Víðir - 15.01.1938, Síða 2

2
▼ 1*1*
7Hð£r
kemur út vikulega.
Ritstjóri:
MAGNÚS JÓNSSON
Sími 58. Pósthólf 4
Afgreiðslumaður:
MAGNÚS JÓNSSON
Sólvaugi.
sem standa yfir og bíða úr-
lausnar hér í þessum bæ.
Flokkar þessir, þ. e. samfylk-
ingin, hafa alla tíð alið á sundr-
ung og unnið að eyðileggingu
þessa bygðarlags, á^alian þann
hátt, sem hinn rotnandi blóð-
hrammur, er þektur fyrir að
valda, hvar sem er í heiminum
og skal ég 6anna með rökum
reynslunnar að svo hefir verið.
Sjálfstæðismenn hafa að öllu
bygt upp þetta bæjarfélag. —
Allar framkvæmdir, allur at-
vinnurekstur er þeirra verk, í
smáu og stóru — og það eru
sjálfstæðismenn sem hafa brauð-
fætt alla þá menn, sem nú og
undanfarið, hafa gert ótakmark-
aðar tilraunir til að koma öllu
hér á kaldan klaka.
Skipaflotinn hér á höfninni,
er til orðinn fyrir framtak hins
dugandi og athafnafúsa manns
og manna. Sá skipastóll er bygð-
ur upp af sjálfstæðismönnum
hér. Þar mælir enginn í móti.
Af honum hafa Eyjamenn alt
sitt. — Það byggist alt hér á út-
gerðinni, það er höfuðatvinnu-
vegur bæjarbúa. Ef hann bregst
ersultur og seyra fyrir dyrum.
Þess vegna eru það ómenni,
aem á nokkurn hátt gera til-
raun til annars, en að greiða
götu hans á allan hátt, þess
vegna eru það ómenni, sem vilja
hungur, eyðileggingu og eymd
á allan hátt, sem vinna á móti
því, að útgerðin blómgist hér,
sem best.
En hvað hefir skeð. Ár eftir
ár hefir þessi rotnandi blóð-
hrammur gert alt til að ala á
hatri milli sjómanna og útgerð-
armanna — gert alt til þess að
skipaflotinn kæmist sem síðast
eða aldrei á veiðar. Deilt um
smávægileg atriði, sem engu
máli hafa skipt, hvað kjör sjó-
manna snerti. Tilgangurinn
ætið sá sami — hægfara bilt-
ing.
Enn í dag virðist þetta eiga
að verða a.ðal kosningatrompið.
Enn er alið á úlfúðinni, enn
á að reyna að æsa menn upp í
Hjartans þakkir til allra, er veittu okkur aðstoð og sýndu
hluttekningu við andlát og jarðarför elsku sonar okkar Eriðbjörns
Olafs Sérstaklega þökkum við önnu Gunnlaugsson og fjölskyldu
hennar höfðinglegar gjaflr til hins látna og annara barna okkar.
Jafnan er hún reiðubúin til hjálpar okkur, þegar mest á liggur.
Vestmannaeyjum 12. jan. 1938.
Guðný 1*. Ólafsdóttir. Snæbjörn Bjarnason.
verkfall, enn á að reyna að
stöðva útveginn, þó er þetta
nú — og nú alveg sérstaklega
á móti vilja alls þorra sjómanna
hér, því þeir hafa fengið dýr-
keypta reynslu í þessu efni af
ólánssömum afskiptum rauðu
flokkanna hér s. 1. ár. Forðist
að kjósa þá til trúnaðarstarfa,
sem svo hafa reynst sem að
framan getur.
Sýnið 30. jan., góðir kjósend-
ur í Vestmannaeyjum, að þið
metið að verðleikum þá menn
og þann stjórnmálaflokk, sem
hefir bygt upp þennan bæ, en
lítið með fyrirlitningu til þeirra
flokka og manna, sem stjórnað
er hér af útlendum kúgunar-
völdum, rússneskum blóðhrammi
hægfara biltingu öfundsjúkra
ólánsmanna.
Stefán Árnason.
manna, án tillits til þess hvaða
pólitískum flokki þeir fylgdu.
Þá unnu Sjálfstæðismenn og Al-
þýðuflokksmenn ágreiningslaust
að þessu verki.
Vinnumiðlunarskrifstofa má
ekki vera einskonar pólitísk
rottuhola.
Þetta þaif að athugast fram-
vegis.
„Démurinn.”
Vinnumiðlun.
Þegar vinnumiðlunarskrifstof-
an hér var stofnsett, tóku ýmsir,
sem vinnu þurftu, þessari ný-
breytni vel, og héldu að það
myndi jafna vinnuna enn betur.
En fáum eða engum mun hafa
komið í hug, að sumir fengju
nægilega vinnu, en aðrir nær
enga eða alls enga. Sú hefir þó
orðið raunin á að þessu sinni.
