Alþýðumaðurinn - 24.12.1948, Side 11

fjárhúsa, liesthúss og fjóss, f'ullkomin erindisleysa, en
þó eins og að fullvissa sig um að allt og allir væru á
sínum stað — - eins allra veðra væri von, eða dulin
óhamingja ógnaði mönnum og málleysingjum. Og
þegar hann loksins kom inn aftur, yrti hann ekki á
nokkurn mann Hann fann að liúsfreyjan gaf honum
gætur á laun. en hún sagði ekkert.
Þórður gat farið fljótt yfir sögu úr þessu. Frá
þessu var í raun og veru ekki um annað en undan-
hald að ræða. Stór-illindalaust að vísu á yfirborðinu
þar heima fyrii. Tíðari ferðir húsfreyjunnar til borg-
arinnar, og lengri dvalir í hvert skipti eftir því sem
lengra leið. Það duldist ekki á hvern hátt þetta myndi
enda, en ranimar taugar héldu á móti. Það varð ekki
hlaupið bun frá Stóru-Brekku eins og einhverjum
stundar-dvalarstað. Tengslin við æskuheimilið —
feðra-jörðina — sveitina — urðu ekki slitin sárs-
aukalaust. — Og þó var þetta eiginlega að gerast með
hverju ári sem leið. Hvers vegna var hann — Þórður
á Stóru-Brekku, sem aldrei hafði hlandað sér, ótil-
kvaddur, í annara mál, nú farinn að láta sig skipta
fiamtíðarmál þeirra hjúa sinna, sem lengst og bezt
höfðu þjónað honum. Undir niðri og hak við haft
hönd í hagga með gjaforði þeirra Sveins og Laugu
- — og jafnvel hálfvegis rekið Palla til að gera alvöru
úr margra á;u kunningskap við Láru á Gili. — Og
aðstoðað við að útvega þessu fólki lífvænlegt jarð-
næði. Var þetta nokkuð annað en einn þátturinn í við-
skilnaðinum við Stóru-Brekku — viðskilnaðinum,
sem ekki varð umflúinn, þótt hann dragist meðan
sætt var?
En svo kom það óboðið, sem réði úrslitunum í
þessu þófi. Tuttugu vikna lega, lengst af á sjúkrahúsi,
og óvissan um heilsufar framvegis, var meir en nægi-
legt til að bíta bakfiskinn úr honum, manninum, sem
stóð á sextugu. Og reyndar var þetta hugnanlegasta
lausnin á málinu. Ekki fullkomin uppgjöf, enda á-
þreifanleg sönnun á því að mennirnir þenkja og á-
lykta, en annar ræður. Leyniþræðirnir, sem áður
höfðu bundið hann svo fast við Stóru-Brekku, höfðu
brostið að mestu meðan hann háði stríðið milli lífs
og dauða á sjúkrahúsinu. Moldin kallaði ekki eins
hátt á hann — hálf-farlama manninn — og hún hafði
gjört meðan liann gat svarað henni með óbiluðu starfs-
þreki og innsýn í framtíðina. Flutningurinn til borg-
arinnar var ákveðinn — þegar ástæður leyfðu.
Og þegar til kom var viðskilnaðurinn við Stóru-
Brekku ekki eins erfiður og hann hafði búist við.
Sami maðurinn keypti jörðina og búið — „allt dautt
og lifandi“ —- hafði herppstjórinn ritað í samninginn.
Hann þurfti ekki að sjá á eftir skepnunum sinni í
hvora áttina Kaupandinn var gæfulegur maður. Ný-
giftur stórbóndasonur úr næstu sveit. Stóra-Brekka
var með öllum venjulegum ummerkjum þegar hann
yfirgaf hana síðasta fardag vorið áður. Engin af
þeim kendum, Sem svo oft höfðu sótt á hann áður, að
hann væri að svíkjast frá óðali sínu og áhöfn, gerði
varl við sig ineðan bíllinn brunaði út eftir sveitinni.
Enginn sársauki yfir því að vera að yfirgefa bráðum
hálfrar aldar samherja, sem höfðu svo oft sótt til hans
traust og styrk. Aftur var Guðrún ekki eins og hún
átti að sér að vera. Óvenjulegur klökkvi í rómnum
þegar hún talaði, og þegar kom á há-leitið, sem byrgði
útsýn að Stóru-Brekku er yfir var komið, bað hún um
að stansa, fór út úr bílnum og horfði heim að stór-
býlinu um stund. Það truflaði hana enginn með því
að yrði á hana, en þegar hún sneri að bílnum aftur
stóðu tár í augum hennar, og hún sagði hægt en á-
kveðið: „Ég er búin að kveðja.“
Þegar þau höfðu komið sér fyrir í bílnum tók Þórð-
ur yfir um herðar henni. Það hafði komið of sjaldan
fyrir upp á síðkastið — fannst honum.
Lífið í borginni hafði að ýmsu leyti látið honum
betur en hann hafði búist við. Þau höfðu keypt 15
ára gamalt timburhús utarlega í horginni, ekki all-
langt frá „villu“ sonarins, sem stóð aðeins sér utan
við aðalbyggðina. Því hafði verið illa við haldið, en
annars vel til þess vandað í fyrstu, og fyrsti mánuður-
inn gekk í að gera það upp, eins og smiðurinn, sem
það gerði, kallaði það. Þórður vann með eftir getu,
og þegar það stóð tilbúið, fannst honum eins og það
væri hálfgerður hluti af honum sjálfum, og vel hafði
þeim hjónum liðið þar það sem af var. Húsið var alveg
við þeirra hæfi. Tvær rúmgóðar stofur, svefnherbergi
og eldhús. Góð geymsla í kjallaranum, og þar hjó
líka eldri kona, sem vann hjá þeim við hreingerningar
og þvott eftir þörfum. Hann hafði fengið starfa, sem
nokkurs konar umsjónarmaður við verkfæra- og véla-
geymslu hjá einum af stærri verktökum borgarinnar.
Það fór vel á með þeim, bæði húshændum og vinnu-
körlunum. Að vísu höfðu sumir af þeim síðarnefndu
kastað að honum smáhnútum fyrst í stað. Þótti hann
óþarflega smá-pössunarsamur um hlutina, en þetta
breyttist fljótt og þeir fóru að kalla hann „gamla
minn“ og blessaðan karlinn. Þetta átti vel við hann.
Hann var að mestu sinn eigin húsbóndi og bar ábyrgð
á störfum sínum. Fyrrverandi húsfreyjan á Stóru-
Brekku virtist líka kunna lífinu vel í borginni. Hún
JÓLABLAÐ ALÞÝÐUMANNSINS 1948
9