Prjedikarinn - 01.01.1914, Blaðsíða 2

2
PRJEBIKAKINN
(I. Árg., Nr. 1, ísler.zka)
PRJEDI KARINN
BIBLE AND TRACT SOCIETY
BROOKLYN TABERNACLE
13-17 HICK.S ST., BROOKLYN, N. Y„ U: S. A.
e'ða
líihliu og Smárita-l'clag. Olc Sulirs-
gade 14, Kaupmannaliöfn,
Danmörku.
íorfeíSra vorra viS hina katólsku, né
heldur fyrir breytni katólskra gagn-
vart þessum prótestöntum.
Eitt af þvi, sem forfeóur vorir mót-
mæltu, var þatS, aö þeir gátu hvergi
íundiS hreinsunareldinn hér á jörS-
unni né kenningar honum viðvikjandi
1 biblíunni. MeS sakleysi, en djörf-
ung, sem vér dáumst aii, komast þeir
a'Ö raun um að skynsamlegast væri aS
kasta frá sér allri trú á hreinsunareld-
inn. petta skildi þeim aö eins eftir
himnaríki og helviti, og I annan hvorn
þessara staöa varö mannssálin aö fara
eitir dauöann og þar aö lifa um alla
eilífö.
Annað hvort er það, aö þessir for-
íeöur vorir sáu ekki eins glögt fram í
tlmann né gagnskoðuðu þessar skoð-
anir eins og vér mundum hafa búist
Viö af þeim, þar sem þeir gátu ekki séð
erfiðleikana sem þeir voru að gjöra
sjálfum sér, eða þá að þeir sáu fyrir-
fram erfiðleikana, en litu á þá frá öðru
sjónarmiði en vér gjörum. Karvinska
Knoxska kenningarnar voru þá með-
teknar af flestum prótestöntum, og
hver trúarflokkurinn fyrir sig kendi
það, að hann einn væri “hinir útvöldu''
og aðeins fylgjendur sinir kæmust
til himnarikis; allir aðrir færu til
helvitis.
Hvorki biðja katólskir né prótest-
antar lengur þessarar bænar;
"Guð blessi mig og mlna konu,
son min Jón og hans konu,
að eins oss fjögur
og enga fleyri.”
þegar vér litum til baka til þessarar
óuppiýstu tiðar, þá þakka bæði kat-
ólskir og prótestantar guöi fyrir, að
hann hefir opnað augu vor og gefið
oss meiri skilning á andlegum efnum
en forfeðrum vorum. Jafnvel sá flokk-
ur á meðal vor, sem heldur fram for-
lagatrúnni, er hættur að trúa þvi að
guö natl fyrirhugað heiðingjana til ei-
iifrar glötunar; þvert á móti, þeir sem
meðtekið hafa Westminster trúarjátn-
inguna eru íremstir I flokki með það
að útbreiða fagnaðarboðskapinn meðal
heiðingjanna. petta er mikið gleði-
efni. það ber þess vott, að hjörtu vor
eru fyilri af sannleiksást og kærleika
jafnvel þó skynsemi vor sé enn ekki
búin að ná fullri samvinnu við hjartað
og vér enn þá látum gabba oss af ýms-
um villutrúarbrögðum.
Vísindalega fyigja prótestanta og
katólsku trúarflokkarnir kenningu
biblíunnar, þar sem þeir kenna að
himnaríki sé bústaður fullkomlegleik-
ans og að þar sé engin umbreyting.
parafieiöandi verður alt 1 nrfannssál-
inni að vera burtmáð áður en hún fær
inngöngu I himnaríki. Vér játum
einnig, að að eins hinir hreinhjörtuðu,
hinir fáu, sem fetað hafa I fótspor
Jesú, komist þangað. En hvað verður
þá um alla hina? Hér koma vandræð-
in. pó að oss sé kent að alllr nema
þeir útvöldu fari í eilífar kvalir, þá
ógnar oss að trúa því, þar sem þrír-
fjórðu hlutar alls mannkynsins eru
heiðingjar, sem aldrei hafa heyrt fagn-
aðarboðskapinn og enga hugmynd
hafa um hvernig þeir geti orðið sálu-
hólpnir.
Hinir beztu á meðal vor eru í efa.
