Dýraverndarinn - 01.04.1929, Blaðsíða 4

i8
ÐÝRAVERNDARINN
Stundarkorn horf'Öum viÖ allar á þessa fögru og
laÖandi sýn. En þá kalla'Öi Gu'Örún á okkur og
sagði, aÖ við yrðum að byrja leitina. Við skipuðum
okkur um hólmann eftir föstum reglum, fyrir löngu
settum, og byrjuðum leitina.
Æðarkollurnar voru sumar svo spakar, að þær
mjökuðu sér að eins af hreiðrum sínum og sátu hjá
okkur, meðan við skyggndum eggin og tókum eitt
eða tvö af þeim, eftir því, hve mörg þau voru, og
hnoðra af dún. Svo bjuggum við um hreiðrin kirfi-
lega. Þá komu þær, stilltar og kyrrlátar, og lögðust
á eggin sin aftur. En sumar þeirra voru þó skap-
styggar og sátu sem fastast á, reyndu að bíta okk-
ur og tútnuðu út af reiði. Við strukum mjúklega
bak þeirra og vængi, og urðu þær þá venjulega
stilltar og mildar.
Á noðurenda hólmans er klöpp, ber og gróður-
laus. Þar sáurri við eitthvert hrúgald bera hærra en
klöppina, dökkleitt og fyrirferðar mikið. Okkur leizt
ekki á blikuna. HvaS gat þetta verið? Þegar nær
dró, sáum við aðra óvænta sýn. Þar sat sæörn á
hreiðri sínu. Hafði það ekki skeð í manna rninnum,
að örninn gerði sér hreiður á jafn-lágum stað, sem
þessum flata hólma. Örninn lá á 4 eggjum, og var
nýorpinn. Hann flaug af þeim, þegar við komum.
En langt fór hann ekki. Hann sveif, ægilegur og
ógnandi yfir höfðurn okkar. Guðrún tók egg hans
og hristi þau, svo að þau urðu að gutlkútum. Og
að því búnu flýttum viö okkur burt frá þessum
hræðilega fluggammi. En hann settist þegar á egg-
in aftur.
Ánægjustundirnar eru oft hraðfleygastar af öllu
því, sem flogið fær, og áður en eg vissi af, vorum
við búnar að leita hólmann og komnar af stað til
eyjarinnar. Eg leit um öxl mér og sá, að við fjar-
lægðumst óðfluga hinn yndisfagra aldingarð, sem
mér sýndist nú eins og fljótandi blómkarfa á blá-
gyltum sjónum.
Hróaldsey er há og klettótt, með fáskrýddum
jurtagróðri. Þar var ekki mikið æðarvarp, því að
æðarfuglinn er ekki brattgengur, eins og allir vita.
Við vorum því fljótar að leita eyna. En allt i einu
kallar ein stúlkan til Guðrúnar:
— Hrafninn á hér hreiður í klettunum, og eg
held, að í því séu nokkrir stórir ungar. Eg heyri
í þeim gargið.
Guðrún kom þegar á vettvang, lagðist á kletta-
brúnina og gægðist ofan fyrir, en svo stóð hún á
fætur skjótlega aftur og sagði:
— Já, eg held, að þú hafir séð rétt. Það er her
hrafnshreiSur með stórum ungum í. Hver ykkar
vill nú steypa undan hrafninum fyrir mig?
Það var venjulega gert með þeim hætti, að tekin
var ár, lagzt fremst á klettabrúnina, árinni smeygt
undir hreiðrið og því steypt með öllu, sem í var,
ofan fyrir björgin.
Við afsögðum allar að vinna þetta verk, svo að
á endanum kom það á Guðrúnu, sem yfir okkur
var sett og ábyrgð bar á því, að enginn hrafn eða
aðrir ránfuglar kæmi upp ungum sínum í eyjun-
um, rneðan varptíminn stóð yfir. Ein okkar var
send ofan í bátinn eftir ár. Sáum við þá, hvar hrafn-
arnir komu fljúgandi. Þá bar fljótt yfir. Hvergi
voru þeir sjáanlegir, þegar við komum fyrst að
hreiðrinu, en úr fjarlægð hafa þeir þó séð okkur
standa á brúninni yfir þvi. Þeir settust skammt
frá okkur og görguðu ógurlega. Þegar Guðrún tók
árina og lagðist fram á brúnina yfir hreiðri þeirra,
komu þeir þétt að fótum hennar.
Mér finnst, að eg fái aldrei gleymt þeirri angist,
sem skein úr augum þeirra, þegar þeir voru að biðja
börnunum sínum lífs.
Eg kastaði mér á grúfu á jörðina og grét beisk-
lega .... Hvers vegna var okkur skipað að drýgja
þenna glæp? .... Eg skildi ekki, að heimilt væri að
misbjóða svona hryllilega foreldraástinni, þó að
krummi ætti i hlut.
Þegar eg þorði loks að líta upp, voru stúlkurnar
komnar af stað ofan i fjöru .... Hreiðrinu hafði
verið steypt .... Ungarnir lágu rotaðir undir björg-
unum — og foreldrarnir svifu í háa lofti yfir lík-
um þeirra.
Svo fórum við út í bátinn og lögðum af stað
heimleiðis. En þegar við rerum með frarn björg-
unum, þar sem ungarnir lágu dauðir, sáum við, að
foreldrarnir sátu á líkum þeirra, rifu þá og slitu
með klóm og nefjum og gæddu sér á volgu kjöti
þeirra.
Þegar eg sá þessar viðbjóðslegu aðfarir hrafn-
anna, var eins og meðaumkunin þyrri í brjósti
mér. En þó gat eg ekki með öllu gleymt sálarang-
ist þessara vitru fugla, sem eg hafði staðið augliti
til auglitis við fáum mínútum áður. —
Orðið var nú á liðiö dags og farið að hvessa.