Dýraverndarinn - 01.10.1947, Blaðsíða 4

42
DÝRAVERNDARINN
er eyðibýli og hafði verið þaS nokkur ár. Ég
liafSi þangaS erindi, annaS en aS leila hinna
týndu sauSa. ÞaSan fórum viS vit á svo kall-
aSa Hrúlahjalla. ÞaSan idjóp ég niður hratt-
an rana og niSur að á. ÞaS voru komin
ljósaskipti, og ég ætlaði að flýta inér heim i
jólahátiðina.
Ég liafði alveg gleymt þvi að liafa gætur
á Kol. Nú tek ég eftir j)vi, að hann er ekki
með mér. Hvar tók ég eftir honum síðast? Á
Ilrútalijöllunum. Ég fer að kalla. Fljótlega
sé ég, livar lionum hregður fyrir liátt uppi í
l'jalli fyrir utan Hrútahjalla. Hann kom snögg-
lega upp úr djúpu gili og hvarf fljótlega nið-
ur í gilið aftur. Mér sýndist á skottinu, að í
honum væri veiðihugur. Ég legg á brattann, en
þegar ég er kominn í námunda við staðinn,
þar sem ég sá Kol hregða íyrir, kemur hann
á móti mér og liggur vel á lionum. Ilann stanz-
ar ekkert lijá mér, heldur iileypur á undan
mér, fyrst upp rindann og síðan út í gilið.
Klettastallur liggur hér þvert yfir gilið og
fellur foss fram af miðjum stallinum. Að
utanverðu við fossinn hafði snjórinn kastast
frá klettinum, en þar undir visaði Kolur mér
á veturgamla á, sem mér þótti mikið til koma,
og ég gerði mér miklar vonir um. Næstum mán-
uð 25 daga — er þessi kind búin að vera í
svelti. Hún rólar á undan okkur niður rind-
ann, niður að á og þaðan heim fjártroðning-
ana, Iieim að húsum. Þetta er ótrúlegt, en satt.
Þetta varð mesta happakind. Hún har nafnið
Jólagjöf.
Sultu í hel.
Nú vöntuðu aðeins tvær ær. Kolur visaði
mér á þær margsinnis um veturinn, en ég bar
því miður ekki gæfu til að hjarga lifi þeirra.
Þær sultu í hel neðst í gildragi undir stórum
steini, sem slútti mikið fram yfir sig. Á þennan
stað fór hundurinn mörgum sinnum, og ég
marg-þétt-pikkaði með stönginni og fann svo
glöggt lausagrjótið undir,að ég fullvissaði sjálf-
an mig um, að hér væri engin skepna, hvorki
lífs eða liðin. Hitt var mér oft umhugsunarefni,
hversvegna hundurinn léti svona. Um vorið,
þegar snjóa liafSi leyst upp, sá ég og skildi,
hvernig í öllu lá.
Hreindýrið.
Veturinn eftir, að féð fennli, var það eill
kvöld, að ég tapaði lvol frá mér í smala-
mennsku og vissi ekkert, hvað um hann liafði
orðið. Mér gekk stirt að smala, eftir að hann
fór frá mér og var því óvenjuléga stuttur í
spuna við hann, þá loksins, Iiann náði mér.
Næsta kvöld varaði ég mig á þessu, því að
mér datt i liug, að eitlhvað gæti verið athuga-
vert við þetta hvarf lians.
Við erum á heimleið. Ég geng út með svo
nefndu Skriðuvatni, en Kolur fer út miðjar
lilíðar, eins og venjulegt var. Þegar kemur úl
fyrir neðan Iírútahjallana, gal ég' ekki séð til
lians. Uppi á lijöllunum er töluvert undirlendi,
sléttir valllendishalar, mjög grösugir, meSfram
klettahelti. Ég snarast upp á hjallana til að
lilast um. Sé ég þá, hvar snjóflóð liefur fallið
fram af klettunum -— eða hengja brostið fram
og runnið niður á balana. Kolur er þar ofar-
lega í flóðinu og liamast að rifa sig niður. Nú
fékk ég að vita, hvað hafði tafið hann kvöldið
áður. Ég var með kollótt gönguprik i hend-
inni og fór nú að pota því niður í holuna Iijá
Ivol, en kom því stutt, því að snjórinn var svo
harður og saman þjappaður. Næsta dag fór
ég inneftir með skóflu og járnstöngina góðu.
Ég fann með henni, að eitthvað var undir
annað en jörð, en ekkert líf var að finna,
enda vissi ég, að svo mundi vera. Ég þekkti
ol’ vel alla tilburði vinar míns. Þegar hann gróf
á dauðyfli, var ekkert hlustað, engar vanga-
veltur og skoltiS í venjulegum stellingum. Eft-
ir mikinn mokstur dró ég hér upp myndar-
legl hreindýr, sem farizt hafði i flóðinu. Þetla
var ágætt út af fyrir sig, en þegar hann narr-
aði mig stundum til að gera mikinn mokstur
eftir einum rjúpnaræfli, þá sárnaði mér við
hann, en fyrirgaf þó, því að ég vissi, að hon-
um var þelta meðfædd velvihl og leikandi
leikni.
Ferðalög.
Ég fór oft í löng ferðalög og fylgdi Kolur mér
jafnan eftir. Þegar yfir ár og vötn var að
fara, stökk hann á hak fyrir aflan mig og
þar sat hann á hverju sem gekk. Eftir að ald-
ur færðist yfir hann, lét hann nægja að