Trúarkreddur kirkju vorrar trufla
oss; samvizka vor leyfir oss eigi að
Allta að þessir vesalingar fari I eilífar
kvalir, en skynsemi vor álítur þá ekki
hæfa fyrir inngöngu I himnaríki. það
væri sannarlega á móti kenningu
biblíunnar og skynseminnar að Imynda
sér þrjá-fjórðu hluta innbúa himnarik-
is óendurfædda. Porfeður vorir
skemdu trúarbrögð vor þegar þeir af-
neituðu hreinsunarelds kenningunni,
en héldu hinum stöðunum eftir í trú
sinni. Ef vér álítum hreinsunarelds-
kenninguna óguðlega, getum vér þá
ekki álitið það óguðlegt að alt mann-
kynið fari til eiiifrar útskúfunar, sér-
staklega þar sem ritningin segir, að
“aliar þjóðir jarðarinnar skuli blessun
hljóta”? pessa blessun hljóta þær fyr-
ir friðþægingu Jesú Krists, sem fórn-
aði sjálfum sér á krossinum svo að vér
mættum eilíflega lifa, ef vér trúum á
hann. Oss finst nauðsynlegt að benda
mannkyninu á, hve óskynsamleg þessi
útskúfunarkenning er. Samt sem áð-
ur viljum vér fyrst draga athygli yðar
að kenningu prótestanta kirkjunnar i
þessum efnum: (1) Kalvinska kirkj-
an kennir, að guðleg vizka og kraftur
hafi fyrirfram séð fall mannsins og
þess vegna tilbúið helviti með öllum
þess djöflum og púkum til þess að
kvelja mannkynið, nema að eins hina
fáu útvöldu. það virðist sem þessi
kenning sé frásneidd öilu réttlæti og
kærleika. (2) Annar prótestanta trú-
arflokkur, sem kallaður er “Armeni-
ans”, sem ef til vill heldur þvl fram að
heimurinn hafi verið skapaður af kær-
leika og réttvísi og eilifar kvalir fyr-
irhugaðar, en vísdómur og máttur hafi
ekki verið tekinn til íhugunar, og þar
af leiðandl hafi guð komist I vandræði
með stjórn sina á þjóðunum. Kæru
vinir. allur erfiðleiltinn er I þvl fóiginn
að vér höfum Ihugað þetta mál frá
jarðnesku sjónarmiði, en ekki leitað
oss upplýsinga I guðs orði.
pér munuð verða undrunarfuliir,
þegar vér leiðum yður fyrir sjónir hið
hreina, skýra, skynsamlega, réttláta
og kærieiksrlka áform guðs gagn-
vart oss mönnunum. Ásetningur hans
gagnvart oss hefir svo iengi verið hul-
inn og bibilan falin bak við sögurusl
villualdarinnar, að sannleikurinn er 6-
þektur. Vei hefir drottinn sagt I gegn
um spámanninn Esajas, þar sem hann
segir: “Heldur svo miklu, sem himin-
inn er hærri en jörðin, svo miklu
hærri eru mínir vegir yðar hugsun-
um.” Og getum vér búist við öðru,
en að drottinn sé fullkomnari en bér?
Drottinn segir: “Eiskið óvini yðar,
blessið þá sem yður bölva, gjörið gott
þeim sem yður hata og biðjið fyrir
þeim sem rógbera yður og ofsækja”
(Matt. 5: 44). "Ef óvin þinn hungrar,
þá gef honum að eta, ef hann þyrstir,
þá gef honum að drekka” (Róm. 12.
20). Frá sjónarmiði þesearar kenn-
Jngar er það ósennilegt, að guð muni
kvelja óvini slna og það eillfum kvöl-
um — hina fáfróðu heiðingja og alla
þá, sem ekki er hægt að kalla hina
“útvöldu” á þessum vantrúartímum.
Að eins á einn hátt getum vér komist
að réttri stefnu viðvlkjandi stjórn guðs
á mönnunum, og það er með þvl að
meðtaka þann sannleika, sem stendur
1 bibllunni.
