Alþýðumaðurinn - 18.08.1931, Blaðsíða 2

2
alÞýðumaðurinn
Rógi hnekt.
Langa hríð hefir blaðið »Verka-
maðurinn*, sem er málgagn komm-
únista á Akureyri eða fy'gifiska Einars
Olgeirssonar, haldið uppi þrotlausum
rógi um þá menn hér á S'glufirði og
Akureyri, er fremst standa í samlök-
um verkalýðsins og bera þau uppi
um alla framsækni f skynsamlegum
kröfum. —
Sérstaklega hafa þeir tveir, Guðm.
Skarphéðinsson og Erlingur Friðjóns-
son orðið fyrir barðinu á þessum
blekbyttunöglum kommúnistanna.
Má að vísu telja þeim þessar of-
sóknir meinlausar, sakir þess, hve
sárafáir leggja trúnað á þvætting þess-
ara ofstækisflóna, en þó er ekki laust
við, að mönnum geti sárnað, að sjá
daglega fullorðna menn og þroskaðar
konur vaðandi á bæxlunum um götur
bæjarins með »Verkamanninn« undir
hendinni, borandi honum inn um
hverjar húsdyr. Að vísu má vorkenna
þessu fólki það, að vera haldið of-
stækispest kommúnismans, því á
mörgum verður sjúkdómurinn krónisk
hystería, sem lýs.r sér í hinu misk-
unnarlausa ofstæki og óstjórnlegri þrá
til rógs og blekkinga, ásamt óbifan-
lega bjargfastri sannfæringu um það,
að þeir einir hali höndlað allan sann-
leika og leyst allar gátur tilverunnar,
og enginn hafi snefil af sannri þekk-
ingu á málefnum þjóðfélagsins nema
þeir. Fylgja þessu ýms smærri ein-
kenni, sem vekja hlátur og gaman
heilbrigðra manna. Fað er í rauninni
óþarft, að vera að lýsa þessu fyrir
Siglfirðingum og Akureyrarbúum, því
að þar eru nógu mörg eintök af þess-
um pólítísku sálsýklingum. Par er
sjón sögu ríkari.
Pað, sem einkum og sér. í lagi
gremst þessu sjúkrafólki, er það í
fyrsta lagi, að það er »alt it að tapa«
— tapa áhrifum á hugi hinna þrosk-
uðu og yfirráðunum í hugum ungling-
ann3. Og einmitt þess vegna snýst
hatur þeirra og ofsókn gegn þessum
tveim forystumönnum verkalýðsns er
fyr voru nefndir, að þessir menn hafa
dregið vö!dín úr höndum þeirra, sans-
að lýðinn og sýnt honum fram á þá
glötunarbraut, er kommúnistarnir ætl-
uðu að tæla hann inn á með blekk-
ingum sínum og gaspri.
í öðru lagi svellur því móður og
æsir upp sjálft sig yfir því, að félög-
unum »Eining« og »Ósk« tókst ekki
að hamra fram kauptaxta sinn. Sáu
það allir, er nokkra sanngirni áttu til,
að taxti hinna tveggja fétaga var svo
óbilgjarn og sjálfum sér svo gífurlega
ósamkvæmur, að ekki var nokkur leið
að fá hann framkvæmdan, nema með
því, að öll söltun og síldarvinna færi
í hundana. En — það er eigi ólík-
Iegt, að einmitt það hafi verið til-
gangurinn.
