Alþýðumaðurinn - 24.12.1948, Blaðsíða 9

mö.niium. Þessi ferðalangur liafði annan sið. Ung kona
hoppaði út úr bílnum og opnaði hliðið. Bíllinn renndi
inn fyrir, stúlkan lokaði hliðinu að baki honum og
vatt sér upp í hann aftur. Svo sveigði bíllinn út úr
troðningnum og renndi á ská upp brekkuna og svo í
hálfhring inn á flötina framan við húsið. Þórður bóndi
stóð úti við og fylgdi háttum hins nýja gests eftir með
athygli. Hann eins og hálf kenndi til með grasinu,
sem marðist undir hjólbörðunum.
En Þórði gafst ekki tóm til að finna lengi til með
grasinu. Hann renndi þegar grun í hverjir þarna voru
á ferð. Og í næsta augnabliki kom yngri Þórður út
úr bílnum öðru megin, en hinu megin stúlkan, sem
opnað hafði hliðið. Þau litust snöggvast á. „Pabbi“,
sagði yngri Þórður, og stúlkan gekk til Þórðar, rétti
iram báðar hendur. ,,Komdu sæll!“ Svo tilti hún sér
á tá og greiddi honum ósvikinn koss á hægri kinnina.
I þessu kom húsfreyjan út. „Mamma“, kynnti yngri
Þórður. Stúlkan líkara flaug en gekk til hennar.
„Mamma! — elsku mamma“ — og nú erum við
komin. — Og þú ert alveg eins og ég hugsaði mér að
þú værir — falleg :— yndisleg — góð —“. Og þessu
fylgdu faðmlög og kossar í svo ríkum mæli, að gamla
konan gerði ekki betur en standast áhlaupið. En hún
lók utan um gestinn og sagði með dálitlum klökkva í
íómnum: „Vcrtu velkomin, barnið mitt. Við ættum
að geta komið okkur saman“. Svo lagði unga stúlkan
vangann á öxl húsfreyjunnar eins og barn, sem er að
huggast, en hún endurgalt með því að þrýsta henni
enn fastar að sér en áður. Báðar táruðust í hljóði.
Yngri Þórður haíði ekki af þeim augun. „Við losn-
um við að bera sáttarorð hér á milli. Eg vissi það
fyrirfram: Eg þekki þær báðar.“ Hann sagði þetta til
föður síns, en þó ekki fullum rómi. Bóndinn á Stóru-
Brekku andaði léttara.
Það þarf ekki að ræða það frekar. Beiskjan í hug
og hjarta húsfreyjunnar á Stóru-Brekku hvarf næstu
daga eins og dögg fyrir sólu. Samrýmdari móður og
dóttur gat ekki. Þórðarnir voru hálfgerðir utanveltu-
ínenn á heimilinu þá daga, sem unga parið dvaldi
þar. Yngri Þórður drap á þetta við föður sinn eitt
sinn daginn áður en hann fór — og kýmdi við. Gamli
maðurinn, eins og hann var kallaður þessa dagana,
svaraði fáu til Hann var þegar farinn að óra fyrir
því, að allt þeita myndi eiga sín eftirköst. Og sá grun-
ur varð að vissu eftir því sem lengur leið. Tíðar bréfa-
skriftir höfðu sín áhrif. För í brúðkaupsveizluna.
Lengri dvöl I borginni en áætlað var í fyrstu, því
„tengdamanna“ varð endilega að líta í kringum sig,
sagði unga frúin. Ekki einu sinni ár þar frá þar til
skeyti kom: Fædd dóttir — afskaplega lík tengda-
mömm. — Og bréf rétt 'á eftir. „Tengdamamma“
varð endilega að koma til að halda litlu dótturinni
undir skírn. Hún var svo lík henni. Og hún átti að
heita eftir henni. Og húsfreyjan á Stóru-Brekku lagði
af stað sjóleiðis um hávetur til borgarinnar. Og Þórð-
ur fór í alvöru að velta því fyrir sér hvort það myndi
ekki reka að því fyrr eða síðar, að hann yrði neydd-
ur til að taka sér ráðskonu í viðlögum. Honum fannst
nefnilega, að það vantaði anzi mikið í Stóru-Brekku-
búið þegar húsfreyjan var fjarverandi. A hinn bóginn
fann hann það að vel gat svo farið, að annað og meira
gat komið í kjölfar þessa nýja sambands við borgina.
Það var óútieiknanlegt þetta kvenfólk. Gat ekki svo
farið að fundið yrði upp á því, að Stóra-Brekka yrði
gefin upp á bátinn einn góðan veðurdag og borgin
gleypti þau gömlu hjónin, eins og svo marga aðra.
Hún gat fundið upp á öllu, þessi unga kona. — Og
hann þekkti manna bezt hvert lamb hún var að leika
við, hún Guðrún á Stóru-Brekku, þegar hún tók eitt-
hvað í sig, þó hún væri hversdagsgæf, blessunin. Og
þess var ekki langt að bíða að hann fengi dembuna
yfir sig.
Að vísu kom húsfreyjan ekki aftur fyrr en röskur
mánuður var liðinn. Og það var ekki sjáanlegt að sjó-
íerðirnar hefðu þjakað henni mikið. Unglegri kom
hún aftur en hún hafði lagt af stað, ef nokkuð var.
Og svo þá þetta litla bréf frá tengdadótturinni. Hrein-
asta áhlaup beint í fangið á honum. — Fyrst heil
mælgi um það hvaða stormandi lukku tengdamamma
hafði gert í borginni. Ollum þótti hún falleg. Allir
litu upp til hennar eins og drottningar. Hún var líka
sannarleg drolming. Og allar vinkonur hennar öfund-
uðu hana, tengdadótturina, af því að eiga svona yndis-
lega tengdamömmu. — Og svo áætlunin áfram —
bein og markviss. Þau yrðu nú hvað af hverju of göm-
úl og slitin til að búa á svona stórri jörð. Nóg efni til
að lifa á, böfðingjalífi, þó þau yrðu bæði 100 ára,
sem hún óskaði og vonaði að þau yrðu. Og síðast
gælinn orðaleikur um að hún vissi að „tengdapabbi“
athugaði þetta, og hann myndi komast að raun um að
þetta yrði þeim öllum til ánægju og góðs — og Doddi
væri alveg á sama máli.
Þórður fann að augu konu hans hvíldu oft á hon-
um, meðan hann las bréfið. Hann sagði ekkert en
gekk út. — Og kom ekki inn aftur fyrr en langt var
liðið á vöku. Eiginlega hafði hann ekkert sérstakt að
sýsla, en það dvaldist svona fyrir honum. Rölt á milli
JÓLABLAÐ ALÞÝÐUMANNSINS 1948
7