Heimdallur - 02.09.1933, Síða 4

i
HEIMDALLUR
I Iðnskólann
Verður innritað eítir daginn í dag og til 28. sept.
milli kl. 8 og 9 síðdegis. Skólagjald er óbreytt eins
og að undanförnu.
Fyrir nemendur, sem gela sig fram eða tilkynntir
eru eftir 1. okt. greiðist 10% aukagjald og frá 1.
nóv. til 20. des. verða engir nemendur teknir í
skólann. Innritun fer fram í Sóleyjargötu 7.
H. H. Eiríksson.
Kol. SS Kol.
Höfum fengið hin eftirspurðu Steamkol B. S. Y. A.
Hards (Doncaster), sem ávallt hafa reynst þau be/.tu.
Ennfremur hnotkol, sömu tegundar og koks. Gerið
haustinnkaupin á meðan á uppskipun stendur. Verðum
01 að skipa upp næstu daga.
Höfum fengið
*»
hina margeftirspurðu 6 wolta „MELAS“ dinamoa, sem
framleiða sjerstaklega sterk ljós og eru óvenjulega
• sterkir.
• Tveggja ára ábyrgð frá verksmiðjunni.
1 SSU. ÖRNINN Stafv4,6?:
; Sendum gegn póstkröfu.
Fomritafélagið.
Egils-saga Skalla-Grímssonar fæst nú í bandi.
Verðið er: heft kr. 9.00, í skinnbandi kr. 15.00, 17.50, 20.00.
Kolaverzl. Guðna & Einars
Sími 1595 (2 línur).
Bókaverzlurt Sigfúsar Eymundssonar.
(og Bókabúð Austurbæjar BSE, Lv. 34).
I RÆNINGJA HÖNDUM.
undum við þar prýðilega hag okkar þá fimm
daga sem við höfðumst þar við og felldum
okkur vel við staðinn.
Við sváfum í hellisskútanum og gerðum
okkur ból úr lyngi og kvistum, sem við
skárum upp í þvi skyni, og höfðum yfir-
höfn Alans fyrir ábreiðu. Á afviknum stað,
sem lítið bar á, í beygju einni á gjánni vor-
um við svo djarfir að kveikja upp eld. Gát-
um við hlýjað okkur þar, er sólar missti
við og kólnaði i lofti og eldað okkur liafra-
graut eða steikt smásilunga, sem við náðum
með höndunum undir steinum í læknum
eða undir lækjarbökkunum. Silungsveiðin
vai' í rauninni aðalstarf okkar og dægra-
stytting. Við hugsuðum ekki aðeins um það,
að spara vistir okkar, þó að það kæmi einn-
ig til greina, heldur var talsverður meting-
ur í okkur, hver fengsælli yrði, og höfðum
við oft mikla skemmtun af þvi. Við vorum
því mestan hluta dagsins niður við lækinn
berir niður að mitti og lágum fyrir silung-
inn viðbúnir að grípa liann, þegar færi gafst.
Þeir stærstu, sem við náðum kunna að hafa
verið svo sem fjórðungur úr pundi á þyngd,
en þeir voru feitir og ljúfféngir á bagðið,
og þegar við höfðum sleikt þá yfir eldinum,
vantaði ekki nema ofurlítið af salti til þess
að þeir væru lireinasi herramannsmatur.
