Dýraverndarinn - 01.10.1947, Blaðsíða 4

42
DÝRAVERNDARINN
er eyðibýli og hafði verið það nokkur ár. Ég
hafði þangað erindi, annað en að leita hinna
týndu sauða. Þaðan fórum við út á svo kall-
aða Hrúlahjalla. Þaðan hljóp ég niður bratl-
an rana og niður að á. Það voru koniin
ljósaskipti, og ég ætlaði að flýta mér heim í
jólahátíðina.
Ég hafði alveg gleymt þvi að hafa gœtur
á Kol. Nú tek ég eftir þvi, að hann er ekki
með mér. Hvar tók ég eftir honum síðast? Á
Hrútahjöllunum. Ég fer að kalla. Fljótlega
sé ég, hvar honum bregður fyrir hátt uppi í
fjalli fyrir utan Hrútahjalla. Hann kom snögg-
lega upp úr djúpu gili og hvarf fljótlega nið-
ur i gilið aftur. Mér sýndist á skottinu, að i
honum væri veiðihugur. Ég legg á brattann, en
þegar ég er kominn í námunda við staðinn,
þar sem ég sá Kol bregða fyrir, kemur hann
á móti mér og liggur vel á honum. Hann stanz-
ar ekkert hjá mér, heldur hleypur á undan
mér, fyrst upp rindann og síðan út í gilið.
Kleltastallur liggur hér þvert yfir gilið og
fellur foss fram af miðjum stallinum. Að
utanverðu við fossinn hafði snjórinn kastast
frá klettinum, en þar undir visaði Kolur mér
á veturgamla á, sem mér þótti mikið til koma,
og ég gerði mér miklar vonir um. Næstum mán-
uð — 25 daga — er þessi kind búin að vera í
svelti. Hún rólar á undan okkur niður rind-
ann, niður að á og þaðan heim fjártroðning-
ana, heim að húsum. Þetta er ótrúlegt, en satt.
Þetta varð mesta happakind. Hún bar nafnið
Jólagjöf.
Sultu í Jlel.
Nú vöntuðu aðeins tvær ær. Kolur vísaði
mér á þær margsinnis mn veturinn, en ég bar
því miður ekki gæfu til að bjarga lifi þeirra.
Þær sultu í hel neðst í gildragi undir stórum
steini, sem slútti mikið fram yfir sig. Á þennan
stað fór hundurinn mörgum sinnum, og ég
marg-þétt-pikkaði með stönginni og fann svo
glöggt lausagrjótið undir,að ég fullvissaði sjálf-
an mig um, að hér væri engin skepna, hvorki
lífs eða liðin. Hitt var mér oft umhugsunarefni,
hversvegna hundurinn léti svona. Um vorið,
þegar snjóa hafði leyst upp, sá ég og skildi,
hvernig í öllu lá.
Hreindýrið.
Veturinn cftir, að féð fennli, var það eitt
kvöld, að ég tapaði Kol frá mér í smala-
mennsku og vissi ekkert, hvað um hann hafði
orðið. Mór gekk stirt að smala, eftir að hann
fór frá mér og var því óvenjulega stuttur i
spuna við hann, þá loksins, hann náði mér.
Næsta kvöld varaði ég mig á þessu, því að
mér datt i hug, að eitthvað gæti verið atliuga-
vert við þetta hvarf hans.
Við erum á hcimleið. Ég geng út með svo
nefndu Skriðuvatni, en Kolur fer út miðjar
hliðar, eins og venjulegt var. Þegar kemur út
fyrir neðan Hrútahjallana, gat ég ekki séð til
hans. Uppi á hjöllunum er töluvert undirlendi,
sléttir valllendisbalar, mjög grösugir, meðfram
klettabclti. Ég snarast upp á hjallana lil að
litast um. Sé óg þá, hvar snjóflóð hefur fallið
fram af klettunum — cða hengja brostið fram
og runnið niður á balana. Kolur er þar ofar-
lega i flóðinu og hamast að rifa sig niður. Nú
fékk ég að vita, hvað hafði tafið hann kvöldið
áður. Ég var með kollótt gönguprik i hend-
inni og fór nú að pota því niður í holuna hjá
Kol, en kom því stutt, því að snjórinn var svo
harður og saman þjappaður. Næsta dag fór
ég inneftir með skóflu og járnstöngina góðu.
Ég fann með henni, að eitthvað var undir
annað en jörð, en ekkcrt lif var að finna,
cnda vissi ég, að svo mundi vera. Ég þekkti
of vel alla tilburði vinar míns. Þegar hann gróf
á dauðyfli, var ekkert hlustað, engar vanga-
veltur og skottið í venjulegum stellingum. Ef t-
ir mikinn mokstur dró ég hér upp myndar-
legt hreindýr, sem farizt hafði i flóðinu. Þetta
var ágætt út af fyrir sig, en þegar hann narr-
aði mig stundum til að gera mikinn mokstur
eftir einum rjúpnaræfli, þá sárnaði mér við
hann, en fyrirgaf þó, því að ég vissi, að hon-
um var þetta meðfædd velvild og leikandi
leikni.
Ferðalög.
Ég fór oft í löng f erðalög og fylgdi Kolur mér
jafnan eftir. Þegar yfir ár og völn var að
fara, stökk hann á bak fyrir aftan mig og
þar sat hann á hverju sem gekk. Eftir að ald-
ur færðist yfir hann, lét hann nægja að