Austri - 09.02.1931, Blaðsíða 4

4
A U S T R’I
far“ &5)
w Tilbúinn áburður.w
Til þess að hægt verði að haga flutningi tilbúins áburðar til landsins
næsta vor á sem hagkvæmastan og ódýrastan hátt, verðum vér ákveðið
aö mælast til þess, að
allar áburðar-pantanir séu komnar í vorar
hendur fyrir febrúarlok 1931.
Eins og undanfariö tökum vér á móti pöntunum frá kaupfélögum,
kaupmönnum, búnaðarfélögum og hreppsfélögum,
en alls ekki frá einstökum mönnum.
pr. Áburðareinkasala rfkisins
Sambaud. (sl. samvinnufélaga
undum meira en gjöldin, þrátt fyrir óvenju-
miklar verklegar framkvæmdir á þessu ári.
En hrein eign ríkisins hafði á árinu aukist
um tæpar 2 miljónir króna.
Komu þessar staðreyndir landsreiknings-
ins illa heim við blekkingar fhaldsblaðanna,
og fóru þeir nú allir hjá sér, forsvarsmenn
íhaldsins, og ekki batnaði þegar þeir jafn-
hliða voru mintir á tekjudallabúskap ríkis-
sjóðs tvö síðustu stjórnarár J. þorl., á hina
háskalegu gengishækkun hans, sem jók til
þriðjunga sku'dabyrðir landsmanna, og
ennfremur þau ógurlegu töp, sem bankarn-
ir hafa orðið fyrir, eingöngu fyrir stjórnar-
stefnu íhaldsins i atvinnumálum, töp, sem
samtals nema tugum miljóna króna.
Þá var af Framsóknarmönnum á fundin-
um skýrt frá því, hversu hið ^óíullkomna
bókhald ríkissjóðs frá dögum Ihaldsins svo
sem um framtalið á ríkisskuldunum mundi
koma erlendum fjármálamönnum tyrirsjón-
ir, þegar rætt væri um nýjar lántökur, til
dæmis aðeins lítið brot fanst í landsreikn-
ingunum af hinu fræga láni Magnúsar Guð
mundssonar þegar „bundnar" voru sjálfar toll-
tekjurnar, meginið af því felt undan, senni-
lega af of lítilli karlmensku um að kannast
við hið sanna ástand. Ellegar þá að telja
fram skuldir í dönskum krónum án þess
að gela um gengismun.
Sömu „tíundarsvikin“ áttu sér stað hjá
bæjarstjórn Reykjavíkur í framtali skulda,
þar sem íhaldið réði lögum og lofum. Og
enn má minna á aðgerðir íslandsbanka í
þessum efnum. Hann faldi sinn sanna
fjárhag með því að telja fram skuld í dönsk-
um krónum svo sem þær væru jafnar að
verðgildi íslenskum krónum.
Það hefir verið í lögum mörg ár, að sér-
hver smáverzlun skyldi hafa fullkomið bók-
hald, en íhaldið skilar bókhaldi ríkisins
sjálfs í því hörmungarástandi að fulltrúar
ríkisins verða að bera kynroða fyrir þegar
komið er á fund erlendra fjármálamanna.
Nú er þessu kipt í lag. Og þaö er „bónd-
inn frá Litla-Eyrarlandi“ sem hefir mann-
dóm til þess að koma fullkomnu skipulagi
eigi aöeins á reikningshald ríkissjóðs sjálfs,
heldur hjá öllum þeim embættismönnum
og stofnunum ríkisins sem með fjármuni
þess fara.
Veröur hér eftir eigi farið í grafgöturum
hinn sanna fjárhag ríkisins, og er þá um
leið endanlega upprætt ein ógeðfeldasta
erfðasynd íhaldsins sem annaðhvort er
sprottin af þrekleysi eða innrættri hneigð
til þess að skreyta sig með fölskum fjöðr-
um, nema hvorttveggja sé.