Hvað segir ritningin?
pess skal getið, að allar hinar und-
anförnu kreddur eru bygðar á þeirri
kenningu, að maðurinn við endalok
þessa llfs deyji ekki, heldur verði enn
meir lifandi en hann hefir nokkru
sinni verið I þessu lífi. 1 aldingarðin-
um Eden sagði guð við Adam og Evu:
“Sannarlega skuluð þér deyja”; en
djöfullinn sagði: “þér skuluð sannar-
lega ekki deyja.” þess ber að gæta, að
kristnir menn jafnt heiðingjum hafa
tekið lygar höggormsins trúanlegar, en
hafnað sannleika guðs. Viðurkenna
þeir ekki allir lygi höggormsms: “pér
skuiuð sannarlega ekkl aeyja?”
Halda þeir ekki allir þvl fram, að hin-
ir framiiðnu lifi eftir dauðann? í
þessu förum vér vanalega vilt. Vér
fylgjum vanalega hinum ranga kenn-
ara, þeim sem frelsari vor sagði um:
“Hann var ekki stöðugur I sannleikan-
um, og' hann er höfundur lyginnar”
(Jóh. 8 :44).
pessar falskenningar hafa verið rlkj-
andi á meðal heiðingjanna I margar
aidir og þær náðu miklu fylgi I hinni
kristnu kirkju á vantrúar tímabilinu.
Ef forfeður vorir hefðu trúað guðs
orði: “pú munt sannarlega deyja”, þá
hefðu bænir fyrir hina dauðu, sálna-
messur og alt þess háttar enga þýð-
ingu. Ritningin frá byrjun til enda
kennir, að “þeir dauðu viti ekkert”
(Préd. 9. 5) og einnig: “þeirra synir
verða heiðraðir og þeir vita það ekki,
og vanheiðraðir og þeir verða þess ekld
varir” (Job. 14: 21). það er ritning-
Þjofurinn í Paradís.
Hinn ríki maður í helvíti
LAZARUS í f aðmi ABRAHAMS
Sannleikurinn um þessi mál-
efni er gefinn út á dönsku,
norsku, sænsku, ensku, þýzku og
frönsku.
SENDID PóSTSPJATjD OG FA-
IÐ SÝNISHORN IÍOSTN-
ADARLAUST.
in sem kennir oss hvar þeir dauðu eru
o ghvað ástand þeirra er. þeir eru
ekki undirorpnir sorg né gle'ði, þraut-
um né þjáningum, og vita ekkert hvað
gjörist I þessum heimi fyr en á degi
upprisunnar. Vyr viljum minna yður
á orð Salómons spekings þar sem hann
segir: “Gjörðu af mætti það sem hend-
ur þlnar finna til að gjöra, því það er
hvorki vizka, né þekking, né ráð I gröf-
inni þar sem þú ferð” (Préd. 9: 10).
Einnig viljum vér benda yður á, að
bæði 1 gamla og nýja testamentinu er
skrifað, að bæði þeir góðu og illu sofni
svefni dauðans. Vér bendum yður á
Þar sem postulinn talar um þá, sem
“sofa I Jesú” og um þá, sem “hafa
sofnað I drottni”; þeir, seglr hann, séu
glataðir, ef upprisa hinna dauðu sé
ekki til. Gátu þeir glatast I himnaríki
eða 1 hreinsunareldinum eða I kvölum
helvltis? Vissulega heldur enginn þvl
fram. peir rotna allir I gröfinni og
eyðilegging þeirra væri fullkomin, ef
upprisan frelsaði þá ekki frá valdi
dauðans og grafarinnar.” “fvl svo
elskaði guð heiminn, að hann gaf sinn
eingetinn son, svo að allir þeir sem á
hann trúðu ekkl skyldu glatast, held-
ur öðlast eilíft llf” (Jóh. 2: 16). Bib-
lian kennir oss, að maðurinn nafi ver-
ið skapaður æðri en skepnan, ímynd
og llking skaparans, en hann hafi ver-
ið á fullkomleikans stigi I aldingarð-
inum Eden og hefði getað haldið þeim
fulikomleik ef hann hefði hlýðnast
guði; en Adam óhlýðnaðist guði og
með faili hans var dauðadómur hans
uppkveðinn. “En af skilningstrénu
góðs og ills máttu ekki eta, þvl ef þú
etur af þvl, skaltu vissulega deyja” (1.
