Vísis-drengurinn - 01.12.1913, Blaðsíða 4

4
Að læra! Að fara i æðri
skóla! í mentaskóla! Þetta var
sannarlega nokkuð n)rtt!
Nú sá jeg að Bogga hafði
haft satt að mæla, er hún sagði,
að það sem mamma vildi tala
við mig, væri mjög merkilegt,
eitthvað fjarskalega, ósköp
merkilvægt.
Æðri skóla! — En það var
ekkí nema einn einasti æðri
skóli til á íslandi; hann var i
Reykjavík. En Reykjavik var
hinum megin á eynni, í mörg
hundruð rasta fjarlægð.
Atti nú i raun og veru að
senda mig svona langt hurt?
Alla leið til Reykjavíkur. í
mentaskólann þar?
Jeg var svo forviða, að jeg
vissi ekkert hvað jeg álti að
segja.
Mamma horfði brosandi á
mig og mælti: »Jæja, Nonni,
hvernig líst þjer á það? Lang-
ar þig til að læra og verða
lærður maður?«
»Mamma, það vildi jeg mjög
gjarnan. — En þá yrði jeg að
fara alla leið til Reykjavikur!«
»Og ef þjer yrði nú boðið«,
— hún talaði mjög hægt og
lágt, — »ef þjer yrði nú boðið
að fara enn þá lengra en til
Reykjavíkur, — hvað segðirðu
um það?«
Jeg glápti á mömmu eins og
tröll á heiðríkju.
Enn þá lengra en til Reykja-
víkur? En, herrann trúr, —
það var sama sem að fara til
útlanda! Ut í víða, stóra ver-
öldina, og á ystu takmörkum
hennar var íslands, föðurlandið
mitt! Og milli þess og hennar
var úthafið mikla, Atlantshafið,
mörg hundruð mílur.
Þessi stóri heimur! Danmörk,
Sviþjóð, England, Þjóðverja-
land — lengra þorði jeg ekki
að hugsa.
í æðri skóla erlendis! En þá
var varla um annan skóla að
ræða en í Danmörk, — land-
inu, sem við stóðum i nánustu
sambandi við.
»Mamma, á jeg að fara að
hugsa mig um það í alvöru, að
ferðast til Danmerkur og fara
þar í mentaskóla?«
»Nei, barnið mitt, — hjer
er ekki um Danmörk að ræða.
Það er alt annað land, sem er
enn þá lengra í burtu. Það er
eitt hinna miklu suðrænu
landa, þar sólin skín skærar
og hitinn er meirj en hjer hjá
okkur, — þar sem gróðurinn
er meiri og fegri, en við getum
fvllilega gert okkur í hugar-
lund, — þar sem varla er vet-
ur svo teljandi sje og nálega
altaf er sumarhiti, vor- eða
haust-veðrátta,— þar sem trjein
bogna undir þunga ávaxtanna,
— þar vaxa fíkjur, gullepli,
perur, apríkósur, vínþrúgur og
mörg önnur aldin, sem þú
þekkir ekki einu sinni nöfn-
in á. Hugsaðu þig nú um,
barnið gotl? Langar þig að
fara i slíkt land? En þú ferð
ekki til þess að njóta lífsins í
næði í allri þeirri dýrð, held-
ur til þess að læra eitthvað,
lesa af kappi ár eftir ár, verða
duglegur maður og koma svo
einhverntíma heim aftur sem
læknir eða lögfræðingur eða
rithöfundur, eða þá i einhverri
annari stöðu, er þú getur þá
sjálfur valið þjer. — Hvernig
líst þjer á þetta? Langar þig i
þessa löngu ferð? Þú þarft
ekki að svara mjer undir eins.
Hugsaðu þig vel um fyrst!«
(Framh.)
Lifgjafinn.
Eggert ríki Bjarnarson, sem
bjó á Skarði á Skarðströnd á
16. öld, fóreinhverju sinnigang-
andi á vetrardag inn að Búð-
ardal í góðu veðri. Leið hans
lá yfir skarðið milli Búðardals
og Skarðs. Á heimleiðinni
hreppti Eggert hriðarbil svo
svartan, að hann sá ekki Iivað
liann fór. Hjelt hann þó áfram
ferðinni. En þegar hann hafði
gengið nokkra stund, datt hann
ofan um snjóhuldu, sem lá yfir
svo kölluðum Ármótum utan-
vert á Skarðinu. Hafði allt vatn
sígið undan huldunni eftir
hláku, sem var njdega afstaðin.
En svo hátt var upp að opinu,
sem Eggert datt ofan um, að
hann gat ekki á nokkurn hált
komist upp um það. Leit ekki
út fyrir annað, en að hann
mundi farast þar úr hungri
undir skaflinum. Eggert átti
góðan hund, sem fylgdi hon-
um i þetta skifti eins og endr-
arnær, þegar hann fór eitlhvað.
Hundurinn fór, nokkru eftir
að Eggert hafði hrapað ofan í
Ármótin, inn að Búðardal.
Snýkti þar roð, ugga og þunn-
ildi, hljóp svo með það út í
hríðina, og Ijetti ekki fyr en
hann kom að opinu, þar sem
húsbóndi hans var niðri. Ljet
seppi þá feng sinn detta ofan
til hans. Hjelt hundurinn þann-
ig lífi í húsbónda sínum i 3
sólarhringa. Þá var tekið eftir
því í Búðardal, að rakkinn át
ekki það, sem honum var gefið,
en stökk með það út í bilinn,
þótti það kynlegt, og var hann
þess vegna eltur og varð það
Eggerti til lífs. En fyrsta verk
Eggerts var það, þegar hann
var heim kominn, að láta sjóða
heilt hangikjötskrof handa
hundinum; upp frá þeim degi
Ijet hann skamta honum full-
komið karlmannsfæði og búa
um hann á sæng á hverju
kvöldi. P. E.
(Dýravinur).
Smávegis.
Lengstu ár í Norðurálfu eru:
Volga .... .. 3400 raslir
Doná .. 2900 —
Ural .. 2400 —
Dnjeper . .. 2100 —
Don .. 1800 —
Dvina .... .. 1800 —
Petscha.... .. 1600 —
Dnjester . .. 1300 —
Rin .. 1300 —
Elfin .. 1200 —
Weichsel . .. 1100 —
Gátur.
Hverjum er óhultast að trúa
fyrir leindarmálum?
Hví rignir aldrei tvær nælur
samfleitt?
Hvað er það, sem fyrir menn
kemur og þei r segja aldrei frá
á eftir.
Hvernig verður skeifa höggv-
in í 6 hluli í Iveim höggum.
Efnið í þessu blaði gat ekki
orðið eins fjölbreytt og skyldi,
vegna þess að svo seint var af-
ráðið að láta blaðið koma út.
Aðeins 1 dagur til undirbún-
ings.
Útgef.: Einar Gunnarsson, cand. plifl.
Prentsmiöjan Gutenberg.