Dagblað - 26.03.1925, Blaðsíða 3

DAGBLAÐ
3
j órnm álamenn
réðn rírslitum stríððins.
í ræðu, sem Lloyd George
flutti í Hull fyrir skemstu, sagði
hann meðal annars:
Þær þjóðirnar sem áttu bezta
stjórnmálamenn, unnu sigur í
stríðinu. Rússar, Tyrkir, Austur-
ríkismenn og Þjóðverjar áttu
enga stjórnmálamenn. Hafið þér
nokkurn tíma athugað það, að
Þjóðverjar gáfust upp skilmála-
laust í öðru ríki? Vér vorum
ekki komnir nærri Rín og fall-
byssur vorar drógu ekki inn í
Þýzkaland. Samt gáfust Þjóð-
verjar upp. Þá skorti menn sem
talið gæti kjark í þá. Haldið
þér að þannig hefði farið, ef
Þjóðverjar hefði átt menn eins
og Clemenceau, Gambetta eða
Chatham? Nei; það voru alt
þriðja flokks stjórnmálmenn
sem þeir áttu, er vissu ekki
hvernig þeir áttu að telja hug-
rekki í þjóðina. —
Þetta eru orð eins hins fræg-
asta stjórnmálamanns um þetta
efni. Segi menn svo að ekkert
sé varið í stjórnmálamennina?
Sparsemi.
Hinn mikli starfsmaður og
frjálslyndi stjórnmálamaður Rich-
ard Cobden (1804—1865) flutti
eitt sinn erindi fyrir verkamönn-
um í Huddersfield. Hann mælti
m. a. á þessa leið: »Heiminum
hefir ávalt verið skift í tvo
flokka: þá sem spara og þá sem
eyða. Smíði húsa, myllur, brýr,
skip og önnur mannvirki, sem
mannað hafa fólkið og gert það
hamingjusamara, er þeim fyrir
að þakka sem haldið hafa sam-
an fé sínu; en þeir sem eytt
hafa jafnótt því sam aflað var,
hafa altaf orðið að lúta í lægra
hald og orðið undir í barátt-
unni. Þetta er lögmál forsjónar-
innar og náttúrunnar, og ég
væri ósannur, ef ég héldi því
fram, að mönnunum miðaði
áfram með því að reynast latir,
eyðslusamir og hugsunarlausir.
— Nú er svo högum háttað, að
stéttaskipunin er orðin marg-
brotnari í heiminum, og þörf á
að prédika samhaldssemi víðar
en meðal verkamanna«.
Ilelgoland
íír sögunni.
Eins og menn muna, var það
eitt af ákvæðum friðarsamning-
anna, að ónýta skyldi hin miklu
vígi Þjóðverja á eynni Helgo-
land. Voru víggirðingar þar
sprengdar í loft upp siðan. Eyj-
an var lítil, aðeins Vs úr enskri
fermilu. Nú segir Frankfurter
Zeitung, að það megi alveg telja
hana úr sögunni, því að sjór
og sprengingar hafa nær eytt
henni. Hefir rekið þar að landi
mikið af sprengiduflum úr
Norðursjó, og hafa þau átt sinn
þátt í því að eyða eyna, er þ,au
hafa sprungið þar, eða verið
sprengd þar.
' Vag&lam Via
vini sína, að þeir láti það ber-
ast, hve vel þeim líkar það.
P4F Angiýsingum í D«g-
blaðið má skila í prentsmiðj-
una Gutenberg eða á afgreiðsla
blaðsins. Sími 744.
ÍSonur járnbrniitiikrtnsHÍns.
hönd sína, er konsúllinn hafði kreist að alefli.
Ef þér viljið gera svo vel að senda skeyti fyrir
mig og sjá um það, að ég fái að sofa um
borð í Santa Cruz, þá er ég yður mjög þakk-
látur.
— Minnist þér ekki á það, mælti Weeks.
Eg skal síma honum undir eins og þér verðið
hér sem gestur minn. Mér þykir mjög vænt um
að hafa rétt til þess að hýsa yður.
Kirk virti fyrir sér herbergið og tók að malda
í móinn:
— Nei, ég vil ekki vera yður til óþæginda.
Mér er alveg sama um það þótt ég sofi um
borð í skipinu.
— Ég vil ekki hlusta á þetta. Þér hljótið að
Vera orðinn leiður á vistinni um borð, en hér
ero nóg herbergi — alt of mörg herbergi. Mér
er- sönn ánægja að því að hitta almennilega
menn — því að hér er fult af svikurum og
landshornamönnum. Þér verðið nú hér herra
Anthony. Ég skal biðja Zeelah að búa um yður
í herbergi, þar sem blessuð hafgolan getur andað
mann. Ég skal segja yður það, að hafgola
er hér altaf. Henni er það að þakka að hér er
Vaert — og svo whiskyinu. Má ég ekki bjóða
yður eitt glas af whisky aftur.
Nei, þakka yður fyrir.
— Darwin — — nei, ég skal undir eins senda
vagn eftir farangri yðar.
— Ég hefi ekki annan farangur en þetta —
sex skyrtur allar óhreinar.
— Þá skal ég undir eins senda föður yðar
skeyti. Ég er kátur út af því, að hafa sérrétt-
indi til þess að mega vera hinn fyrsti, er send-
ir honum tilkynningu um það, hvar sonur hans
er niður kominn og leysa hann þannig af
öllum áhyggjum út af yður.
Weeks rölti að skrifborðinu og glenti sig þar,
svo að hann gæti náð til blekbyttunnar.
— Hvar eru nú simaeyðublöðin? mælti hann
gremjulega og gruflaði þar í ruslinu.
— Hérna eru þau, mælti Anthony og tók
símskeytablökk upp af gólfinu.
^— Þetta er alt saman dragsúgnum að kenna,
Hér er ekki hægt að halda neinu í reglu nema
því aðeins að ég sitji á öllu. Það er versta
landplágan hér þessi sífeldi næðingur. Þakka
yður fyrir — ég er orðinn heldur feitur til þess
að geta beygt mig, mér sortnar þá fyrir augum.
Eftir litla stund las hann fyrir Kirk það
sem hann hafði skrifað:
Darwin K. Anthony
Albany, New York.
Sonur yðar heill heilsu og líður vel. Er gest-