Tímarit lögfræðinga - 01.04.1955, Síða 28

staðfest, að fyrsta notkun merkis erlendis skipti máli,
verður því ekki neitað, að mjög er tekið tillit til erlendra
hagsmuna. Fyrsta notkun merkis í hverju landi, sem er,
t. d. Islandi, er samkv. þessu — auðvitað þó með þeim
fyrirvara, að hún hafi verið nokkuð umfangsmikil og stöð-
ug — næg til þess, að notandinn geti 1 skjóli hennar fengið
merki skráð í Danmörku afmáð og merkið skrásett fyrir
sig sjálfan, jafnvel þótt sá, sem merkið fékk skráð, hafi
verið grandlaus, af því að honum hafi verið ókunnugt um
notkun merkisins erlendis. Það er á hinn bóginn eðlilegt
og sjálfsagt, að mál til þess að fá skráningu afmáða verði
að höfða innan vissra tímamarka. Annars væri réttar-
staða þess, sem merki fékk skráð, um of á hverfanda
hveli.
Samkvæmt Parísarsamkomulaginu er þessi frestur eigi
skemmri en þrjú ár. Samkv. dönsku lögunum er hann 5
ár. Ef 5 ár líða frá skráningu, verður henni ekki hnekkt,
hafi sá, sem merkið fékk skráð, verið grandlaus þegar skráð
var — þ. e. hvorki vissi né mátti vita um heimildarbrest
sinn til skráningar á merkinu. Dómvenja er þó sú, að sá, er
fyrstur notaði merki, geti misst vefengingarrétt sinn á
hinu skráða merki, áður en 5 ára frestinum er lokið, ef
skráða merkið hefir verið notað í svo ríkum mæli, að eðli-
legt tilefni hefir verið til þess, fyrir þann, er réttinn vildi
vefengja, að hefjast handa fyrr. Danskir dómstólar hafa á
síðari árum mjög beitt þessu sjónarmiði, að menn gætu
glatað rétti sínum til vörumerkis fyrir tómlæti, og vík ég
síðar að því.
Sérstakt álitaefni er, hvort eigandi merkis, sem grand-
laus hefir fengið það skrásett, eigi rétt á þvi, þegar 5 ára
frestinum er lokið og skráningin því fengið fulla réttar-
vernd, þannig að sá, er fyrstur notaði merkið, skuli hætta
notkuninni. Að þessu efni hafa danskir dómstólar vikið í
dómum sínum. Dómur Sö- og Handelsretten, uppkv. 24.
sept. 1955, telur bæði merkin fá staðizt samhliða.
Þrátt fyrir það, sem sagt hefir verið um rétt þess, er
90