Dýraverndarinn - 01.10.1947, Blaðsíða 8

46
DtRAVERNDARINN
gráa kvigu. Ekki var henni Iangt líf ætlað, enda
varð hún ekki nema hálfsmánaðar gömul.
Þann tíma, sem hún lifði, var hún í básnum
hjá mömmu sinni, þegar þær voru inni, og
auðséð var, að háðar undu ])vi vel.
Hrefna var höfð inni fyrsta daginn cftir
burðinn, en eftir það var hún rekin í haga
með hinum kúnum.
Hún var treg að fara frá fjósdyrunum, vildi
ekki skilja við dótturina. Þó fór hún að lokum
með stallsystrum sinum, hnipin á svip. En
klukkan fjögur um daginn skildi hún við
þær og rölti heim, auðsjáanlega til að vitja
um ])að, sem hún átti þar. Hún baulaði há-
stöfum við túnhliðið, þar til opnað var fyrir
henni, fór síðan beina leið inn i fjós, því að
hað var opið, sleikti dótturina hátt og lágt og
lét vcl að henni með ýmsu móti. Var sönn
ánægja að sjá, hve glöð, jafnvel sæl, hún
var.
Þegar hún hafði dvalið góða stund þarna
inni i fjósinu, rölti hún út á tún. þung í spori,
og fór að kroppa þar grængresið.
Meðan dóttir hennar var í fiósinu. hélt hún
þessari reglu að koma heim klukkan fjögur,
og einnig í nokkra daga, eftir að hún var
horfin þaðan.
Um það bil, er Grána litla var viku gömul,
var hún látin út á túnið, þegar móðirin kom
heim til að vitja hennar. En þá glevmdist
einmitt þann sama dag að loka hliðinu, og
áður en nokkurn varði, voru þær báðar
komnar út fvrir tún á Ieið út i haga. Var ekki
laust við. að það væri broslegt að sjá til ferða
beirra. Hrcfna var hægfara og þungstíg, en
liin sifelt að hregða á leik og steypast um
koll iafnharðan.
Kvigan vcltist i haganum hjá kúnum, það
sem eftir var dagsins. en gamanið gránaði, þá
er tími var kominn til að rcka þær heim. Þá
var sú litla orðin svo þreytt. að hún bar
ekki við að standa upp, hvað þá, að hún
revndi að fylgja kúnum. Móðirin varð eftir
hiá henni, þar til komið var mcð poka, er sú
litla var látin ofan i, og siðan bar maður
hana á bakinu heim.
Ekki var Ilrefna ánægð mcð þessa meðfcrð
á dóttur sinni. Snerist hún síhaulandi kring
um hurðarmanninn. Var engu líkara, en að
hún óttaðist um dóttur sina í pokanum.
Þessi gleðitími veslings Hrefnu yfir sínu
hrausta afkvæmi tók brátt enda.
Dóttirin var tekin frá henni einn daginn,
meðan hún var í haganum. Þegar hún kom
heim þann dag á sinum vanalcga tíma, fékk
hún ekki að fara inn i fjósið. En um kvöldið,
þegar hún var látin inn og sá auðan básinn,
þá bar hún sig svo illa, að iafnvel harðasta
hjarta hefði gelað viknað. Röddin hennar,
sem virtist vera dimm og tilbreytingarlítil að
jafnaði, varð nú þrungin sársauka, og stóru
augun hennar lýstu djúprj sorg. Allt hennar
framfcrði sýndi, að söknuður hennar var sár.
Mér fannst hún kenna mér um missi sinn.
Hún, sem allfaf var vön að sleikja mig, með-
an ég mjólkaði hana, fylltist nú kulda og
kergju til mín, sýndi sig jafnvel i því að vilja
reka í mig hornin. Ég reyndi að láta vel að
henni, en hún hristi sinn stóra, svarta haus
og vildi ekki taka vinahótum minum i fyrstu,
en svo fór hún að sleikja hendur mínar, eins
og hún vildi segja, að þrátt fvrir allt mundi
okkur alltaf verða vcl til vina. — Ég hél
henni þvi, að aldrei framar skyldi verða
farið svona með hana.
Ef kálfarnir eru á annað horð teknir frá
kúnum, þá á að gera það strax á fyrsta dcgi.
Eftirsjá þeirra yerður þvi meiri því lengur
sem þær fá að hafa þá hjá sér, og þurfa
menn ekki annað en að líta i sihn eiginn
barm lil að sannfærast um ])að. Flestir munu
sakna sárar þess, er þeir hafa notið lcngi.
heldur en hins, sem þeir hafa aðeins séð.
Dýrum forðað frá kvaladauða.
Stjórn Suður-Afríku hefur fyrirskipað stór-
kostlegt dráp á villihráð, til þess að forða dýr-
unum frá kvaladauða.
Þurrkar hafa verið með eindæmum þar syðra
í vetur (þar er vetur, ])egar hér er sumar),
svo að stórar hjarðir alls konar veiðidýra ráfa
um hálftrylltar af þorsta. Nú hefur ríkið gert
út leiðangra, til þess að forða dýrunum frá
frekari þjáningum vegna þurrltanna. (Vísir).