Alþýðumaðurinn - 03.07.1945, Blaðsíða 4

4
ALÞÝÐUMAÐURINN
Þriðjudaginn 3. Júlí 1945

VerkameBn!
Höfum nú fyrirliggjandi úrval
af VINNUFATNAÐI, íslenzk-
um og amerískum.
Hvíta strigavetf-linga á aðeins kr. 2,75 parið.
Einnig ágæt ullarteppi, íslenzk, frá kr. 32,00
BRAUNS-VERZLUN
Páll Sigurgeirsson.
Íslandsglíman
„Við berjumst fyrir
málstað bænda og
raunar allrar alþýðu.44
Svo tala Framsóknarmenn.
„Við viljunr lækka dýrtíðina,“
segja þeir líka. Mikið var. En
hverjir skelltu henni á? Hverjir
undanskildu landbiinaðarvör-
una, þegar samningar fóru fram
í upphafi styrjaldarinnar til þess
að halda dýrtíð niðri? Ilver hef-
ir orðið afleiðing hinnar gífur-
legu hækkunar á landbúnaðar-
vörum, hver önnur en geysihækk
un vísitölunnar og þar með kaup
Landsmálafundurinn
Framh. af 1. síSu.
er fljótsvarað: Kommúnista-
flokkurinn hafði stóraukið fylgi
sitl við síðustu kosningar undir
því yfirskini, að hann vœri rót-
tœkur umbótaflokkur. Nú var
mestur hluti kjörtímabilsins lið-
inn, umbótastarfsemin hvergi
sjáanleg, kosningar yfirvofandi,
bráð nauðsyn að hlaupa í stjórn,
berast mikið á, geta blekkt næst.
Sjálfstæðisflokkurinn hafði
hins vegar lent í dýraboga komm
únista í verklýðsmálum Reylcja-
víkur og víðar. Þeir reyttu af
honum fylgið, völd hans í bæjar-
málum Reykjavíkur voru í stór-
hættu, allt varð að vinna til að
komast í stjórn, sýnast fyrir
næstu kosningar. Þessi háspil
notfærði Alþýðuflokkurinn sér
til hins ýtrasta og mun nota,
meðan íhaldið og kommúnistar
vilja leggjast í dráttartaugar rót-
tækrar umbótastefnu hans. En
hann mun líka umsvifalaust taka
af þeim aktygin, gerist þau stöð
eða ætli þau að hlaupa út undan
sér. Annars er það athyglisverð-
ur dómur, sem íslensk alþýða
iiefir fengið hjá Sjálfstæðis-
flokknum í stefnuskrá stjórnar-
innar, og dómurinn er þessi: ís-
lensk alþýða er frjálslynd, rót-
tœk og umbótagjörn. Við verð-
um að öðlast fylgi hennar, ef við
eigum að verða langlífir í land-
inu, þess vegna skulum við sníða
stefnuskrá stjórnarinnar eftir
óskum hennar, þ. e. við skulum
fylgja fram stefnu Alþýðuflokks
ms að allverulegu leyti. Skýrar
getur Kommúnistaflokkurinn
ekki sagt, að enginn jarðvegur
sé hér á landi fyrir byltingu, sé
ekki svikist að alþýðunni. Og er
þá ekki kominn tími til fyrir al-
menning að sjá og viðurkenna
skýrt og skilmerkilega, að Al-
þýðuflokkurinn er nú eini flokk-
ur hér á landi, sem virkilega er
ótrauður og sannur flokkur al-
þýðunnar, sem er frjálslyndur,
róttœkur og umbótagjarn?
—gí' S.
gjalds? Ilver önnur én sú, að af-
koma bænda hefir aldrei verið
misjafnari en nú, þeir, sem hafa
mest, fá langsamlega mest?
„Við berjumst fyrir málstað
Ijænda og við erum samvinnu-
menn,“ segja þeir. Jú, ekki ber
á öðru. Þegar Alþingi samþykk-
ir veltuskattinn, tilkynna ráða-
menn SÍS ( en þeir eru Fram-
sóknarmenn) kaupfélögunum,
að því miður geti þeir ekki gef-
ið sama afslátt á viðskiptunum
og áður, það geri veltuskattur-
inn; kaupfélögin tilkynna félags
mönnum sínum, að því miður
geti þau ekki lengur gefið 5%
afslátt gegn staðgreiðslu, versl-
unin sé svo óhagstæð (veltuskatt
urinn). Jakob Frímannss. lcaup-
félagsstjóri KEA sagði líka á
fundinum í Nýja Bíó síðastlið-
inn Föstudag, að veltuskatturinn
væri sá ranglátasti skattur, sem
nokkru sinni hefði verið lagður
á hérlendis, því að hann væri
hreinn nefskattur. Auðsjáanlega
hefir Jakob samt reynt að sporna
gegn ranglætinu, því að „við er-
urn samvinnumenn.“
„Við berjumst fyrir málstað
bænda.“ KEA —— og fleiri kaup-
félög — liafa með öllu hætt að
greiða vexti af innstæðum
bænda á viðskiptareikningum,
liins vegar tekur það bankavexti
af öllum útlánum til þeirra.
