, búa í fátæklegustu og
óheilnæmustu híbýlunum og bera þannig í
öllu tilliti lang-minst úr býtum af því, sem
þeir framleiða. En þeir aftur á móti, sem
ekkert gagnlegt verk vinna, en lifa sem
sníkjudýr á verkmanninum, njóta gæða
lífsins í mestu ógengd og óhófi.
Þannig er kjörum mannanna skift nú á
dögum. Og þegar alt er klofið til mergj-
ar og skoðað nákvæmlega, þá verður nið-
urstaðan sú, að verkmaðurinn er sannar-
lega í ánauð.
Menn segja —ef til vill — að þeir séu frjálsir
og að þrælahald só úr lögum numið.
En hvað skiija menn við að vera í ánauð ?
Sá sem vinnur eftir skipun vinnuveitand-