Alþýðumaðurinn - 26.04.1949, Síða 2

2
ALÞYÐUMAÐURINN
Þriðjudaginn 26. apríl 1949
Rógsiðjan
stoðar ekki
Hvað er framundan? Þetta er
spurningin, sem brennur á vör-
um flestra, er eitthvað skipta
sér af gangi þjóðmálanna. Að
fiestra dómi virðist útlitið vera
skuggalegt og aldrei hafi brotið
jafnmikið á boðum kringum
þjóðarskútuna og þess vegna
megi lítið út af bera, svo að allt
steyti ekki á grunni. Almenn-
ingi er eðlilega gjarnt að varpa
allri sökinni yfir á herðar
þeirra; er hlotið hafa það lítt
öfundsverða hlutskipti að halda
um stjórnarvölinn hérna síðustu
ár, enda er vel kynnt undir. af
þeim flokki, er nú er í stjórnar-
andstöðu, hinum íslenzka
Kommúnistaflokki, hans eina
von er sú, þótt fávísleg megi
teljast að þjóðin fyrr eða síðar
kasti sér í náðarfaðm Brynjólfs
og Co., er hún sjái, að núver-
andi stjórnarsamstarf muni
eigi ráða bót á þeim vandkvæð-
um, er úrlausnar þurfa hið
skjótasta.
Aðalskeytum kommúnista
hefir verið beint að flokki lýð-
ræðissósialista og núverandi
stjórn hafa þeir kallað „fyrstu
stjórn Alþýðuflokksins“; þótt
þessi blekkingartilraun þeirra
sé of barnaleg til að nokkur viti-
borinn maður geti glapizt til að
trúa. Sýnir það vel innrætið og
þann anda, er forvígismenn
kommúnista hafa til brunns að
bera. Nú vita allir, að lýðræðis-
sósíalistar hafa ekki nema 2 af 6
ráðherrum í ríkisstjórn, svo að
auðsótt er að gera sér grein
fyrir, hve mörg prósent af sann-
leika er í áðurnefndri staðhæf-
ingu kommúnista. Eg held,
að þeir viidu ekki; að stjórn sú,
er var við völd frá haustinu
1944—1947 yrði kölluð stjórn
Sjálfstæðisflokksins, en ef sama
mælikvarða ætti að leggja á
hinar 2 rikisstjórnir, yrði út-
koman sú. Árið 1947 er landið
hafði verið stjórnlaust vegna
svika kommúnista, tók Alþýðu-
flokkurinn það vandasama hlut-
verk að sér að gangast fyrir
stjórnarsamstarfi og hafa þar
forustuhlutverk á hendi. Það
hefði að vísu verið léttara og
ábyrgðarminna að skerast úr
leik og láta aðra taka þann
vanda á hendur, en reyna held-
ur að nota sér ástandið í póli-
tísku hagsmunaskyni. En Al-
þýðuflokkurinn sá, að þjóðinni
var hætta búin og það mikil; ef
eigi yrði komið á hið fyrsta á-
byrgri stjórn í landinu, og því
hikaði hann ekki að leggja sinn
skerf fram, að það mætti takast
og þvi gekkst hann fyrir því að
fá borgaraflokkana í samstan
um stjórn landsins. Alþýðu-
flokknum duldist það ekki, að
með þessu etjórnarsamstarfi
gæti hann ekki hrundið í fram-
kvæmd ýmsum stefnumálum
sínum, né að sú stjórn, er yrði
mynduð; framkvæmdi sósíalist-
iskar aðgerðir í ríkum mæli. Til
slíks hafði hann ekki nægilega
áterka aðstöðu, þar sem hann
hafði eigi nema 9 þingmenn af
•þeim 42, er stjórnarflokkarnir
höfðu. Hins vegar taldi hann,
að með því að skerast ekki úr
leik, gæti hann fremur hindrað
að gengið yrði á rétt alþýðusam
takanna í landinu og hann hafði
einnig þá trú, að fylgjendur
hans myndu skilja þá aðstöðu.er
hann hafði. Reynslan sýnir, að
með þátttöku sinni í ríkisstjórn,
hefir Alþýðuflokknum tekizt svo
sem auðið er að vernda hinar
vinnandi stéttir gegn ósann-
gjörnum kvöðum, en hvort þjóð
inni hefir skilizt aðstaða hans,
mun koma í ljós við næstu kosn
ingar. Eg hefi þá trú á alþýðu
landsins, að henni hafi tekizt
þi'átt fyrir blekkingar kommún-
ista og einnig óvandaðan mál-
flutning annars staðar frá; að
skilja og meta að verðugu starf
Alþýðuflokksins fyrir þjóðina í
heild. Það er staðreynd, sem
ekki er hægt að rökum að mæla
á móti, að með þátttöku sinni í
ríkisstjórn hefir Alþýðuflokkur-
inn getað hindrað til þessa, að
framkvæmd væri stórfelld geng
islækkun, aðal óskadraumur
Sjálfstæðisflokksins.Sú leið mun
ekki verða farin, meðan Alþýðu
flokkurinn hefir fulltrúa í ríkis-
stjórn; því ef svo færi, má með
réttu segja, að flokkurinn hafi
varpað hagsmunum alþýðunnar
fyrir borð og þá fyrst gæti ég
og aðrir sósíalistar efást um, að
íorusta flokksins væri á réttri
leið og þá fyrst gæti hvarflað
að okkur, að andi Mac Donalds
réði ríkjum innan miðstjórnar
Alþýðuflokksins.
