Dýraverndarinn - 01.06.1950, Blaðsíða 6

28
DYRAVERNDARINN
0(öf ^ónidóttir:
Endurminningar Kolskottu
Nú þegar ég er oröin gömul og gigtveik og
ligg hér kvöld eftir kvöld andvaka á sessunni
minni, rifjast upp ljúfar endurminningar í
huga mér. Núna er ég ekkert falleg, — nei,
ekki baun, ég er farin aö vera svo skrambi
kerlingarleg. En í gamla daga, — þá var
ég falleg, mikil ósköp! Ég var nú alls ekki
eins og kettir á bæjum gerast. Ég var svört,
já, meira að segja alveg kolsvört og meö
fjarskalega loöiö skott. Af einhverjum misgán-
ingi festist Kolskottu nafnið við mig, en ann-
ars vildi pabbi sálugi, sem var brezkur skips-
köttur, nefna mig Elizabeth, en gamli séra
Brandur gat aldrei sagt það.
Snemma fór aö bera á hinni skörpu dóm-
greind minni, og ég var kornung, þegar ég
vissi, hvað kettir þeirra Napoleons og Hitlers
höfðu heitið.
En því miöur varð ég lauslát meö aldrinum,
og varð mér oft hált á því. Drottinn má vita,
hvernig farið hefði, ef ég hefði ekki þegar á
unga aldri hlotið strangt uppeldi hjá fóstru
minni. Þó hef ég gefið þessum heimi fjörutíu
og níu afkvæmi, en aðeins sjö hafa séö dags-
ins ljós og stært sig af móöur sinni. Liðug var
ég og vel að mér í fótamenntinni, enda var
„ball“-kortiö mitt fullskrifaö á hverjum dans-
leik.
Það er svo sem ekki undarlegt, þótt ung-
kettirnir byrjuðu snemma að gera sér dælt
við mig. Ég hafði ágætt lag á að láta þá
bjóða mér út og sjá mér fyrir heimfylgd, en
Sveina, fóstra mín, kom þeim alltaf fyrir
,,kerlingarnef.“ Sveina, sagði ég. Það er reynd-
ar ekki von, að þið kannizt við hana. Sveina
er húsmóðir mín, prýðisstúlka, en dálítið skiln-
ingssljó á tilveruna. Hún er piparmey og skil-
ur aldrei í því, að ég skuli ekki alltaf vera
inni að mala og hita bólið hennar. En þið
hljótiö aö skilja, að maður kýs miklu fremur
að fara út að hitta vini sína, sem syngja ást-
arsöngva í portinu okkar kvöld eftir kvöld. Og
svo er mér alltaf hálf-illa við aö fara upp í
annarra rúm, síðan ég fékk lúsina af háset-
anum, sællar minningar!
Við áttum því oft í erjum út af þessu. Ég
faldi mig, en aumingja Sveina sárbændi mig
að gefa mig fram. Ævinlega fannst mér aö
lokum ég vera óttalega slæm, og þá var ég
ekki lengi að fara til Sveinu, nudda mér utan
í hana og biðja fyrirgefningar.
Já, ég veit það svo sem, að ég var ógnar
prakkari. Ég var ekkert illa innrætt, nei, nei,
því fór nú fjarri, en það var bara þessi
galgopaskapur og kettlingskenjar, sem ollu
því. — Mest gaman af öllu þótti mér aö fela
hjartagosann fyrir Sveinu. Hún Sveina var
nefnilega svolítið skrítin. Hún sat oft kvöld
eftir kvöld yfir spilunum sínum og las ferða-
lög og ástarævintýr úr þeim. Ég veitti því
snemma athygli, að það glaðnaði yfir henni
í hvert skipti, sem hjartagosinn kom upp. Ég
notfærði mér þessa vitneskju mína til að stríða
henni. Þegar lítið bar á, krækti ég með lopp-
unni 1 hjartagosann, dró hann svolítið til og
settist svo á hann. Aumingja Sveina varð eyði-
lögö,þegar gosinn lét ekki sjá sig,og snerti ekki
spil meira þau kvöld.
Þó kastaði fyrst tólfunum, er ég ætlaöi að
færa Sveinu fyrstu músina. Þetta var ósköp
lagleg, lítil mús, brún að lit. Ég man alltaf,
hversu glöð ég var, þegar ég druslaði henni
upp stigann. Nú gæti ég þó gefið Sveinu eitt-
hvað, og Sveina, sem aldrei hafði veitt mús
sjálf! Og hún Sveina skyldi fá að sjá, að það
væru ekki allir, sem ættu svona góða ketti.
En þá hefði ég átt að minnast málsháttarins,
sem móðir mín kenndi mér: „Vandi er vel
boðnu að neita“ og láta þessa för ófarna.
Þegar ég klóraði með klónni í dyrnar til þess
að gera vart við mig og Sveina opnaði, ætl-
aði hún alveg að tryllast og skellti hurðinni
á mig. Ég snautaöi burtu meö mýslu og gaf
Depli, vini mínum hana. Sá kunni þó að meta
þessa gjöf. En Sveina var aldrei langrækin
við mig, og þegar hún hafði baðað mig og
kembt mér, læddist ég óbeðin upp í rúmið
hennar og vermdi það.
Það er af, sem áöur var. Nú eru Depill,
Brandur, Geisli o. fl. komnir undir græna
torfu, svo að nú verð ég að láta mér nægja