Dýraverndarinn - 01.11.1931, Qupperneq 5

DÝRAVERNDARINN
55
spratt upp í. En að lindinni var fjarlægðin frá borg-
inn rúmir sex km., e'Öa helmingi lengra en að brunn-
inum.
Hinsvegar varð mikill ágreiningur og togstreita
um það, hvorn staðinn bæri að velja. Skiftust borg-
arbúar í tvo harðsnúna ílokka, sem hvor um sig
sótti og varði sinn málstað af miklum hita og enn
meira kappi. Brunn-flokkurinn hélt þvi fram, að
spara mætti fé og tima með þvi, að leiða vatnið úr
brunninum, en hinir svöruðu því, að enginn gæti
sagt fyrir, hvort vatnið i b'runninum mundi nægja,
er stundir liðu. en um hitt þyrfti ekki að efast, að
lindin nægði langsamlega. Báðir höfðu þvi nokkuð
til sins máls.
Þannig stóðu málin þegar köttur einn, sem
Tommi hét, kom til skjalanna og tók að sér að skera
úr þrætunni og jafna deiluna. Á meðan aðrir borg-
arbúar leiddu fram rök sín og liollaleggingar, gerði
Tommi þá úrslita tilraun, sem varð til þess að leysa
])etta vandamál og binda enda á það.
Og sú saga er á þessa leið:
Tommi átti heima í rjómabúinu, sem brunninn
átti, og var þar í miklum metum. Eins og gefur
að skilja var bann mjög áhugasamur um alla starf-
rækslu búsins, og þó einkannlega um alla meðhöndl-
un rjómans, enda „gekk hann eins og grár köttur"
—• þótt hann raunar væri mjallbvítur — um hús öll
og híbýli þar á staðnum.
Þennan dag, sem Tomrni komst i hið mesta og
merkasta æfintýr lifs síns, hafði dælan i brunnhús-
inu bilað, og vóru tveir af starfsmönnum búsins
önnum kafnir við að lagfæra hana. Dyrnar á brunn-
búsinu stóðu opnar og höfðu mennirnir tekið hett-
una ofan af dælupípunni — sem var tíu þurnl. víð —
og vóru að skygnast niður í pípuhálsinn. Alt í einu
kom vindkviða inn um dyrnar og þyrlaði með sér
laufblaði. Fylgdi Tommi á eftir i eltingaleik á katta
vísu. og fór í loftköstum. Laufblaðið hnitaði fyrst
nokkura liringa i loftinu en féll svo í einu vetfangi
niður i kolsvart opið á pipunni .... og Tommi á
eftir! Þetta gerðist i svo skjótri svipan, að menn-
irnir höfðu ckki tíma til þess að átta sig á hinni
vfirvofandi hættu kattarins, fyrr en alt var um garð
gengið. Varð hér engri björgunartilraun við komið,
])ví að pípan lá beint niður í jörðina og var hvorki
meira né minna en 268 fet (ensk) á lengd, þ. e.
frá yfirborði jarðar og niður í vatn. Þótti mönn-
nmiin augljóst, að Tommi mundi þarna líf sitt láta,
og hörmuðu mjög hin sorglegu afdrif hans, því að
öllum þótti vænt um kisa, sem komist höfðu i kynni
við hann. Af tilviljun leit annar maðurinn skömmu
síðar á klukkuna og sá þá að hana vantaði 3 mín-
útur í 11 f. hádegi.
Nokkuru fyrir hádegi þennan sama dag var bóndi
sá, er átti „Lindina vellandi“ á gangi skamt frá upp-
sprettunni. Heyrði hann þá aumkvunarlegt mjálm,
sem honum virtist koma frá lindinni. Hann brá þeg-
ar við og ruddist i gegnum runna, sem uxu um-
hverfis lindina. Sá hann þá, sér til mikillar undr-
unar, hvítan kött með bláan borða um hálsinn, vera
að stríða við strauminn af veikum mætti, og berjast
við að ná bakkanum. En hringiðan í miðju kerinu
hélt honum föstum. Var auðséð á öllu að vesalings
dýrið var aðframkomið af þreytu; lét bóndi ekki á
sér standa, snaraðist út í vatnið og bjargaði kisu.
Þegar því var lokið, kom bónda til hugar að liðið
mundi nær matmálstíma, og leit því á vasaúr sitt;
var klukkan þá 12 minútur yfir 11. Tók hann þann-
ig óafvitandi tímann á ferðalagi Tomma, — þvi
þetta var enginn annar en hann.
Bóndi vafði nú Tomma inn í yfirhöfn sína og
hélt heim með hann. Var Tommi mjög illa á sig
kominn, úrvinda af þreytu og hriðskjálfandi, en
engin ytri meiðsli sjáanleg. Náði hann sér þó furðu
fljótt, sem þakka mátti ágætri hjúkrun húsfreyj-
unnar.
Ekki var Tonima um það gefið, að njóta til lang-
frama gestrisni nágranna sinna. Síðar um daginn
laumaðist hann á brott og hélt þá heimleiðis. Er
getið til að tvær aðalástæður hafi legið til hinn-
ar skjótu burtfarar hans: rjóminn og heimþráin.
Þó er haldið, að aðrar tvær ástæður hafi ráðið
miklu um: hann hafi ekki viljað njóta gestrisni
fólks þess, er hann hafði rýrt eignir fyrir með
ferðalagi sínu, en hins vegar áhugamál að gera
árangur tilraunar sinnar sem fyrst kunnan! En
hver svo sem ástæðan var, þá er hitt víst, að Tommi
kom lallandi heim til sín síðla dags og lét sem
ekkert væri. Að vísu var hann nokkuð máttfar-
inn, óstyrkur í fótunum, og gegndi ekki nafn-
inu sínu, — hann hafði, sem sé algerlega tapað
heyrninni, — en að öðru leyti hagaði hann sér líkt
og áður.
Það varð uppi fótur og fit i rjómabúinu, þegar
menn höfðu gengið úr skugga um, að það var
Tommi í eigin persónu, sem koniinn var. en ekki