Alþýðumaðurinn - 24.12.1948, Qupperneq 7

um sig fannst ekki á bætandi fyrir liinu. Til hvers
var allt þeirra starf orðið? Hvers virði allir hinir
gullnu framtíðardraumar, ofnir utan um hann, sem
óðum fjarlægðist jörð feðra sinna. Þannig spurðu þau.
Þessum og þvílíkum spurningum hvísluðu hinar óra-
löngu, myrku andvökunætur í eyra þeirra. í önnum
dagsins viku þær frá. Blessun starfsins og umgengnin
við menn og dýr drógu sviðann úr undinni, sem alltaf
lók sig þó upp aftur að dagsverki loknu. Hver hefði
trúað því að húsfreyjan á Stóru-Brekku myndi óska
sér hlutskiptis ekkjunnar í Gröf, þegar hún — með
fjögur ung böm á gólfinu — missti einu mjólkandi
kúna úr fjósina um hávetur. Þau fréttu þetta, Brekku-
hjónin, daginn eftir. Þórður var að sýsla eitthvað úti
við, þegar bóndinn á Gili kom með fréttirnar. Þeir
stóðu á flötinni framan við húsið og ræddu um hvað
gera skyldi. Þá kom Guðrún út í dyrnar, eins og af
iilviljun. Henni voru sögð tíðindin. Hún sagði ekki
margt frekar en vant var.
,,Þú sendir hann Palla með hana yngri Skjöldu
ofan eftir í dag.“ Svo sneri hún inn, eins og þetta væri
úttalað mál. Þegar Þórður kom inn á eftir til að ráðg-
ast um hvernig ætti að útbúa Skjöldu til ferðarinnar,
því kalt var í veðri, lét hann þau orð falla, að bágt
ætti ekkjan í Gröf — og fá svo þetta áfall ofan á allt
annað. Guðrún leit ekki á hann. „Hún á gott.“ Svo
helti hún kaffi í bolla handa honum. „Hún hefir fyrir
einhverju að berjast.---------Hún er ekki búin að
missa börnín sín — ennþá.“ Þetta síðasta sagði hún
eins og við sjálfa sig. Já — ekkjan í Gröf var öfunds-
verð. Hún átti börnin sín — og baráttuna fyrir lífi
þeirra framundan. — Þetta var álit húsfreyjunnar á
Stóru-Brekku veturinn þann. Hún kastaði þessu ekki
fram, svona til að segja eitthvað, eða ganga fram af
manni. Hún meinti þetta. — Og þótt Þórði fyndist
orðin eins og hnífsstunga í hjartað, þegar þau voru
sögð, gat hann ekki neitað því að eitthvað þessu líkt
hefði hvarflað að honum þenna vetur. Sá, sem var dá-
iiin Stóru-Brekku var dáinn honum líka.
En eins og geislar vorsólarinnar seiða lífið fram af
moldinni og breyta kalsárum í blómabeði, svo virðist
líka mannlífið ráða yfir — jafnvel einföldustu ráð-
um til að þýða klakann úr sálum mannanna. Það
hefði einhverns staðar þótt gleðitíðindi þegar Þórður
yngri, eins og hann hét enn í dag í munni sveitung-
anna, sendi foreldrunum skeyti um vorið og tilkynnti,
að hann hefði deginum áður fastnað sér lífsförunaut og
hann myndi í bréfi segja þeim nánar frá þessari mik-
ilvægustu ákvörðun í lífi sínu. En þetta vakti enga
gleði á Stóru-Brekku. Og svo kom bréfið, stílað til
móðurinnar. Yfirdrifin lofgjörð um þá yndislegustu
konu, sem hann hafði fyrirhitt fyrr og síðar. Það var
ekki verið að dylja það, að móðirin var horfin í
skuggann af hinni glæsilegu draumadís framtíðarinn-
ar Þórður las bréfið fyrst og rétti það konu- sinni, án
þess að mæla orð. Hann hafði ekki af henni augun
meðan hún las. Á andliti hennar sá enga breytingu.
Drættirnir við munninn urðu aðeins dálítið skarpari.
Að loknum lestri lét hún höndina síga í skaut sér.
Svo sagði hún eftir litla þögn: „Hann kallar mig
hvergi mömmu nema í ávarpinu.“
„En þú ert ekki búin með bréfið,“ skaut Þórður
inn í. „Það ei líka skrifað á öftustu síðuna. Guðrún
kipptist við og fletti blaðinu við. Þar stóð skrifað með
fagurri, stílhreinni kvenhönd:
„Elsku mamma mín!
Doddi hefir leyft mér að kalla þig mömmu. Þú
veist ekki hvað ég er glöð yfir því að mega þetta strax,
áður en við erum gift. Eg hefi aldrei átt „mömmu“
fyrri. Móðir mín dó þegar hún ól mig. En hér eftir
á ég þig og þú átt mig. Og Doddi segir að þú sért
bezta mamman í heiminum. Og mig langar svo ósegj-
anlega mikið til að fá að koma til þín og mega segja
þetta töfraorð við þig sjálfa. Fá að faðma þig og
segja þetta yndislegasta orð í málinu — mamma. En
Doddi segir að ég verði að bíða þangað til vegirnir
þorni. Hann vilji ekki leggja nýja bílinn sinn í vonda
vegi. En við komum — og þá skal ég sýna þér að
stúlkan þín er þess verð að eiga þig fyrir mömmu.“
Undir var fagurlega dregið nafn, — en, því miður
að þeim hjónunum fannst, ólæsilegt. Líklega gælu-
nafn.
Guðrún braut bréfið saman og lagði það upp á
hillu í eldhúsinu. „Hún kann að draga til stafs,“ sagði
Þórður eftir drykklanga stund. „Blessað barn, held
ég,“ sagði Guðrún. Svo gekk hún út úr eldhúsinu. En
þegar Þórður gekk þar fram hjá nokkru seinna, sá
hann Guðrúnu standa við eldhúsborðið með bréfið í
hendinni. Og eins og annars hugar brá hún svuntu-
drorninu upp að augunum eins og hún væri að þerra
þau.
Svo var það í miðjum júní, að, áður óþekktur bíll
þar í sveitinni, brunaði eftir þjóðveginum inn með
ónni. Gegnt Slóru-Brekku beygði hann inn á útleggj-
götuslóðann, ef ferðafólkið vildi hafa tal af heima-
arann og upp að girðingunni neðan við túnið. Venja
var að bílum væri lagt utan við hliðið, og gengið heim
JÓLABLAÐ ALÞÝÐUMANNSINS 1948
5