Dýraverndarinn - 01.06.1950, Blaðsíða 8

30
DYRAVERNDARINN
skotfærum. „Það er engum árennilegt að sækjs
mig meö ófriði.“
Bjarni settist að í Hamarsholti og Kafon
með honum. Þetta var síðla á haustdögum.
Bjarni bjó um Kafon í fleti aftan við rúm
sitt, hafði hey og tuskur undir honum og bjó
um hann líkt og sjálfan sig á hverju kvöldi
Oft kembdi hann Kafon, svo að á hann gljáði
eins og glitrandi silki.
Innan skamms fór að bera á því, að Kafon
hafði við eitthvað að etja, þó allra helzt um
dimmumót, og vanalega elti hann þetta
vestur fyrir bæinn eða upp á bæjarhamarinn.
Aldrei sá Bjarni neitt, en þetta voru nýir hætt-
ir hjá Kafon. Þegar hann kom til baka úr elt-
ingaleiknum, flaðraði hann upp um húsbónda
sinn eins og hann vildi segja: „Ég er að verja
bæinn.“
Þessa hætti hafði Kafon því sem næst viku-
lega, sjaldan oftar en á fimm til sex daga
fresti, þó bar stöku sinnum út af því. Ef veðra-
samt var, þá var þessi aðsókn tíðari.
Nú kemur að síöasta leik. Eina nótt vaknar
Bjarni við það, að Kafon tekur til að gelta
ákaflega sitjandi uppi í fleti sínu. Ræðst
hann síðan niður á gólf með svo miklum að-
gangi, aö undrun sætti. Barst leikurinn út
eftir bæjargöngunum, sem voru ærið löng og
krókótt. Heyrði Bjarni, að Kafon var kom-
inn fram að bæjardyrahurð, og muni nú loka
sigri náð, hugði hann. En nú breytist vörn
Kafons. Hann hrekst til baka inn eftir göng-
unum, en vill þó veita mótspyrnu eins og
geta má nærri. Loks hrekst Kafon inn í bað-
stofuna og hendist upp í fleti sitt, og lætur
nú heldur hátt í honum.
Bjarna leizt nú ekki á blikuna og efaði ekki,
að hér væri eitthvað kröftugt á ferð. Hann
þreif til byssu sinnar og skaut mörgum skot-
um út í göngin. Eftir það bar ekki fleira til
tíöinda þessa nótt, en Bjarni sofnaöi ekki,
fyrr en undir morgun, og um morguninn skall
á svo ofsalegt austan eða norðaustan veður, að
engum manni var fært úti að vera. Hélzt það
fimm dægur upprofalaust og gerði víða skaða
til sjós og lands, en þetta var í byrjun ver-
tíðar.
Þegar upprofaði veðrinu, lagði Bjarni af stað
með pjöggur sínar alfarinn frá Hamarsholti,
kom við á Jaöri og dvaldi þar um nokkurn
tíma. Hann var spurður, hvort hann væri
búinn að fá nóg af dvöl sinni í Hamarsholti.
„Ojæja,“ svaraði hann,“ en ég ætlaði ekki aö
láta drepa hundinn fyrir mér.“ Meira fékkst
Bjarni ekki til að segja.
Bjarni var maður fáorður um flesta hluti,
orðvar og sannorður. Taldi hann Kafon hafa
geigast við þetta og aldrei ná sér aftur.
Þessa sögu sagði Bjarni mér einslega 1892 á
sjötugsaldri. Hann var viðloðandi á Stokks-
eyri og mun hafa dáiö þar.
(Meira).
(Þórsmörk, Neskaupstað 14. maí 1949).
IJppi á lleidum
Það var sunnudag seint í ágústmánuði 1947,
að við bræður, ég og Kristján Guðmundsson,
bóndi á Brekku á Ingjaldssandi, tókum okkui
gönguför fram til fjalla. Veður var millt og
gott og því ákjósanlegt aö lyfta sér upp frá
önnum liðinna daga og láta fjallasvalann leika
um sig dálitla stund.
Leið okkar lá um grösug heiðalönd, sem
liggja fyrir botni Ingjaldssands. Þar var líf-
legt yfir að líta í síðsumarskyrrðinni, eins og
oftast er á þeim slóðum á sumrin, kindur á
beit, hvert sem litið var, og heiðlóur um holt
og móa og fjöldi annarra fugla, er sungu hvar-
vetna í kring um okkur.
Einn hundur var meö okkur, sem Kátur
heitir. Hann vildi gerast óþarflega ókyrr, því
að ekki vildum við, að hann gerði fénu ónæði
meira en þörf gerðist af okkar völdum.
Þegar við komum upp í heiðardrögin, fór
Kátur að snuðra í ákafa og tók síðan skarp-
an sprett. Eftir litla stund sáum við, að eitt-
hvað hentist á undan honum og hvarf undir
lækjarbakka. Stanzaði Kátur þar og stóð gelt-
andi þar yfir, þangað til við komum til að
gæta að því, hvað um væri að vera.
Þetta, sem hann hafði verið að elta, var þá
lítil lágfóta, sem hafði fæðzt þá um vorið,
og átti nú fótum sínum fjör aö launa og
varðist óvini sínum þarna undir lækjarbakk-