Þegar blekkingar Ihaldsins um hinn sanna
fjárhag ríkisins voru hraktar með niður-
stöðum Landsreikningsins, reyndi það að
halda því fram, aö Framsókn hefði svikið
landbúnaðinn með því, að afskifta Búnað-
arbankann, þangað mundu ekki hafa farið
nema 2^2—3 miljónir af nýteknu ríkisláni.
Þó vita þeir, að hverjum eyri var fyrirfram
ráðstafað af sjálfu alþingi af þessu nýja
láni:
I stofnté Landsbankans fóru 3 milj. til
þess að rétta hann við eftir fjártöp speku-
lanta. í Landsspítalann fór 1 miljón til þess
að standa við samning, sem Jón Magnússon
og Jón Þorláksson höfðu gert við kvenfélags-
forkólfa, um að spítalanum skyldi fokið
1930. í síldarbræðslustöðina á Siglufirði
1V* miljón., í nýja Þingvallaveginn ca. 2—
3 hundruð þúsund, afgangurinn fór allur í
Búnaðarbankann og Byggingar- og land-
námssjóð.
Þá reyndu þeir að áfella fyrir það aö
Sambandi ísl samvinnufjelaga væri veitt ián
úr Búnaöarbankanum, en það er einn höfuð-
tilgangur bankans að eiga skifti vfð sam-
vinnufjelög bænda. Bændurnir koma áfram
byggingum, ræktunarfyrirtækjum, vélkaupum
fyrir hiálp kaupfjelaganna og Sambandsins.
Meðan þessum verkum er ekki það langt
komið, að þau séu orðin veðhæfer ekki
nemaeðlilegt að Sambandið útvegi sjált lán til
þess að standa straum af þeim, og þegar
svo árar sem nú, að tvær af þremur aðalaf-
urðum bænda eru enn óseldar, þá ætti það
síður að hneyksla „íhaldsbændavini", þótt
þeir þyrftu á lánsfé að halda. Hitt er ekki
að undra, þótt jafnmiklir samkepnismenn
eins og Árni í Múla skilji það ekki, að það
eru skynsamleg vinnubrögð að Sambandið
útvegi lánið þegar svona stendur, heldur en
aö þúsund skuldunautar þess séu að amstra
við lántöku, hver um sig.
Annar almennur landsmálafundur
var haldian hjer í gærkvöld, samkvæmt
ályktun fundarins fyrra sunnudag.
Hafði Guðbrandur Magnússon framsögu
um hin sérstöku málefni Seyðisfjarðar í at-
vinnu og skipuiagsmálum, og voru allar til-
löfur um þau mál samþyktar í einu bljóði.
Síðari hluti fundarins var algengur þingmála-
fundur, þar sem Jón í Firði kom fram fyrir
hönd þingmanns kjördæmisins. Voru um
hin almennu landsmál einnig afgreiddar til-
lögur, og höfðu Íhaldsandstæðingar 20—50
atkvæða meirihluta um öll átakamál flokk-
anna, þar sem Framsókn og Jafnaðarmenn
áttu samleið svo sem um einkasölu á tóbaki
og lyfjum, tolla og skattamál, ogl hrein-
ræktud samvinnutillaga um fisksölumálin
var samþykt í einu hljóði. Sýna landsmála-
fundir þeir sem hér hafa nú verið haldnir,
að Seyðfirðingar muni endanlega snúnir frá
stefnu Ihaldsins í landsmálunum.
En Austri spáir því að Austfirðingur beri
sig mannalega og telji að „sínir menn“ haii
verið farnir af fundi þegar til átaka kom.
En valt mundi honum aö treysta á „það
lið“ í næstu kosningabaráttu.
Samvinna um fisksölu
í sambandi viö hina róttæku áskorun
Seyðfirðinga til alþingis um að hlynna að
fisksölusamlögum, var því skotiö fram á
fundinum að viturlegast mundi að leggja
sérstakt útflutningsgjald á þann fisk sem
seldur væri úr landi öðru vísi en um hend-
ur sölusamlaga.
Prentsmiðja Sig. Þ. Guðmundssonar.