Vísis-drengurinn - 01.12.1913, Blaðsíða 3

3
Skógareldur.
(t'm liann i næsta blaði).
stjakaði víst nokkuð hart við
þjer i morgun, var ekki svo ?
Kennir þig enn þá til eftir það?«
Manni fór að þukla um bakið.
»Nei, nú mig er hætt að
kenna til!«
»En, Manni, — hvað sagði
mamma, þegar þú sagðir henni
frá því? Þú hefur vist sagt
henni það?«
»Nei, Nonni,—jegsagði henni
ekki neitt, — að minsta kosti
hef jeg ekki sagt henni enn þá
frá því!« hætli hann við ósköp
hreinskilinn.
»Það er fallega gert af þjer.
— A morgun skal jeg tína handa
þjer bláber. Og — heyrðu mjer,
— þú þarft ekki endilega að
segja henni mömmu neitt frá
þvi!«
»Nei, það held jeg' nú ekki
heldur!«
Mjer ljetti stórum. Einum
steininum var nú að minsta
kosti ljell af samvisku minni.
Nú hljóp jeg aftur tíl Boggu
og spurði hana:
»Bogga! Veistu livað mamma
ætlar að tala við mig?«
Bogga varð mjög skritin á
svipinn og öðru nær en þau
svipbrigði væri lil þess fallin,
að gera mig rólegri.
»Nonni,« sagði hún. »Farðu
l>ara undir eins heim! Mamma
segir þjer það sjálf!«
»Er það nokkuð slæmt,
Bogga? Vertu ekki að því arna,
— og segðu mjer það!«
»Jeg má ekki segja þér neitt.
Bað er nokkuð fjarska, fjarska
merkilegt. .lá, nokkuð alveg
dæmalaust ákaílega mikitvægt!
En farðu nú undir eins heim
til mömmu!«
En hvað hún Bogga gal verið
afleit!
»Guð minn góður! Hvað
getur þetta verið?« sagði jeg
við sjálfan mig og lölraði heim
í hægðum minum.
Jeg stóð að minsta kosti tvær
til þrjár mínútur fyrir utan
dyfnar, áður en jeg þorði að
ljúka upp. Jeg var nærri því
viss um, að jeg hafði aðhafst
eilthvað fjarska ljótt.
Mamma var mjög góð við
okkur börnin. En hún vakli
umhyggjusamlega yfir hegðun
okkar, einkum frá því er faðir
okkar dó. Hann dó árið áður,
og eftir það ljet hún ekki hjá
liða að refsa okkur rækilega, hve-
nær sem við höfðum til hegn-
ingar unnið. Ensamfara hörku
hennar var ástúðleg umhyggja,
svookkur þótti allt af jafn inni-
lega vænt um hana.
Loksins lauk jeg upp og fór
inn.
Marnina sat þar við sauma.
Hún leit á mig og mjer fanst
hún skoða mig allan frá hvirfli
til ilja, rækilegar en vandi henn-
ar var. Mjer fanst hún einhvern
veginn óvenjulega hátíðleg.
Jeg gelck að glugganum og
heið með hjartslætti þess er
að höndum bæri.
Nokkur augnablik liðu.
Lóksins sagði hún lágt og
var óvenjulega skjálfrödduð.
»Nonni, komdu með stólinn
þarna hingað og sestu hjerna
hjá mjer!«
Jeg hlýddi því steinþegjandl.
Svo sagði hún aftur ofur
blátt áfram:
»Heyrðu mjer, Nonni, —
þykir þjer gaman að vera í
skólanum?«
»í skólanum? Já, mamma,
— rnjer fellur þar vel, — svona
vanalega; en stundum leiðist
mjer þar mjög.«
»Er það satt, Nonni? Þykir
þjer ekki gaman að læra?«
»Jú, jeg skal segja þjer,
mamma! — Þegar kennarinn
er skemtilegur, þá þykir mjer
ósköp skemtilegt í skólanum«.
»Pegar kennarinn er skemti-
legur, — tivað meinarðu með
þvi?«
».Teg meina að hann sje
skemtilegur, þegar hann segir
fallegar sögur. Það þykir mjer
skemtilegast. Og j)á beld jeg',
að jeg læri mest«.
Jeg þóttist sjá, að móðirmin
var ekki sem hest ánægð með
j)að, sem jeg halði sagt, og
hugsaði mcð sjálfum mjer, að
það hefði verið heimskulegt af
mjer að tala svona. Þess vegna
flýlti jeg mjer að bæta við:
»Mjer þykir samt mjöggam-
an að lesa. En jeg kann bara
ekki við j)að, að fá refsingu i
hvert sinn, sem jeg kann ekki
það, sem mjer er sett fyrir!«
»Það skil jeg vel, drengur
minn! En þú sagðir samt að
þú vildir gjarna læra eitthvað?«
»Ö-já, mamma, ef jeg bara
þyrfti ekki að vera allan dag-
inn að læra. Mjer þykir svo
gaman að leika mjer!«
»IIeldurðu, góði Nonni minn,
að þú yrðir duglegnr að læra?
Jeg á við það að læra á æðri
skóla, — t'ara í mentaskóla.
Hugsaðu þig nú um það!«
Nú fjekk jeg hjartslátt. Var
henni alvara?
J