Vísis-drengurinn - 01.12.1913, Blaðsíða 2

2
Svæfillinn litlu stúlkunnar.
Eftir frú Desbordes-Valmore.
Kæri, litli svæfill minn, svo hvítur og hK7r,
hjá þjer værðin ljúfa ú svanadúni býr!
Á kveldin þegar dauðhrædd við úlfa’ og storm jeg' er,
elsku, litli svæfillinn, jeg blunda rótt á þjer!
Fjöldi, ijöldi barna’ er til, sem engan svætil á, —
þau eru svöng og móðurlaus og skýli hvergi fá,
þau eru altaf syfjuð og eiga óslcöp bágt,
ó, elsku mamma, vegna þeirra’ í hljóði styn jeg lágt.
Og þegar jeg hef beðið guð að annast engilinn,
sem engan svæfil hefur, þá faðma jeg minn,
og þegar loks til fóla hjá þjer ból mjer búið er,
þá blessa jeg þig, mamma, og sofna vært hjá þjer!
Jeg bregð ei fyrri blundi en geislinn glaður skín
frá glitsal himinbláum í rúmið inn til mín. —
Jeg fer að lesa allar mínar beslu bænir hljótt
og, blessuð mamma, kystu mig nú altur. Góða nótt!
Þýtt. — Guðm. Guðmundsson.
við lrændur vora. Fóru þeir
fjölmennir um hverja bj'gðina
af annari, brendu bæina, en
drápu menn alla, hvert manns-
Grænlendingur.
barn. Ut af sögnum þessum
hefur Einar Benediktsson orkt
Olafs-rímu Grænlendings, sem
prentuð er i »Hrönnum«,
kvæðabók hans.
Nonni.
Eptir
, sjera Jón Sveinsson.
I.
Mikil og óvænt tíðindi.
Hann varð mjer merkisdagur,
sá 31. dagur júlimán. 1870.
Hann átti að láta mjer koma
að óvörum merkasta viðburð-
inn, sem jeg hef nokkurn tíma
lifað.
I3að var í IViðsæla smábænum
í fallega umhverfinu, Akureyri
við Eyjafíörð norðan til á ís-
landi.
Yeðrið var vndislega fallegt.
Ljómandi sólskinsbað laugaði
allt litla þorpið.
Uti á höfninni, beint fram
undan bænum, lá fjöldi er-
lendra skipa við festar, — Jjau
voru llest dönsk, norsk, cnsk
eða frakknesk.
Sjórinn, sem fellur þar upp
að húsaröðunum að heita má,
var svo óven julega lygn og kyrr,
að hann var líkastur á að sjá
glóandi blöndu af bráðnu gulli
og silfri. Svo var sem hann
gerði sjer alt far um að drekka
i sig allt, sem lionum var auðið
af náttúrufegurðinni umhverfis.
Allur æskulýðurinn í þorpinu
var fyrir löngu kominn út að
leika sjer i góðviðrinu. Því
sólskinið, ylurinn og birtan
rann saman úti i gylltum heið-
Ijóma, sem orð fá ekki lýst.
Hann Ijck yfir öllu og lýsti
gegnum alt, land, haf og himin,
og hjarta mannanna og hug
sömuleiðis.
Jeg var að leika mjer að
vanda með leiksystkinum mín-
um úti í allri þessari dýrð niðri
í fjörunni, rjett fyrir framan
húsið okkar, svo nefnt »Páls-
hús«, lítið grátt timburhús, sem
var rjelt hjá snotru, viðkunn-
anlegu þorpskirkjunni litlu.
Alt í einu kem jeg auga á
Boggu syslur mina. Húnkem-
ur hlaupandi lil okkar. Ilún
gengur beint til mín, tekur í
handlegginn á mjer og hvislar
að mjer mjög íbygginn:
»Nonni! Mamma segir, að
þú eigir undir eins að koma
heim. Hún þarf að tala eitt-
hvað við þig.«
Nonni var gælunafn mitt.
Fullu skírnarnafni mínu var
jeg ekki nefndur nema við há-
tíðleg tækifæri eða þá af ó-
kunnugu fólki.
Jeg hrökk við fyrst í slað.
Mjer datl í hug, að það væri
eitthvað miður geðfelt, Eitt-
hvað hafði eílaust borið við.
Bogga var ekki vön að kalla
svona á mig.
Hvað gat það verið? Mjer
varð hálf órótt.
Jeg var ný-orðinn 12 ára,
einmitt á þviskeiði, sem krakkar
gera allskonar strákapör.
»Hefur mjer nú aftur orðið
einhver skyssan á?« Það datt
mjer fyrst í hug.
Jeg fór að skygnast um í
hugskoti mínu, — leita í fórum
samviskunnar litla drengsins.
Jeg var óttalegur sælgætis-
hákur, — skyldi jeg hafa fengið
mjer sykurmola leyfislaust?'
Eða nartað í kökubita? Eða
hafði jeg danglað eilthvað í
hann Manna litla, bróður minn?
Já, einmitt það, þarna kom
það. Uelta hlaut það að vera.
Fað hafði jeg einmitt gert.. Og
það einmitt í dag árdegis.
Þetla var Ijóla klípan! Hann
hafði ellaust kært mig fyrir
mömmu, og nú átti jeg að fá
að kenna á því.
Litli bróðir minn var að
leika sjer með drengjunum þar
skamt fyrir ofan einmitt þá.
Jeg hljóp lil hans.
»Heyrðu, Manni, kennir þig
enn þá til?«
Manni leit upp hálf forviða.
»Er það ekki satt, Manni,
þú veist hvernig það vildi til,
— svona, — óviljandi. — Já, jeg