Mós. 2: 17). pannig kom dauðinn inn
I heiminn, og eftir 9 30 ár flutti Adam
I gröfina, og flytur alla hans niðja yfir
vegamót llfsins. Adam dó á þeim degi
þegar hann syndgaði, þvl postullnn
Pétur skýrir fyrir oss, að það hafi ekki
verið tuttugu og fjögra stunda dagur,
heldur þúsund ára dagur. Hann seglr:
"Einn dagur hjá guði sé sem þúsund
ár og þúsund ár sem einn dagur” (2.
Pét. 3: 8). Og um þessi sex miklu
ttmabil hefir þessi dauðadómur gjört
mennina að mörgu leyti jafna dýrun-
um, án vonar um eillft llf, nema með
þvl móti að guð miskunni sig yfir
mennina og á einhvern hátt llknl þeim.
Við þetta var átt I fyrirheitinu. “aS
sæði konunnar skyldi merja höfuð
höggormsins” (1. Mós. 3: 15). Svo
endurnýjaði guð loforð sitt við Abra-
ham, þar sem hann segir: “Af þlnu af-
kvæml skulu ailar þjóðir jarðarinnar
biessun hljóta” (1. Mós. 28: 14). En
guð sendi ekki son sinn til að endur-
leysa mennina fyr en eftir fjögur af
þessum tlmabilum (4,000 ár) voru lið-
in. pá kom hann 1 heiminn til þess að
afplána skuld Adams með dauða sln-
um, og rættist þá það sem rltað er: "Sá
réttláti fyrir hinn rangláta, að hann
gæti leitt oss til guðs” (1. Pét. 3: 18).
Fyrir þá friðþægingu, sem var full-
komnuð á Golgata, fá hinir réttlátu og
ranglátu að rlsa upp.
Dauði eu ekkl píslingar er Iiegningin
Gætið vel að þeim misskilningi, sem
svo oft á sér stað I því að hugsa sér ei-
Hfar kvalir laun syndarinnar. Biblian
segir: “laun syndarinnar er dauðl”
(Róm. 6: 23), ekki eilífar kvalir. Vér
leitum I Mósesbókunum u msyndafall-
ið og dóminn, sem yfir manninum var
upp kveðinn og finnum ekkert sem
gefur I skyn eillfa hegningu, að eins
dauðadóm. pessi staðhæfing er svo
aftur endurtekin þar sem drottinn seg-
ir. "Frá jörðu ertu kominn, til jarðar
skaitu aftur hverfa” (1. Mós. 3: 19),
en hann hefir ekkert sagt um djöflana,
eld og plslir. Hvernig hefir þá óvin-
urinn dregið forfeður vora á tálar á
villuöldinni með villukenningum sín-
um, sem postularnir kalla “kenningar
djöfulsins?” Hvergi I spádómunum er
talað um annað syndastraff en dauð-
ann. Nýja testamentið fylgir sömu
stefnu. Páli postuli, sem ritað hefir
meir en helming nýja testamentisins,
segir: “Eg hefi ekki hlýfst við að op-
inbera yður alt guðs ráð” (Pg. 20: 27).
Hann talar ekkert um eiilfar plslir
eftir dauðann; þvert á móti; þar sem
hann talar um hegningu fyrir syndirn-
ar, segir hann: “Eins og syndin kom
fyrir einn mann inn I heiminn og
dauðinn fyrir syndina, þannig er og
dauðinn kominn til allra manna, þvl
allir hafa syndgað” (Róm. 5: 12).
Dómur sá, sem kveðinn var upp yfir
mannkyninu, var því ekki, að þeir
skyldu eilíflega kveljast, heldur að
þeir skyldu deyja. Ef elnhverjum
finst dauðlnn ekld nóg straff fyrir
syndina, þá þarf ekki annað en að
benda honum á, hvað gagnstætt allri
skynsemi sú skoðun er; þvl fyrir þá
synd að óhlýðnast guði, var Adam rek-
inn burtu úr slunm sælu bústað, var
úti lokaður frá eillfu llfi og samneyti
við guð; en I þess stað varð hann veik-
indum, þjáningum, sorg og dauða und-
irorpinn. Einnig hafa afkomendur
hans, sem taldir eru að séu tuttugu
þúsund miljónir að tölu, mist þann
föðurarf, að njóta sælu bústaðar hér á
jörðunni, en I þess stað andlegan, slð-
ferðislegan og llkamlegan velkleika,
og ern eins og postulinn kemst að
orði. "stynjandi skepna” (Róm. 8: 23).