Fátækir menn og þurfandi
fyrir vinnu hafa ekki fengið eitt
einasta dagsverk að vinna, þó
að margir tugir manna hafi unn-
ið í atvinnubótavinnu í margar
vikur, hvern virkan dag.
Það er því engu líkara en að
skrifstofan hafi verið sett á stofn
til þess að skilja sauðina frá
höírunum, eftir pólitískum lit.
Sé svo að vinnumiðlunarmað-
ur, eða menn, líti á þá, sem
mesta fá vinnuna, hina allra
aumustu, þá er eins og þeir
trúi því, að þeim, sem hámæltir
eru um fylgi sitt við sjálfstæð-
is8tefnuna, hljóti að líða fjár-
hagalega betur.
Er ekki meiri hluti miðlunar-
manna trúaðri á sína eigin stefnu
en þetta sýnir?
Fjöldi manna leit svo á þegar
í byrjun, að þessi skrifstofa væri
óþörf, og aðeins bitlingur handa
8krifstofumanninum. Það álit
virðist hafa verið rétt.
Áður miðlaði bæjarstjórnin,
eða þar til kjörin nefnd úr henni,
virmu til manna bæni n «:)
kostnaðarlausu, og gerci það
eftir bestu þekkingu áástæðua
Ekki alls fyrir löngu tilkynti
„yfirvaldið14 Linnet, í Víði, að
hann hefði unnið frægan sigur
með því að fá mig dæmdan
fyrir „meiðyrðiu og að meið-
yrðin eða meiðslin hefðu verið
dæmd ómerk.
Linnet er nokkuð kampakát-
ur yfir þessum mikla sigri, og
er honum það síst láandi, eink-
um þegar þess er gætt, að það
er ekki svo oft að hnífur hans
kemur í feitt að þessu leyti.
Hér vill nú líka a\o vel til
að yfirvaldið segir satt. Ég or
dæmdur í undirrétti til þess að
greiða í ríkissjóð, þ. e. a. s., til
Eysteins kr. 250,00. Þar við bæt-
ast kr. fi0,00 til Linnets sjálfs
og mun það eiga að skoðast sem
atvinnubætur eða sárabætur eða
hvorttveggja.
Þvílík ósköp!
Dómur þessi hljóp af stokk-
unum í byrjun októbermánaðar
s. 1. og hann stendur vitanlega
enn óhaggaður.
Ekki var Linnet vorum um
það, að gefa langan frest á sekt-
inni eða þessu, sem hann átti
að fá. Það er langt síðan hann
fór að kalla eftir þessu og má
enginn lá honum það. Linnet
virðist alt af jafn sporhraður
rukkari hverju sem ágengur, þó
oft mishepnist honum í því ekki
slður en í öðru, einkum þegar
hann rukkar um það, sem áður
er borgað.
I málsvörnum mínum er sýnt
með ljósum rökum hvernig hann
fór að því, að ná sér í 20 kr.
Lá útlenc’.i fiiikiskipunucn og
íilingí, því í eigin ve.sa.
Málí því, er hér um ræðir
verður nú skotið til Plæstaréttar
og mundi þá svo geta farið að
ýmislegt yrði dregið fram, sem
enn er ekki á almanna vitorði.
Ef til vill muna menn það,
að seint á árinu 1935 og snemma
á árinu 1936 bar égýmsarsak-
ir á Linnet bæði í Morgunbl.
og í Víði. Ég skýrði þar frá
hinni ólöglegu fjártöku hans af
útlendum skipum og lýsti því
hvernig honum, um tíma tókst
að ná þessu, án þess að því
væri eftirtekt veitt. Fleira kom
og þar til greina.
Ég sýndi þar fram á hve
hræddur hann var um sjálfan
sig, þegar tollsvikamálin voru á
ferðinni, sællar miuningar.
Ég kallaði hann, eða öllu held-
ur, líkti honum við mannleysu,
sagði eitthvað á þá leið, að þess-
ari mannleysu væri vorkunn. En
af því að ég nenti ekki að sanna
það, að Linnet væri mannleysa,
t. d. með því að látahannsýna
að hann væri ekki baggatækur,
Mannleysur voru þeir kallaðir,
sem ekki komu venjulegum
bagga á klakk.
Og vitanlega er það sak-
næmt, að kalla mannleysu,
„mannleysu11. Annars var þetta,
sem ég sagði um bæjarfógetann
í áðurnefndum blöðum smáræði,
samanborið við það, sem ég
sagði um embættismensku hans
í málsvörnum mínum, og er
þess áður getið.
En þó óg, eins og áður sagt
sýndi fram á hve lævíslega
hann fór að því að ná kr. 20,00
a.f fiskiskip inun:, þannig að mer.n
grunuðu hann ekki. Þá þorði
Linnet ekki að mótniælaþví eða
m
IBl