í öllum tómstundum okkar varð Alan að
kenna mér að beita sverði, því að fákunn-
átta mín í þeirri grein olli lionum mikillar
áhyggju, og auk þess hugsa ég nú líka, að
þar sem hann hafði ekki ósjaldan orðið
undir i veiðiskapnum, þá hafi það ekki ver-
ið honum neitt um geð að taka til annarrar
íþróttar, þar sem hann liafði mikla og ótví-
ræða yfirburði yfir mig. Hann gerði mér
æfingarnar alsvert verri og erfiðari en nauð-
synlegt var, því að meðan á þeim stóð lét
hann skammirnar dyja yfir mig fyrir klaufa-
skapjnn og gekk svo nærri mér með sverði
sínu, að ég bjóst við, að hann mundi reka
mig í gegn áður en ég vissi af. Mig langaði
oft til að taka lil fótanna og renna af hólmi,
en ég stillti mig sam og héll velli, og liafði
talsvert gotl af æfingunum, þó að ekki væri
annað en að læra að standa á hólmi, sýnast
hvergi smeykur, en það er oft og tíðum
allt og sumt, sem þarf. Eg var því ekki alls-
kostar óánægður með sjálfan mig, þó að
ég gæti hvergi nálægt því gert kennara mín-
um til hæfis.
En þrátt fyrir þetla má lesandinn ekki
halda, að við höfum alveg vanrækt okkar
mesta áhugamál, sem sé það að komast i
undan.
Það verður dagur og vika þangað lit rauð-
stökkunum hugkvæmisl að lcita í Corryna-
kiegh“, sagði Alan við mig fyrsta morgun-
inn, sem við vorum þar, „svo að nú verð-
um við að nota tækifærið til að koma boð-
um lil Jakobs og lóta hann útvega okkur
peninga“.
„Og hvernig eigum við að koma boðum
héðan?“ sagði ég. „Við erum hér í eyðistað,
sem við þorum þó ekki að fara úr. Og ég
fæ ekki séð, hvernig við ættum að koma
skilaboðum, nema þá að við getum látið
fugla loflsins flytja þau“.
,,.Tæja“, sagði Alan, „þú erl ekki sérlega
hugvitssamur maður, David“.
Því næst varð hann hugsi og horfði inn
i glæðurnar á eldinum og eftir stundarkorn
tók hann smáspýtur og festi þær saman i
kross og sveið siðan alla fjóra endana í
eldinum, svo að þeir urðu svartir. Síðan
leil hann á mig dálítið feimnislega.
„Heldurðu, að þú vildir lána mér hnapp-
inn, sem ég gaf þér ?“ sagði hann. „Það virð-
isl einkennilegt að biðja um gjöf aftur, en
ég verð að játa, að ég vil ógjarnan skera
af mér annan hnapp“.
Eg gaf honum hnappinn, en hann dró
liann upp á bandræmu úr yfirhöfn sinni,
sem hann hafði notað til þess að binda
krossinn saman. Með þessu ljatt hann sam-
an ofurlítinn greiuaranga of birki og ann-
an af furu, og að þvi búnu leit hann með
ánægjusvip yfir verk sittt.
„Gott og vel“, sagði liann. „Það er þorp
nokurt ekki langt héðan, sem heitir Koalis-
nacoan. Þar á ég marga vini, sem ég get
öruggur trúað fyrir jafnvel lífi mínu, og
aðra, sem ég er ekki alveg eins viss um.
Eins og þú getur nærri, David, þá verður
lagl fé til höfuðs okkur og Jakob sjálfur
verður að gera það. Og það er vísl um
Campbellana, að þeir horfa ekki í peninga,
ef hægt væri að lcoma einum Stewart fyrir
kattarnef með góðu móti. Ef eklci stæði
svona á, þá myndi ég fara til Koalisnacoan,
hvað sem öðru líður, og trúa þessum vin-
um mínum fyrir lífi mínu, rétt eins og ég
tryði hverjum og einum fyrir hanzka min-
um“.
„En af því að svona stendur á?“ spurði
ég.
„Vegna ]>ess að svona stendur á, vildi ég
öllu heldur, að þeir sæu mig ekki. Það er
misjafn sauður í mörgu íe og það sem er
ennþá verra, menn, sem eru veikir á svell-
inu. Þegar dimir i kvöld ætla ég því að
læðasl inn i þorpið og setja þetta, sem ég
var að búa til i gluggann hjá góðum vini