íhugið ástandið! Tuttugu þúsund
miljóna! “1 misgjörð er eg fæddur og
mln móðir hefir getið mig I synd”
(Sálm. 51: 5). Fáar klukkustundir,
eða dagar, eða ár syndar og óhlýðni
kom þeim á banabeðinn og harm-
þrungnir ættingjar og vinir standa I
kringum náinn. peir eru fluttir til
grafarinnar: "Af jörðu ertu lcominn,
að jörðu skaltu aftur verða”. Ihugið
ástandið aftur, hafandi fyrir hugskots-
sjónum yðar að öll þessi veiklan, sorg
og kvöl, dauði og andleg og líkamleg
afturför, er afleiðing af syndafallinu.
Mun nokkur maður með heilbrigðri
skynsemi, sem íhugar þetta á þennan
hátt, geta álitið að straffið sé ónóg
og að réttlæti guðs munl krefja þess
að mannkynið við dauðann skuli verða
sett I eilífar kvalir helvltis og kvalið
þar um alla eillfð af djöflum? Kæru
vinir, hver sú manneskja, sem svo
kennir, hefir annað hvort tapað vitinu,
eða aldrei haft það.
Hegning guðs er réttlát.
Enginn skyldi álíta dauðadóminn ó-
réttlátan eða of strangan. Guð hefði
getað afmáð Adam af jörðunni og
þannig fullnægt dómi slnum. Hann
hefði á augnabliki getað afmáð alt
mannkynið; en hefðum vér kosið
sllkt? Vissulega ekki. Llfið er dýr-
mætt, jafnvel þó því sé samfara ar-
mæða og erfiði. pað er tilgangur guðs
með þeim þrautum, sem hann lætur oss
reyna 1 þessu lífi, að gjöra oss hygnari
en Adam var, svo að vér, þegar oss
verður gefið tækifæri að velja milli
gððs og ills, fáum valið það góða.
Mannkynið væri vonlaust um eilíft Hf,
oins og trúleysingjarnir halda frani, e£
það væri ekki fyrir miskunsemi himna-
föðursins og friðþæginguna.
íhugið enn á ný hvers vegna frels-
arinn dó fyrir vora endurlausn, og þar
sjáið þér aðra sönnun fyrir synda-
straffinu. Ef straffið fyrir misgjörðir
vorar hefði verið eillfar kvalir, hefðl
lausn frá þeim að sjálfsögðu verið
keypt I sama mæli. Jesús hefði þá
þurft að liða eillfar kvalir—hinn sak-
lausi fyrir þá seku. En eillfar kvalir
var ekkl hegningin, og þvl þurfti Jes-
ús ekld að gefa það lausnargjald fyrir
oss. Dauðinn var vort syndagjald, og
þess vegna dó Jesús fyrir vorar syndir
og "af guðs náð leið dauðann fyrir
alla.” Hver sá, sem afplánað gat
dauðarefsingu Adams, gat afplánað
syndir alls heimsins, vegna þess að
Sálmur nr. 188.
Lag: Hjartað, þankar, hugur sinnL
Slá þú hjartans hörpustrengi,
hrær hvern streng, sem ómað fær.
Hljómi skært og hljómi lengi
hósíann nær og fjær.
Hvert þltt innsta æðarslag
ómi’ af gleði þennan dag.
Konungurinn konunganna
kemur nú til sinna manna.
2. Ríki hans um allar álfur
ómælanda geimsins nær;
hásætið er himinn sjálfur,
hallarprýði sólin skær,
fótskör hans hin fagra jörð,
fylgdin hans er englahjörð.
Skrúða ljóssins skrýddur er hann,
skíra lífsins krónu ber hann.
3. Hann þótt æðst I hátign ljómi,
hógvær kemur alstaðar.
Hjarta þitt að helgidómi
hann vill gjöra’ og búa þar.
Opna glaður hjartans hús,
hýs hinn tigna gestinn fús.
Getur nokkuð glatt þig fremur?
Guð þinn sjálfur til þln kemur.
4. Líknarár hann enn þá gefui.
ár, sem háð ei breyting er.
Ár, er sumar ávalt hefur,
ávöxt llfs að færa þér.
Vetur, sumar, vor og haust
votti þakkir endalaust
konunginum konunganna,
krýndum vegsemd, hóslanna.