Páskaliljan - 08.04.1939, Side 3

V Á S K ALl L ./ A N 10 3 9
3
postular Krists, þeir sem fyrst-
ir prédikuðu fagnaðarboðskap-
inn allan og sem mestan árang-
ur sáu af sínu prédikunarstarfi
allra tíma prédikara?
„Það kenndi ég yður fyrst og
fremst,“ segir Páll i I. Kor.,
„sem eg einnig hef meðtekið, að
Kristur dó vegna vorra synda
samkvæmt ritningunum, og
hann var grafinn, og að hann
er upprisinn á þriðja degi sam-
lcvæmt ritningunum.“
Þelta á að prédika. ()g þessu
á að Irúa. Því það kenndu jiost-
ularnir ennfremur, að „ef Krist-
ur er ekki upprisinn, þá er
ónýt prédikun vor, ónýt líka trú
yðar.“
Hin siðari árin hel'ir verið
mikið um „ónýta“ prédikun í
kirkjum j)essa lands, og er enn.
Enda sjást afleiðingar |>ess.
Þegar Kristur er settur á l)ekk
með öðrum trúarhragðahöfund-
um, eða fræðurum og meistur-
um, þá er aftur farið að leita
hans meðal liinna dauðu. En
hann er þar ekki. Því er sú pré-
dikun ónýt. Ekki sökum vönt-
unar á menntun eða mælsku,
heldur sökum iðrunarleysis og
vantrúar prédikaranna sjálfrá.
Ónýt prédikun hefir enga trúar-
lega þýðingu: Enginn sér að
sér. Enginn frelsast. Veröldin
gleypir söfnuðina og kirkjurnar
standa tómar.
Það eru áhrif Krists-lausrar
prédikunar, j)ar sem þvi er
hvorki trúað að hann hafi dáið
í okkar slað eða verið uppvak-
inn vegna réttlætingar okkar.
Þar er öllu góðu trúað um Krist,
en ekki trúað á hann. Þar er
prédikað um Krist, en Kristur
ekki prédikaður. Og liann er
þar ekki.
„Hvi leitið þér hins lifanda
meðal liinna dauðu?“ Meistar-
arnir liggja í gröfum sínum. En
Kristur reis upp á þriðja degi.
Hann situr til liægri handar
Guði.
Honum er gefið alll vald á
himni og jörðu.
Hann er með sínum trúuðu
alla daga.
Trú j)ú á hinn upprisna
Drottin þinn og frelsara, og þú
munt verða hólpinn og heimili
j)itl.
Fvrir allmörgum árum var
prófessor við háskólann i Upp-
sala í Sviþjóð, sem hét Sigurd
Ribbing. Hann kenndi j)ar sögu
heimspekinnar. En síðustu fyr-
irlestrar hans j)ar, áður en hann
hætti kennslu fyrir aldurs sak-
ir, voru um trúarhragðaheim-
speki. Einn þeirra, sem á j)á
hlustuðu, hefir sagt frá j>ví i
hók um prófessorinn, að hon-
Eg var að koma úr heimsókn
frá einu þorpinu. Og enn
hljómaði í eyrum mér ])að, sem
eg heyrði við dánarbeð j)riggja
manna. Ekkjurnar rifu og
tættu hár sitt, grétu og kvein-
uðu, og stör hópur af konum
umkringdi j)ær. Þær eru einn-
ig kveinandi og veinandi og
núa höndunum saman í sífellu.
„Eiujin von. Ekkert nnnt að
(/era.“ Það er liróp örvæntandi
sálna úti í mvrkri heiðninnar.
Það er einn af dögum kyrru
vikunnar. í þorpinu, sem næst
okkur er, liggur ung, nýgift
kona, og hersl síðustu har-
áttunni. Ástvinir hennar eru
hryggir og sorgbitnir, af ])ví
um hafi farizt svo orð um upp-
risu Krists:
„Okkar vitsmunum er frá-
sagan um upprisuna óskiljan-
leg. En ungu vinir: Þegar mað-
ur ér orðinn eins gamall og ég,
þá þarfnast maður trúarinnar á
upprisuna. Þessvegna trúi ég.“
„Oss hæfði einmitt slikur
æðsti])reslur,“ segir liöfundur
Hehreabréfsins. Og hann hæfir
þér einnig, sem j)etta lest, af j)vi
hann hætir úr stærstu þörf lífs
j)ins. Með friðþægingu sinni
sættir liann j)ig við Guð. Með
ævarandi nálægð sinni varð-
veitir liann J)ig. Sannarlega
jjarfnast l)ú lians.
Kom þú til Jesú eins og þú
ert. Þin er jnirfin.
Tak þú við Jesú eins og hann
er. Hans er lijiálpræðið.
j)eir eiga að skilja við liana,
en þeir eru ekki vonlausir.
Aldraður faðir liennar situr og
heldur höndunum fvrir andlit
sér. En hiður i hálfum hljóðum
fvrir henni, sem á að fara að
ganga gegnum dauðansskugga
dal. Móðir hennar gengur var-
lega um, og er sífellt að koma
að rúminu hennar og atlmga
hvort liún geti nokkuð gert fyr-
ir elskað harn sitt. Hún lagar
svæfilinn dálítið, og klappar
svo hinni deyjandi konu hlitl
á vangann. „Að hugsa sér, þú
átt ])á að fara bæði á undan
inér og pahha,“ hvislar hún i
hiálfum hljóðum. Og svo heldur
hún áfram: „Verði j)inn vilji!“
Dauðí ku£úi ox (iho.cLd.ULh. jpLn.td?'
Daudi Au.ah oh sLfyuh jpim. ?