í þriðja lagi fylltust þeir ú fúð og
fjandskap yfir því, að nú fer söltun á
stöð E nkasölunnar ágætlega af því að
nú er henni stjórnað af samvisku-
sömum mönnum, sem hvergi vilja
vamm sitt vita. Eru nú sterkar likur
til þess, að Einkasölustöðin vinni upp
að fullu hið gífurlega tap, er hún
beið í fyrra við óstjórn og blygðunar-
lausa óskammfeilni kommúnista þeirra,
er þar stjórnuðu og unnu. Pví þeir
fáu menn, er þar voru í fyrra af öðui
sauðahúsi, fengu við ekkeit ráðið. Ir
nú e gi ólíklegt, að kommúnistar sjái
í hvert óefni þeir hafa stefnt málum
sínum hér um vinnubrögðin á þessari
stöð í fyrra. Þeir hafa ekki tekið það
með í reikninginn að þá voru »verk-
in« þeirra að tala. Pá hefir ekki
grunað þá, að það er dálítið siíthvað
að þenja hvoftinn um vinnubrögð og
framkvæmd r annara, en að sanna sín-
ar e'gin hysterisku teoriur í verki. —
Og nú er þeim orðið það full Ijóst,
þótt um seinan sé, að þeir með at-
höfnum sínum á »Rauða torginu«
í fyrra, haf.i með öllu fyrirgert rétti
sínum t>I þess að annast um opinber-
ar framkvæmdir. — Pað trúir þeim
enginn fyrir slíku lengur. Er það vel
farið og að maklegleikum.
í Ijórða lagi eru þeir nú að sjá,
að rógur þeirra um það, að þeir
Guðm. Skarp. og Fmnur Jónssön
saiti í félagi á Einkasölustöðinni, ber
engan árangur. í raun og veru var
þetta uppátæki þeirra mesta glappa-
skot, — þvf trúir ekki nokkur einasti
Siglfirðingur nema ef til vill nokkrir
æstir kommúnistar, sem nærast og lifa
á þvi að- ljúga að sjálfum sér. Að
minnsta kosti er það vorkunnarlaust
ölhim Siglfirðingum, að ganga úr
skugga um það, að hvorugur þeirra
Finnur eða Guðm. saltar fyrir eigin
reikning á Einkasölustöðinni, því ekki
mundu þeir láta Einkasöluna annast
reikningshald fyrir sig. Er það ein-
kennilegt, að þroskaðir menn eins og
margir kommúnistanna eru, og æfðir
í blekkingum og rógi, skuli farast
þetta svóna óhöndglega þegar þeim
þykir mest við liggja.
Vér Sglfirðingar þekkjum allir
Guðm. Skarphéðinsson. Við þurfum
ekki að láta rótlausa aðkomu-lyga-
laupa kommúnista lýsa honum fyrir
okkur. Guðm. gætir hagsmuna síns
bæjaifélags betur en flestir aðrir, af
því, að hann ann þessum bæ flestum
meira. Hann gætir líka hagsmuna
verkalýðsins svo vel, að það hafa ekki
aðrir betur gert hérlendis. Mættu
verkamenn og verkakonur lengi minn-
ast þess, er hann barg þeim úr klóm
kommúnista og forðaði þeim frá því
feigðarflani að láta þá ginna s'g til
óhappaverka — ginna þá til að myrða
í höndum sjálfra sín allar- framtíðar-
vonir verklýðshreifingarinnar, Guðm,
sá fljótt hvert stefndi með verkalýðs-
samtökin, ef hinar kommúnisku
þjóðfélagsrottur ættu að fá tíma og
tækifæri til að grafa svo undan þeim
og naga ræfur þeirra svo að þau félli
um sjálf sig þegar mest á riði. Hann
varð skjótari að bragði og rauf
blekkingavef þeirra kumpána í tíma,
svo þeir stóðu í nekt sinni frammi
fyrir verkalýðnum, sem sá nú fullvel,
að öll þeirra loforð voru svik, og alt
kjaftæðið blekking.
Nú er veldi þessara fugla lokið hér
í bæ sem betur fer, og þess vegna
mega kjaftaskar þeirra snapa gams á
þjóðfélagshjarninu, að Siglfirskur
verkalýður trúir þeim ekki fyrir for-
ystu né trúnaðarslörfum. Siglfirðing-
ar eru búnir að fá nóg af ráðsmensku
þeirra, þótt þeim enn þá hafi verið
hlíft við því, að standast opinberan
reikningsskap af henni.
Við eigum góða menn hér, sem
ætið eru reiðubúnir að vinna að mál-
um verkalýðsins ogþar stendur Guðm.
Skarphéðinsson áreiðanlega langfremst-
ur. Ogþað gerir ekkert til hvað málgagn
æsingabjálfa Akureyrar segir um hann
honum til hnekkis. Pað sannar ein-