„Og raunar allrar alþýðu,“
og þá er ég svo seinheppinn að
láta mér detta m. a. í hug, hvern
ig KEA reikni í raun og veru
apóteksarð til félagsmanna í
sjúkrasamlögum. Er hann reikn-
aður eftir nótunum, sem félags-
menn fá eða líka af þeirri upp-
hæð, sem sjúkrasamlagið greið-
ir, því að þessi viðskipti „skaff-
ar“ félagsmaðurinn líka? Mörg-
um þykir þessi arður sem sé
furðu-léttur í vasa, þótt hann
heiti 8%. En það er eflaust ekki
að „tvíla“ það: „Við berjumst
fyrir málstað bænda og raunar
allrar alþýðu, við viljum lækka
dýrtíðina og við erum samvinnu-
menn.“
—gi S.
MJÓLKUR-
KÖNNUR
Skálar, glærar
Föt, glær,
nýkomið.
Kaupfél. Verkamanna
KARTÖFLUR
fást í
Kaupfél. Verkamanna
35. Íslandsglíman var háð hér
á Akureyri síðastliðinn Föstu-
dag, og var glímt liti á palli sunn
an sundlaugarinnar. Fjölmörg
ár eru nú liðin síðan glíman hef-
ir farið fram hér þar til nú, og
var auðséð, að glímuleikni Norð
lendinga liefir stórfarið aftur,
eða a.m.k. kom hún þarna hvergi
fram, þótt einn Norðlendingur
glímdi að vísu. Annars voru
keppendur 11 og voru þeir frá
eftirtöldum félögum: Ármann,
H. S. Þ„ í. R„ K. R„ Trausta og
Vóku. Glímt var til sigurs um
tvær nafnbætur: glímukóngstit-
ilinn og glímusnillings. Var auð
séð, að glímumennirnir höfðu
fyrri nafnbótina einkum í huga,
því að falleg glíma sást ekki, en
fyrir kom að glæsilegt bragð
sást, en undravert var, hve bragð
fáir mennirnir voru. Brögðóttast
ur var Guðmundur Guðmunds-
son úr Trausta. Sá ég hann
leggja á 5 brögðum: leggjar-
bragði, sniðglímu niðri, hæl-
krók innanfótar (hægri á
vinstri), klofbragði og snið-
glímu á lofti. Glæsilegast bragð
sýndi Guðm. Agústsson úr Ar-
mann, sniðglímu á lofti, en ekki
náði hann því fagurlega nema á
sér minni og léttari mönnum.
Þriðja álitlegasta glímumann-
inn tel ég Friðrik Guðmundsson
úr K. R. Allir þessir menn gengu
vel fram og glímdu yfirleitt
drengilega, þó leifði engu af í
lokaglímu Guðmundanna. Temji
þessir menn sér fjölbreyttni í
glímu og hugsi dálítið meira um
glímusnilli verða þeir fortaks-
B OLLAPÖR
Hvít bollapör
leirpör,
nýkomin.
Kaupfél. Verkamanna
laust hinir glæsilegustu glímu-
menn, til þess hafa þeir vöxt,
framgöngu og skapsmuni, en
skortir enn þjálfun. Sömuleiðis
virðist Einar Ingimundarson
liafa verið álitlegt glímumanns-
efni, en hefir illu heilli tamið
sér bol og augljósa kraftabeit-
ingu, sem honum mun úr þessu
ganga illa að venja sig af. Steinn
Guðmundsson virtist allknappur
viðureignar, en glímdi of fast.
Um glímu annara þátltakenda
skal ekki fjölyrt. Flábrögðum
vörðust menn yfirleitt með því
að láta ekki ná sér frá gólfi, væri
þess nokkur kostur, eða otuðu
hnjákollunum í tíma og ótíma í
andstæðing sinn.
Leikslok urðu svo þau, að
Guðmundarnir urðu jafnir að
vinningum og glímdu til úrslita.
Sigraði þá Guðm. Ágústsson á
kröftum. Einnig voru honum
dæmd fegurðarglímu verðlaun-
in, og var það mjög vafasamur
dómur, svo bragðfár sem mað-
urinn er. Hitt er satt, að bragðið
leggur hann glæsilega, þegar
hann nær því. Guðm. Guðm. var
jafnvel að titli glímusnillingsins
kominn, því að hann kunni
meira, þótt liann virtist ekki
lcunna neitt sinna bragða eins vel
og G. Ág. sitt eina. Viturlega'st
hefði verið, að dæma engum feg
urðarglímuverðlaunin og sýna
á þann hátt, að þar séu líka gerð
ar nokkrar kröfur.
Fjöldi fólks horfði á glímuna
og skennnti sér vel, og víst eiga
glímumennirnir þakklæti skilið
fyrir áhuga sinn, en enn meira,
ef þeir legðu sig betur eftir fag-
urri glímú. En vel að merkja,
hví ekki hefja glímu úr stíganda
í stað kyrrstöðu? Þannig yrði
hún sýnu léttilegri, og þannig
hefir verið og er glírnt enn hér
norðanlands. Br. S.