Dýraverndarinn - 01.04.1929, Page 7

DÝRAVERNDARINN
21
Dauðinn stóÖ ekki lengur viÖ hlið mér.
Allir fuglarnir voru byrja'öir a'Ö syngja aftur.
Himin, jörÖ og haf ómaði af margröddu'öum söng.
Alls staðar gat að lita líf — óþrotlegt starf og líf.
Dýravinui’ í Kanaila.
„Mikið má, cf icl vill.“
Jack Miner heitir hann, sonur enskra hjóna, er
fluttu úr LeicesterhéraÖi vestur um haf um miöja
síöastliðna öld og settust aö í Ohio og bjuggu þar
allmörg ár á jarðarskika, illa ræktuðum. Jack fædd-
ist þar 1865. Hann vandist frá blautu barnsbeini
viö strit, búskaparbasl og veiöiferöir með föður sín-
um. Menntun fór hann algjörlega á mis við á yngri
árum og lærði ekki að lesa og skriía, fyrr en hann
var orðinn 33 ára gamall. Árið 1878 fluttist hann
með foreldrum sínum til Ontario. Eengu þau þar
jarðnæði, landskika, nálægt Kingsville í Essexhér-
aði, nokkrum mílum fyrir sunnan Windsor, sem nú
er orðinn blómlegur bær- Þetta er vestasta horniö
á Ontario, — Erievatnið er að sunnanverðu og
Huronvatnið að vestan. Um þær mundir var þar
mannabyggð að eins á strjálingi, og því nóg af alls
konar veiðiföngum. Einkum var mikið um ýmsar
tegundir sundfugla þarna í vatnahverfinu. Ásamt
bússkapnum höfðu þeir feðgar sér aukreitis til at-
vinnu að búa til tíglusteina af leirlagi, sem fund-
izt hafði í landareign þeirra. Voru því nóg verkefni
fyrir hend’i, enda unnið baki brotnu. En hve nær,
sem tómstund gafst, lagði Jack af stað með byss-
una sína á fuglaveiðar, eða jafnvel stundum á elgs-
dýraveiðar í norðurhluta Ontario. Hann var góður
veiðimaður, en veiðarnar stundaði hann eigi ein-
göngu í hagsmuna skyni, né heldur af óseðjandi
drápfýsi, eins og sumir veiðimenn, sem naumast
mega sjá fugl bera svo ifyrir, aö þeir skjóti ekki'
að honum. Frá barnæsku hafði hann haft yndi af
að athuga lifnaðarhætti villtra fugla og dýra, og
smárn saman varð náttúrufræðingseðlið yfirsterkara
veiðimanniseðlinu í honum. „Fuglarnir urðu fyrri til
að temja mig, heldur en eg til að temja þá,“ segir
hann sjálfur.
Fyrsta líknarverk hans við fuglana var það, að
hann bjó til skýli úr hrísi og stráði þar korni fyr-
ir hópa af lynghænum, sem hanm sá að voru að
hrekjast i vetrarhörkunum- Hann hafði tekið eftir
því, að á hverju vori komu að sunnan stórhópar af
Kanadagæsum, — stærðarfuglum, svipuðum hels-
ingjum, — á norðurleið til varplandanna við íshaf-
ið. Voru þær vanar að setjast á pollana í lágunum,
sem höfðu myndast við leirtökuna, og hvíla sig þar
um stund. Hafði hann skotið þær ærið margar, áð-
ur en hann fór að veita því eftirtekt, hve vitrar
þessar skepnur voru. Þær voru óvenjulega varar
um sig og ugglausar með að þekkja hann aftur
sem skæðarn óvin sinn, ef hann bar byssu í heradi.
Hann dró af þessu þá ályktun, að fyrst að þær
þekktu óvin sinra, þá myndi þær einnig geta greint
vini frá öðrum. Gekkst hann því fyrir samtökum
með nágrönnum sínum, um að reyna að hæna þessa
fugla að, með því að hætta um tíma þessari misk-
uninarlausu skothrið, sem látin var á þeim dynja,
hve raær sem færi gafst. í einum útjaðrinum á land-
areign sinni, þar sem bezt lá við, bjó hann svo til
dálitla tjörn, og lét svo þangað vorið 1904 sjö
vængjastýfðar gæsir, sem hann hafði keypt af göml-
um bónda, er hafði veitt þær í gildru. Þessar gæs-
ir urðu brátt land’vanar og spakar og uradu hið
bezta hag sínum, reikuðu fram og aftur um alla
landareignina og voru heimamönnum og aðkom-
endum tíðum yndisauki. En félagar þeirra, villigæs-
irnar, sem bóndi vænti eftir, létu á sér standa. Svo
liðu hjá vorin 1905, 1906 og 1907, og nágrannar
Jack Miners höfðu lengi haft gaman af að stinga
horaum marga sneiðina, út af því að gæsunum hans
seinkaði- En i apríl 1907 kom drengair hlaupandi
til hans mieð gleðifregnina: „Gæsirnar eru komnar.“
Og þetta var orð og að sönnu. Allstór gæsahópur
hafði setzt á tjörnina.
Miner hafði heitið nágrönnum sínum því, að laun-
um fyrir eftirlátssemi þeirra, að hann skyldi ein-
hvern tíma við hentugt tækifæri gefa þeim kost á
að skjóta gæsir. Og nú gengu þeir undir eins ríkt
eftir loforðinu. En Miner berati þeim á, að betra
væri að hafa biðlund við, lofa gæsunumi að spekj-
ast og gjörast staðvanar, og þegar svo væri kom-
ið, væri óhætt að skjóta nokkrar af þeim, — hinar
mundu sennilega koma þangað aftur næsta vor.
Veiðimennirnir féllust á þessa skoðun, og þrem vik-
um síðar leyfði Miner þeim að skjóta flestar villi-
gæsirnar. Sex gæsir lifðu af skothriðina, en þær
tóku sig ekki upp af tjörrainni, heldur voru þær