Dýraverndarinn - 01.05.1937, Blaðsíða 6

i8
DYRAVERNDARINN
hans, var hann hægur. Kæmi þaS fyrir, aö eg væri
þann veg á mig kominn, aö eg gæti ekki haft vald
á honum, þá passaði hann mig og gætti þess vand-
lega aS eg tyldi í söSlinum. Og ef þaS vildi til,
aS eg félli af honum, þá stóS hann kyrr í sömu
sporum þar til eg var kominn á bak.
Margt fleira væri hægt aS nefna til sönnunar
því, aS dýrin eru ekki skynlaus, en auSvitaS eru
þessir andlegu hæfileikar á mjög misjafnlega háu
stigi eSa áberandi.
Hjá hestinum er aS ræSa um sálarlíf .... já,
ódauSlega sál, sem viS dauSann ílyzt inn í annaS
æSra líf, og þá verSur hann óháSur meSferS manns-
ins, sem á stundum er öSruvísi en hún ætti aS vera
.... og altof oft, meira aS segja.
Á sextánda árinu bilaSi RauSur í fæti og átti
eg hann í þrjú misseri brúkunarlausan án þess hon-
um batnaSi, en varS þá aS farga honum.
GLÁMUR.
í ungdæmi mínu var hundur á heimilinu, sem
Glámur hét, fjárhundur góSur. Þá vóru húslestrar
á hverju kveldi allan veturinn og sálmar sungnir.
jGlámur sótti mjög eftir aS vera aSnjótandi söngs-
ins, og helzt þátttakandi, en varS þá nokkuS hjá-
róma; hann söng meS „sínu nefi“.
Stóruvallabærinn forni var meS allra stærstu bæj-
um. Fram á hlaSiS vissu sjö þil. Frá bæjardyr-
um lágu göng til baSstofu, sem vóru 25 álna löng.
Út úr göngunum vóru: eitt eldhús, tvenn búr og
skemma. I skemmunni vóru geymd reiStygi, reiS-
ingar, reipi o. fI., og var þar aSal-aSsetur huiid-
anna. Ef þess var ekki gætt á kveldin aS láta
skemmuhurSina aftur hjá hundunum, kom Glám-
ur ætíS inn aS baSstofuhurSinni þegar fariS var
aS syngja og tók þá tóninn. Fór þaS oft illa viS
sálmasönginn, því aS ekki dró seppi af hljóSunum
þó aS „harmoníurnar" væri ekki hreinar, og var
þá söngfólkinu nóg boSiS, svo aS allir fóru aS
hlæja á stundum, nema faSir minn, sem oft hélt
söngnum áfram einsamall. Glámur var þá sneyptur
og rekinn fram í skemmu sína.
Margir álitu aS hundurinn hagaSi sér svona
af þvi, að honum féll illa söngurinn, en þaS held
eg fráleitt. Ef svo hefSi veriS, þá vóru engar lík-
ur til þess, aS hann hefSi sózt svo eftir því aS
heyra sönginn. ÞaS var vegna hrifningar, sem hann
varS fyrir, aS hann vildi heyra hann, og aS nokk-
uru leyti ósjálfrátt aS hann íór aS „syngja meS“,
því aS seppi hafSi hljóSin nóg til þess. Áhrif söngs-
ins kom á þennan hátt fram hjá hundinum.
Eg hefi veitt því eftirtekt, aS fleiri hundar hafi
látiS í ljós tilfinningar sínar á sönglistinni, þó aS
Glámur bæri af í því, hvaS hann var „músik-
alskur“.
II. Ilestur leitar sér lœkninga.
Fyrir all-mörgum árum átti eg leirljósan hest,
sem eg hafSi aliS upp og hét Sómi, hinn mesti grip-
ur bæði í sjón og raun. Hann var vel röskur til
reiSar, en þótti nokkuS klúr og harSgengur. Drátt-
arhestur ágætur, en féll fremur illa l)aggafmrSur.
A engjaslætti eitt sinn var eg ásamt öllu fólk-
inu viS heyvinnu um 3—4 km. norSur frá bæn-
um, en hestarnir vóru í bithaga sunnan viS bæ-
inn, sem var afgirtur meS grjótgarSi og einn vír-
strengur ofan á. Sá ljósi hafSi þaS til aS lyfta sér
yfir girSinguna, ef hann rak nauSur til, og svo
var í þetta sinn.
Þegar komiS var fram um miSjan dag sjáum
viS, hvar Sómi kemur röltandi í hægSum sínum
sunnan grundirnar alla leiS til okkar, fremur svip-
daufur, legst í slægjuna og tekur til aS velta sér i
ákafa; stendur svo á fætur, slær fótunum á víxl
upp í kviSinn og veifar taglinu.
Eg sé strax, hvaS aS er: hann er meS hrossa-
sótt. Eg tek hestinn, beizla hann og ríS honum
heim; læt hann fara smá spretti, ef sú hreyfing
gæti haft þau áhrif, að kveisan batnaSi, sem stund-
um getur átt sér staS, þó aS þaS hepnaSist ekki
í þetta sinn. Þegar heim kom, fór eg aS reyna ým-
islegt viS hann, aSallega sterkt kaffi og nuddaSi
svo kviSinn eins fast og eg orkaSi. AS lokum fór
Sómi aS teSja og batnaSi þá kveisan. Nú á seinni
árum hafa mér reynzt kransaugnadropar örugg-
asta læknislyfiS viS hrossasótt.
Engan vafa tel eg á því, aS hesturinn var aS
leita sér hjálpar. Hann'fer fram hjá túninu og
bænum af því aS hann vissi aS fólkiS var ekki
heima. Og munaS gat hann þaS, aS eg hafSi áSur
hjálpaS honum þegar líkt stóS á. — Af fleiru mátti
marka, aS Sómi var mikilli vitsmunahestur.