Alþýðumaðurinn - 23.09.1965, Blaðsíða 7

\WV

MINNING
Jón Arngrímsson
Fæddur 11. júlí 1910 . Dáinn 12. ágúst 1965
7
FLESTUM er þann veg farið,
að er þeir mæta sér ókunnug-
um manni, verður þeim fyrst
fyrir, að líta á yfirbragð mnns-
ins og leggja á það einhvern
dóm. Hversu sem sá dómu’r-
stenzt við nánari kynningu.
Svo fór mér þegar ég hitti Jón
Arngrímsson fyrsta sinn, og leizt
mér svo á manninn, að engum
mundi hann til miska gera, eða
cþæginda á nokkurn hátt, að
eigin vilja. Þeim dómi varð
aldrei hnekkt alla okkar við-
kynningu.
Aldrei leitaði ég mér hjá
Jóni, nákvæmrar vitneskju um
ætt hans og uppruna, enda var
kunningsskapur okkar með
þeim hætti, að næg voru um-
ræðuefni önnur. Okkar við-
kynning hófst til sjós, og þar
endaði hún á svo sviplegan
hátt, sem raun ber vitni. Það
mætti kannske segja sem svo,
að slík atvinna væri ekki til
þess fallin að gera menn milda
í lund og viðkvæma. Á það skal
ég engan dóm leggja. En Jón
Amgrímsson var sjómaður, og
hann er einn þeirra fáu manna,
sem ég hefi mætt á lífsleiðinni
og get með sanni sagt, að hafi
reynzt mér á allan hátt ljúf-
menni. Hann var ekki alltaf
klæddur í kjól og hvítt, né vel
fyrir kallaður, en engan hefi ég
enn fyrir hitt, sem haft gæti
eftir honum styggðaryrði um
aðra. Barngæzka hans var ein-
stök, og sjaldan sá maður hann
svo á götu, að ekki væru börn
þar í nálægð. Aldrei vissi ég
hann blaka til þeirra hendi, þó
að þau gerðuSt hávaða- og
ærslagjörn, svo sem börnum er
títt. Oftar vék harin að þeim
einhverju góðgæti eða smápen-
ingum. Ekki veit ég hvort þeir
peningar hafa allir farið til
þarfa, en söm var hans gjörð:
Að gleðja. —
Eitt sinn sagði Jón mér sögu,
sem mér er mjög minnisstæð.
Atvik það, er sagan greinir frá,
gerðist þegar Jón var vinnu-
maður að vetrarlagi, á bæ ein-
um á Suðurlandi. Það var haust
og öll nálæg vötn ísilögð, nema
einn hylur þar skammt frá
bænum. Á þessum hyl, héldu til
álftahjón með unga sína tvo.
Jón hafði haft mikla ánægju af
þessum fuglum og oft virt fyrir
sér tign þeirra og fegurð, og
dáðst að. Einhverju sinni bar
svo við, að Jón þurfti erinda á
aðra bæi, og dvaldist daglangt.
Þegar hann kom heim ‘ um
kvöldið, sá hann að álftirnar
voru horfnar af hylnum. „Og
þegar ég gekk inn göngin, þá
lagði lyktina á móti mér. Þá
höfðu þeir,“ sagði Jón. „Hugs-
aðu þér. Þá höfðu þeir skotið
blessaða fuglana“. Og ennþá
eftir öll þessi ár, viknaði Jón,
þegar hann minntist álftanna
sinna á hylnum.
Það var- þessi ást, sem hanri
bar til alls lífs, og þó einkum
þess gróðurs, sem í skugganum
óx, sem mér fannst ætíð ein-
kenna Jón. Stjórnmálaáhugi
Jóns var mjög mikill og þurfti
enginn að vera í vafa um hans
meiningu á þeim málum, en
þar sem annarsstaðar fylgdi
hann þeim að málum, sem hann
áleit að bezt mungu gagnast
smælingjanum.. Til sjós var Jón
allra manna samvizkusamastur
við verk sín, og mátti oft sjá, að
þegar líkamann þraut máttinn,
var mikíll vilji eftir.
En Jóns sannasta og mesta
áhugamál var orðsins list. Bund
in og óbundin íslenzk tunga var
honum ætíð efst í huga. Hann
mun eitthvað hafa ritað óbund-
ið, en ekki veit ég til þess, að
neitt af því hafi birzt á prenti.
Eina Ijóðabók gaf hann út, sem
hann nefndi „Úr eski móður

