Ritsafn Lögrjettu - 01.01.1915, Side 78

Berg lj ót.
Eftir Björnstjerne Björnson.
íslensk þýöing eftir Þ. G., gerö í samræmi viö lag P. Heise’s viö kvæðiö.
Ósátt var milli Haralds konungs harÖrá'ða og Einars Þambarskelfis. Vinir beggja fengu
komið því til leiðar, aö þeir skyldu bittast til sátta. Einar kom til sáttastefnunnar og með
honum Bergljót kona bans, Indriði sonur þeirra og 500 bsendur. Einar og Indriði gengu
einir saman inn i konungsgarðinn og voru báðir drepnir þar, en bændurnir, sem biðu fyrir
utan, voru þá foringjalausir eftir og fjellust þeim bendur, svo að þeir þorðu ekki að
ráðast á konung og menn hans. „Bergljót sat í herbergi sínu í bænum; og er hún spyr
íall þeirra feðga, gekk hún þegar í konungsgarðinn, þar sem bændaherinn stóð, og eggjaði
mjög til atgöngu. En þá röri konungur út úr ánni. Þá mælti Bergljót: Sakna megum vjer
nú Hákonar Ivarssonar frænda míns. Eigi mundi banamaður Einars róa út úr ánni, ef
Hákon stæði á bakkanum.“ (Haralds saga barðráða).
B e r g 1 j ó t
(í herberginu).
1 dag skyldi’ Iiaraldur
halda þingfrið;
því Einari fylgja
fimm hundruð bændur.
Vörð mun Indriði
úti hafa,
en Einar ganga
inn fyrir konung.
Mætti Haraldur
muna’, að Einar
tvívegis konungs-
kosning rjeði, —
og fús vera
til friðargerðar,
er lofað hefur
og lýður þráir. —
Rísa frá götum
rykmekkir stórir.
Hark er að heyra!
Hygöu’ út, skósveinn!
Er það vindgnýr?
Hjer er veðurbert;
fjörðurinn opinn
og fjöllin lág.
Bæinn jeg man
frá bernsku-árum:
geyjandi rakka
i rokveðrum.
En harkið hækkar,
og hrópin vaxa!