Væringinn - 07.03.1938, Blaðsíða 4

4
V Æ IiINGINN
uð þér ekki, að blaðið „Yæringinn“ vildi hafa
tal af mér?“
„Jú, — og vér erum hér fyrir liönd blaðsins.“
„Já, auðvitað, — þér eruð hlaðið, — gleð-
ur ínig að kynnast yður, herra — herra Vær-
ingi- Gjörið svo vel að fá yður sæti. Hvað get
ég gert fyrir yður?“
„Oss þætti vænt um, ef þér vilduð vera svo
vænn, að skýra lesendum vorum eittlivað frá
vísindastörfum yðar.“
„Ójá, — það er nú ekki lilaupið að því,
enda er því flestöllu þannig varið, að lesendur
yðar myndu varla hafa nokkurtgaman aðþví.“
„Það held ég nú samt. Lesendum vorum
þætti áreiðanlega mikill fengur, að lesa livað,
sem vera skyldi, með nafni prófessorsins.
Þetla veit nú prófessorinn ofur vel.“
„Jæja, já — veit liann það,------það gleð-
ur mig. —- — Æ, -— fyrirgefið þér, viljið þér
ekki vindil?“ Vér afþökkum kurteislega.
„Jæja, þá verð ég að vera einn um það.“ Að
svo mæltu tekur prófessorinn vindil, stingur
honum upp í sig og kveikir siðan í. En af
einhverjum misskilningi hlæs liann svo á vind-
ilinn og hendir honum út um gluggann, og
ætlar að stinga eldspýtunni upp í sig. Þegar
hann áttar sig, slekkur hann á eldspýtunni,
yptir öxlum og hendir henni svo á eftir vindl-
inum.
Af því að vér erum stiltir að eðlisfari, dett-
ur hvorki af oss né drýpur, en spyrjum:
„Hvert er álit yðar, prófessor, á þvi, sem sagl
er, að prcífessorar séu meira utan við sig en
annað fólk?“
„Það er eins og liver önnur vitleysa. Pró-
fessorar eru ekkert meira utan við sig en ann-
að fólk, nema að síður sé. Ég þori til dæmis
að segja um sjálfan mig, að það komi ekki
fyrir, að ég sé utan við mig.“ (Vér brosum
í laumi).
Rétt í þessu kemur skrifari prófessorsins
inn með bréf í hendinni. „Fyrirgefið, ef ég
trufla, en það er hérna hréf, sem þér þurfið
að skrifa undir.“
„Látum okkur nú sjá, hvaða hréf er það. —
— Æ, hvar eru nú gleraugun min? Mér fanst
endilega ég vera með þau rétt í þessu!“
„Fyrirgefið, prófessor, eru þau ekki þarna
— á nefinu á yður.“
Vér eigum mjög hágt með oss.
„Ha, — livar — nei, þarna eru þau þá. -—
— Nú það er þetta.“
Hann grípur pennastöng, sem liggur þar á
borðinu, dýfir henni í og skrifar undir í flýti,
en gætir þess ekki, að nota rétta endann. „Æ,
mikil skelfing eru að sjá þetta! Tarna er ljóti
penninn! Þér verðið vist að skrifa hréfið upp
aftur.“
„Ég er með afritið af því- Við getum alveg
eins sent það, ef þér vilduð gjöra svo vel að
skrifa undir.“
„Mættum vér ekki lána yður sjálfblekung?“
segjum vér og réttum honum sjálfhlekung
vorn.
„Þakka yður fyrir.“ Hann tekur sjálfhlek-
unginn og ætlar að skrifa undir í snatri, en
ekkert strik kemur á pappírinn. Hann hristi
pennann, en árangurslaust.
„Hm, — þér þurfið að skrúfa liettuna af
fyrst.“
„Jú, — hvernig læt ég.“
Svo skrúfar liann hettuna af, en alt fer á
sömu leið. „Ósköp er lnmn húsbóndahollur,
penninn sá arna!“
„Hm--------reynið þér að skrifa með hin-
um endanum.“ (Prófessorinn liafði ætlað að
skrifa með öfugum pennanum).
„Nei, — nú dámar mér, — livað er eigin-
lega að mér?“
Loksins skrifar hann undir, en penni vor
er allfeitur, svo að prófessorinn verður að
þerra vandlega á eftir. Þegar liann svo tek-
ur þerrihlaðið ofan af, sést greinilega, að
þerrihlaðið liefir alls ekki verið þerriblað.
„Æ, þetta gengur aldrei, — notið þér stimp-
ilinn minn og látið mig i friði!“ Svo skrúfar
hann hettuna á sjálfblekunginn og stingur
honum í vasann. — (Vér ræskjum oss). „Fyr-
irgefið, prófessor, eruð þér húnir að nota
pennann.“
„Ó, fyrirgefið þér, — þér áttuð pennann, —
takk fyrir!“
I þessu verður prófessornum litið á klukk-
una. „Ja, — nú er ég hræddur um, að ég megi