Alþýðumaðurinn - 24.12.1948, Page 15

lesið í smásögu fyrir nokkrum áruin. Var ekki móðir-
jörð sú eina móðir, sem aldrei hvarf frá hlutverki
sínu? Var ekki Stóra-Brekka — þegar allt kom til
alls — fósturjörð lians og móðir. Henni hafði hann
unnið — gefið henni starfskrafta sína alla og mann-
dóm. Myndi hann ekki alltaf eiga þar „heima“ —
og hvergi annars staðar?--------
Ómar kirkjuklukknanna bárust inn til hans. Mess-
an var úti. Þórður gekk út í dyrnar og svalg kallt
kveldloftið. Það róaði og hann vildi verða kominn í
jafnvægi áður en konurnar kæmu frá kirkjunni. Þær
komu fyrr en hann varði. Þær skildu við garðshliðið.
„Og svo komið þið yfir til okkar hálf níu“, heyrði
liann ungu konuna segja. „Heilsaðu tengdapabba á
meðan“.
Guðrún leit athugulum augum á hann þegar hún
var alkomin inn. „Þér hefir liðið illa. Þú hefðir átt
að fara með okkur í kirkjuna. Það var ágætt að heyra
lil prestsins og söngurinn hátíðlegur. — Þú hefir verið
heima á Stóru-Brekku meðan ég var burtu. Ég hefði
ekki átt að sleppa þér þangað í kvöld. Það er víst
annars meira óstandið þar, þykist ég sjá í blaðinu.“
„Þú veizt þá allt saman.“ Þórður var ekki meir en
svo raddstyrkur.
,,Það kom drengur með blaðið og bauð það til
kaups. Eg keypti það. Líklega í einhverju jólaskyni.
Maður kaupir svo margt fyrir jólin, sem ekki er gert
aðra tíma. Af hendingu rakst ég á auglýsinguna.“
„Ég liefi hvergi séð þetta blað hér inni“, greip
Þórður fram í.
,,Ég lagði það afsíðis,“ svaraði Guðrún hægt, og
það brá fyrir — af Þórði vel kunnu — brosbliki í
augunum. „Ég ætlaði áð hlífa þér við að frétta þetta
fyrir jólin. Ég bað ungu hjónin þess sama, en þá
sögðu þau mér að rétt á undan mér hefði komið mað-
ur til þeirra, sem vildi hlífa konunni sinni við því
sama. — Við höfum aldrei farið á bak við hvert ann-
að um dagana. Og okkur tókst það nú ekki betur en
þetta þegar við ætluðum að hyrja upp á því. — Við
höfum aldrei verið — og verðum vonandi aldrei,
un d i rhyggjumanneskj ur. “
Þórður svaraði þessu engu. Hann hallaðist upp að
dyrastafnum milli stofunnar og gangsins og horfði
fjarrænt á landlagsmynd á veggnum beint á móti.
Guðrún settist í legubekkinn. „Kómdu til mín,
Þórður, og sestu hjá mér snöggvast“. Þórður hlýddi.
Hún stakk höndunum inn í báða lófa hans. Þannig
sátu þau þegjandi andartak.
„Manstu hvar og hvenær við sátum svona saman í
fyrsta sinn? Það var í grænu láginni í 'hlíðinni ofan
við Stóru-Brekku, kvöldið sem þú sagðir við mig orð-
in, sem mig hafði dreymt um og þráð langan vetur á
undan. — Síðan hefir mér fundist meginþáttuf lífs
míns vera tengdur þér. Ef þessi þráður slitnaði myndi
ég deyja. Stundum hefir mér fundist eins og ég þyrfti
að heyja baráttu um hug þinn. Moldin og gróandinn
toga á móti. Svo jarðbundinn værirðu, að ekki mætti
á milli sjá hvernig sú barátta endaði. Nú hélt ég mig
hafa imnið þetla tafl.“ Hún þagði um stund. „Megin-
starfi lífs okkar var lokið á Stóru-Brekku. Við höfum
gefið henni allt, sem við gátum af mörkum látið. Nú
erum við hvað af hverju gamlar manneskjur. Förum
að ganga í barndóm sem kallað er. — Þegar við vor-
um börn báðum við sérstakra bæna á jólunum. •—
Fegurri — hátíðlegri — ljósmagnaðri en venjulega.
Ættum við ekki að halda upp á fyrstu jólin í þessu
nýja lífi okkar hér — lífi, sem stefnir til barndóms-
ins aftur hvort sem okkur líkar betur eða ver — með
því að biðja hann, sem jólahátíðin er helguð, að sjá
náðugur á okkur, lítilfjörlegum börnum í ríki hans,
og lofa okkur enn um stund að njóta samverunnar
hvert með öðru, í krafti þeirrar ástar, sem brann í
hjörtum okkar kvöldið góða í hlíðinni ofan við
Stóru-Brekku, og enst hefir okkur til þessa dags.“
SmælKi.
í Búastríðinu tók írskur dáti til fótanna og flúði, Jjegar til átaka
kom. Fyrir þaS fékk hann ámæli hjá félögum sínum. En hann varS
ekki orSlaus og sagSi, aS þaS væri þó betra aS vera raggeit í 10 mínút-
ur en steindauSur alla ævi.
* * *
Illa klæddur og tötralegur maSur gekk inn á skrifstofu lögreglunnár,
kvaSst vera kaldur og hungraSur og baS um mat og næturgistingu þar.
Honum var sagt, aS þar væri aSeins verustaSur afbrotamanna, svo að
liann gerSi sér hægt um hönd og greiddi yfirlögregluþjóninum rokna
löSrung.
Hann fékk ókeypis dvöl í fangahúsinu marga sólarhringa.
* * *
Fyrr á öldum var þýzka mest töluð viS dönsku konungshirðina. Frá
því er sagt, að eitt sinn hafi biskup farið frá íslandi til Danmerkur og
var í þeirri ferð í gestaboði hjá konungi. Eftir máltíðina gaf drottn*
ingin sig á tal við biskupinn og spurði hann frétta af íslandi. Meðal
annars spyr hún biskup, hve margar kinder hann eigi — en kinder 4
þýzku er börn á íslenzku (biskup kunni ekki þýzku).
Biskup segist eiga 300 kindur, en sumir á íslandi eigi þó fleiri kind-
ur. Drottningunni heyrðist biskup segja kinder og blöskraði þessi
barnafjöldi, svo aS hún spyr, hvað menn geti gert við þennan ógnar
fjölda. Biskup svarar því og segir: „Við skerum þœr og étum.“
Drottningu blöskraði svo þessar voðafréttir, að hún baS guð að varð-
veita sig og flýtti sér burtu, því að hún vildi ekki heyra meira frá ís-
landi.
JÓLABLAÐ ALÞÝÐUMANNSINS 1948
13