=>CKX*
=s
Kveðjur í Dæli
EG ÆTLA, þótt seint sé, að
biðja Alþýðumanninn fyrir
beztu kveðjur að Dæli í Skíða-
dal, til hjónanna Kristínar Ósk-
arsdóttur og Gunnars Rögn-
valdssonar, en þann 16. þ. m.
átti Gunnar fimmtugsafmæli,
en Kristín 45 ára afmæli, og
einnig hinn sama dag áttu þau
20 ára hjúskaparafmæli. — Al-
þýðumaðurinn hefir fregnað,
að dalsbúar hafi fjölmennt að
Dæli á afmælisdaginn, enda
hjónin vinmörg. BúskapUr
þeirra hefir verið farsæll og
má með réttu segja, að Ðæli
sé með stærstu jörðum í Svarf-
aðardal. Gunnar er nú formað-
ur Búnaðarfélags Svarfdæla.
minnar“. Þetta Ijóðakver gaf
hann mér einu sinni, og ætlaði
að rita nafn sitt á það síðar.
Það dróst á langinn eins og oft
vill verða, enda fannst okkur
ekkert liggja á, við ættum eft-
ir að verða mikið saman enn.
En á skammri stund skipast
veður á lofti, og nú á ég aðeins
lítið ljóðakver með auðu saur-
blaði. Já, samvistir okkar end-
uðu of fljótt, en minningin lifir
í huga okkar allra skipsfélaga
hans. Minningin um verk hans
um borð, og vísurnar, sem hann
orti og festi upp í borðsalnum
við ýmisleg tækifæri. Við þökk-
um honum af heilum hug, og
vonum að nú geti hann horft á
álftirnar sínar synda á bláum
vötnum, sem aldrei verða ísi
lögð. í heimi, þar sem enginn
kaldlyndur bóndi freistast til
að bera þær hjúum sínum á
borð, á köldu vetrarkvöldi.
Hafðu þökk, Jón.
Sigurður Anton Friðþjófsson.
N Y K O M I Ð :
Mikið úrval af
GLÖSUM
í settum, mjög falleg.
BITLASTYTTUR
BLOMABUÐ
VASAR
á leiði.
BLÓMABÚÐ
Afar fallegar
ÞYKKAR
ORLON-PEYSUR
nýkomnar.
Einnig:
HVÍTAR og SVART-
AR LANGERMA
NET-PEYSUR
Verzl. ÁSBYRGI
GJAFAVÓRUR
í miklu úrvali.
VERZLUNIN HÖFN. Dalvík
^ "=s
lí A R N A'SAG A ÁLÞÝÐUM ANNSINS
Ffallgangan
% eftir ,MÁ SNÆDAL
1
íjEIR voru löngu vaknaðir bærðurnir á Heiði, áður en
*- morgunsólin reis yfir Klettafjall, sunnudagsmorgun einn
á túnaslætti.ÁliiiÖrðjuií iþeirra frá í gærkveldi, þá er þeir
voru að flytja- lirQssín i' haga, mun hér hafa um valdið. Þeir
ætluðu nefnilega að klífa Klettafjall, konung fjallanna í
dalntim. Fjallið -er þeir höfðu oft liorft löngunaraugum
til, fjallið er bæði freistaði þeirra og læddi kölduin hroll
niður bak þeirra, þá er állur dalurinn dunaði og næstum
titraði er stórgrýtisbjörg brugðu sér á leik í hlíðum þess og
sentust sillu af sillu í tröllauknum dansi, unz þau kvörnuð-
ust sundur í urðinni fyrir neðan rætur fjallsins. Meðan þeir
voru minni greip þá alltaf skelfing, er þeir heyrðu að fjallið
var farið að ,,hlægja“ eins og þeir kölluðu það og flúðu þá
oft inn til mömmu silinar er „hláturinn“ varð úr hófi fram
tröllslegur en smátt og smátt, eftir því sem þeir urðu stærri
vaknaði hjá þeim löngun um að kynnast fjallirtu meira en
álengdar og nú var svo komið að Klettafjal 1 var eina fjallið
í dalnum er þeir höfðu ekki klifið og nú átti það að ske í
dag. Því var það engin furða þótt svefninn væri léttur og
beðið eftir því að mamma vaknaði. Þeir þurftu að biðja
hana um leyfi til að skreppa upp á Brún. Að þeir ætluðu
að klífa Klettaf jal 1, varð að vera leyndarmál, mamma myndi
aldrei leyfa það. Hún vissi að fjallið var hættulegt. Þar hafði
einn bróðir hennar hrapað til bana í fjárleitum. Já, en þá
var ausandi haustrigning, en nú var heiður júlídagur og
sólin var risin upp yfir gnípur fjallsins. Bara að mamma
færi nú að vakna.
(Framhald í næsta blaði).
S .......... S
Frá Sjálfsbjörg:
Góðir Akureyringar og nærsveitamenn!
Hinn árlegi fjáröflunardagur Sjálfsbjargarfélaganna
verður næstkomandi sunnudag, 26. þ. m. Eins og að
undanförnu leitunr við til ykkar allra um stuðning,
nteð því að sel ja merki og blöð samtakanna, sem ungl-
ingar munu bjóða á sunnudaginn. Takið þeim vel.
Kaffisala verður að Bjargi kl. 3 e. h.
NEFNDIN.