Það er einnig staðreynd, að
fyrir andstöðu Alþýðuflokksins
var horfið frá því ráði að lög-
binda vísitöluna við 280 eða
jsfnvel 250 stig, eins og forvíg-
ismenn borgaraflokkanna kröfð
ust í fyrstu og eitt atriði vil ég
benda á enn, og ekki það veiga-
minnsta. Hvernig hefði tekizt að
mynda löglega stjórn í landinu
án atbeina Alþýðuflokksins? —
Væri það ómögulegt, að fimmta
herdeildin, er stóð fyrir grjót-
kastinu á Alþingi þann 30. marz
síðastliðinn, væri nú þegar búin
að hreiðra um sig í valdastólum
íslenzka lýðveldisins og íslenzka
þjóðin væri nú þegar búin að
hljóta þau lítt glæsilegu örlög,
er féllu í hlut tékknesku þjóðar-
innar fyrir rúmu ári síðan? —
Nei; þótt okkur sósíalistum hafi
ekki að öllu leyti líkað, hvernig
á málum hefir verið haldið af
núverandi ríkisstjórn, þá meg-
um við ekki ganga fram hjá
þeim sannindum, að með þátt-
töku sinni hefir Alþýðuflokkur-
inn getað hindrað það, að is-
lenzka auðvaldið, næði því tak-
marki að traðka miskunnar-
laust á rétti og hagsmunum al-
þýðunnar; og hann hefir einnig
hindrað að kommúnistar gætu
hafizt til valda, með því að hafa
forgöngu að því, að ábyrg
stjórn væri mynduð og útiloka
þannig að öllu, að kommúnistar
gætu notað sér slíkt öngþveiti
til að ná völdum með ofbeldi og
svikum. Það virðist einnig vera
lítil sanngirni í því að sækja Al-
þýðuflokkinn til saka í einu og
öllu fyrir það ástand; er nú ríkir
í atvinnumálum okkar vegna
dýrtíðarskrúfunnar. Vilja ekki
þeir góðu menn, er slíkt gera,
c thuga þingmannatölu stjórnar-
flokkanna hvers fyrir sig, og að
þeirri athugun lokinni gera það
upp við sig, hver beri í rauninni
meiri ábyrgð: sá flokkur; er hef
ir 19 þingmenn, eða sá er hefir
9, og hver hafi eftir þessum
stærðarhlutföllum sterkari að -
stöðu til að setja sinn svip á af-
greiðslu mála, bæði í ríkisstjórn
og á Alþingi? Alþýðuflokjíurinn
hefir oftsinnis birt þjóðinni
stefnuskrá sína og hann hefir
lagt hana undir dóm þjóðarinn-
ar; en hún hefir ekki til þessa
gefið honum umboð til að koma
henni í framkvæmd. — Þrátt
íyrir þá staðreynd, hefir Alþýðu
flokkurinn ekki skirrzt við að
taka á sig ábyrgð af stjórn lands
ins, er hann hefir verið kvaddur
til þess. Ilann hefir gert það í
þágu þjóðarinnar og sýnt með
því á áþreifanlegan hátt, að
hann er og vill vera ábyrgur
flokkur að það er fjarri honum
að skorast undan skyldunni,
þótt hann með starfi sinu geti
ekki hrundið í framkvæmd
þeirri hugsjón, er hann fyrst og
fremst berst fyrir; en hann ber
það traust til þjóðarinnar, að
hún sjái að lokum, að öruggasta
leiðin út úr ógöngunum er sú, er
hann hefir helgað baráttu sína
frá því fyrsta: lýðræðis-sósíai-
isminn. Og er ekki komin tími
til fyrir þjóðina að gera sér
þetta ljóst í stað þess að ásaka
forustumenn Jafnaðarstefnunn-
ar án raka? Eg segi án raka,
því að hvenær hefir þjóðin gefið
þeim tækifæri til að sýna, að
það fylgir hugur máli? Aldrei.
En það er eins og þjóðin skilji
ekki þessa einföldu staðreynd,
enda reyna andstæðingarnir ó-
spart að villa hana með stað-
lausum blekkingum og fúkyrð-
um. Vegna núverandi stjórnar-
samstarfs er geyst fram á orr-
ustuvöllinn af andstæðingunum
og reynt að sverta sem hægt er
forustumenn Alþýðuflokksins.—
Slagorðin aðstoðaríhald, sósíal-
fasistar og önnur álíka eiga að
hrífa, og einnig er það básúnað
út, að flokkurinn sé klofinn. En
til hrellingar fyrir rógberann
vil ég fullyrða, að Leitis-Gróu-
mennskan mun ekki stoða þeim
, 3 baráttu sinni til að ganga af
lýðræðissósíalismanum dauðum
a Islandi. Alþýðuflokkurinn hef-
ir staðizt 2 klofningstilraunir og
hann mun ekki verða lagður að
velli, þótt maður að nafni Skúli
Benediktsson æpi sig hásan á
slagorðinu , aðstoðaríhald“, og
hann mun einnig standast öskr -
ið um „sósíalfasista“, sem tal-
kór kommúnista kyrjar óaflát-
anlega. Hann mun heldur ekki
verða bergnuminn, þótt flírugt
smetti íhaldsins setji upp það
andlitið, sem sakleysislegast lit-
ur út. Alþýðuflokkurinn er þeg-
ar búinn að skjóta svo traustum
rótum í íslenzku þjóðlífi, að
meira þarf að ske en að framan
getur, ef takast á að slíta upp
rætur hans. Hvað klofning inn-
an flokksins nú viðvíkur, verð
j ég því miður að hrella þá, sem
i hæst hrópa út þá fullyrðingu