Dýraverndarinn - 01.10.1931, Qupperneq 3

Um hesta,
háttu þeirra og vit.
Eftir Daníel Daníelsson, fyrrum ljósmyndara.
------ (Frh.)
6. Geysir.
Svo nefndi eg rauÖan fola, er eg ól upp i Braut-
arholti. Var'Ö hann góður hestur, viljaharður og
með vaðandi tölti. Eg seldi hann, að mig minnir,
vorið 1914, og hvarf hann mér þegar sjónum, svo
að eg vissi ekkert hvað honum leið, þangað til vor-
ið 1917, er eg flutti að Sigtúnum. Þá rakst eg
á hann, magran og illa með farinn, austur i Flóa
og keypti hann þegar; en gefa varð eg hálfu meira
verð fyrir hann en eg hafði áður selt hann. Hafði
hann þá mist mikið af sínum fyrri gæðum, en náði
sér brátt aftur, þótt aldrei yrði töltið jafnmikið og
vaðandi og það var um það leyti, sem eg seldi hann.
Þó að Geysir sómdi sér vel í hópi reiðhesta, vandi
eg hann brútt við allskonar akstur, og reyndist hann
ágætur dráttarhestur. Á meðan eg var í Sigtún-
um, þurfti eg oft að bregða mér til Reykjavíkur
og fór það venjulega ríðandi. Var þá Geysir oftast
aðalhesturinn í vetrarferðum mínum þau ár, og
reyndi þá bæði á dlignað hans og vit, því að ekki
var alt af við lambið að leika sér í þeim ferðum.
Geysir reyndist svo góður vetrarhestur, að eg liefi
hvorki fyrr né síðar komizt i kynni við þann hest,
er jafnvel mætti treysta og honum, að því er snerti
framúrskarandi dugnað og frábæra ratvísi. En harð-
ur þótti hann á stalli og meinsamur við ókunnuga
hesta; fanst því ferðamönnum, sem neyddir vóru
til að hafa hesta í húsi með honum, hann lítill
aufúsugestur. Og aldrei tókst óvönum að binda
hann svo á bás, að ekki væri hann laus eftir skamma
stund.
Á vetrarferðum mínum um Hellisheiði var ég
einatt með þrjá til reiðar, og sat þá lengstum á
Geysi, er færð var vond, og rak hina hestana. Oft
varð eg síðbúinn úr Reykjavík og hrepti þá stund-
um á Hellisheiði svartamyrkur og dimmviðri. En
heim var haldið eigi að síður. Þegar austur úr Hvera-
dölum kom, runnu lausu hestarnir það léttan und-
an, að oft sá ég ekkert til þeirra, og varð þeirra
ekki var, fyrr en niður á Hveragerði. Og væri hríð
á, eða renningur, skóf jafnóðum í slóð hestanna
sem á undan runnu, svo að ekkert sást til hennar.
Eg þurfti heldur ekki að skygnast eftir förurn, þeg-
ar eg sat á Geysi. Hann kunni skil á öllum veg-
um betur en eg. Og kæmi það fyrir, að okkur
greindi á um stefnuna og eg vildi annað halda,
hélt hann sínu fram og varð ekki þokað í neinu.
Og aldrei leið á löngu, að eg sá að hann hefði á
réttu að standa. Oft gat ég ekki annað en dáðst
að ratvísi hans, eins og veðrin vóru stundum vond,
sótsvartur hriðarbylur beint í fangið og færðin að
sama skaj)i slæm. Og aldrei fann eg það eins vel og
þá, hvers virði það er, að eiga hest, sem má treysta,
hvað sem á dynur. —- Það var lika trú þeirra manna,
sem notuÖu Geysi við akstur í vetrarferðum, að
óhætt ínundi vera að hinda tauminn ura hálsinn
á honuin og sleppa honum einum. upp úr Reykja-
vík; hann mundi skila sér með vagninn heim að
Sigtþnum.
7. Krurami.
■ Þessi Krummi' var heitinn eftir þeim, sem til
Englands fór, og áður er ■ nefndur í greinaflokki
þessuin. ■ il» •