Dagblað - 03.07.1925, Síða 1

Föstudag
3. fúlí
1925.
I. árgangur.
126.
tölublað.
TJÖRNIN er að allra dómi
einhver mesta bæjarprýði
Reykjavíkur, eða ætti að
vera það að minsta kosti. Og
hún er líka eitt af þeim gæðum,
sem náttúran heflr skamtað
höfuðstað landsins, því að þar
er tekinn allur sá ís, sem bær-
inn þarf að nota. Er slíkt ekki
lítið hagræði, og mun bezt
koma í Ijós, ef Tjörnin skyldi
þorna upp, hve mikils bærinn
hefir þá mist. En nú er svo,
eins og allir vita, að Tjörnin
grynkar með ári hverju og fær-
ist saman. Er þetta að nokkru
leyti bæjarbúum að kenna, en
að sumu leyti óviðráðanlegt,
sökum þess að mikið berst í
Tjörnina af moldfoki því, sem
hér er altaf, og eins berst í
hana leir sunnan úr mýri. Er
nú komið svo langt, að tæplega
verður öllu lengur hjá því kom-
ist að dýpka Tjörnina. Og því
fyr sem það er gert, því betra.
Að vísu er enn nokkurt dýpi í
henni sums staðar, en víðast er
svo grunt, að ekki er hægt að
taka þar ís, vegna óhreininda
sem í honum eru. En í mild-
um vetrum þarf að fara yfir
stórt svæði á Tjörninni, til þess
að hægt sé að ná eins miklum
ís og þörf er á.
þetta er nú önnur hlið þessa
máls. Hin hliðin er bæjarprýði
sú, sem er að Tjörninni. Um
það má segja hið sama og áð-
ur, að sú prýði er horfin, þegar
Tjörnin er orðin að einni forar-
leðju. En við skulum gera ráð
fyrir því, að þannig fari aldrei,
og að Tjörnin verði um aldur
og æfi mesta bæjarprýði. Gera
mætti hana þó enn skemtilegri
en hún nú er, ef vilji er með.
Eins og menn muna, þá eru
ekki ýkjamörg ár síðan að tæp-
lega sást fugl hér á Tjörninni.
Nú er þetta orðið á alt annan
veg. Nú er þar fuglallf mikið,
bæöi af tömdum fuglum og ó-
tömdum, og er það óneitanlega
til mikillar ánægju. Draga mætti
þó meira að af viltijm fuglum
með því að gera annan stærri
hólma í Tjörninni, eða nokkra
smáhólma. Ætti það sízt að
vaxa mönnum í augum. Hólmi
sá, sem nú er í Tjörninni, er
ekki ger af náttúrunnar hendi,
og eigi hefir bæjarstjórn heldur
látið gera hann. I*að var ein-
stakur maður, sem tók það upp
hjá sjálfum sér, að búa til hólm-
ann og gerði það án neins end-
urgjalds. Er það og ekki fé-
leysi, heldur hugsunarleysi bæj-
arstjórnar að kenna, að hólm-
inn hefir ekki verið stækkaður
eða nýir hólmar gerðir.
Íslandsglíman.
Það mátti sjá í gærkvöldi á
áttunda tímanum að eitthvað ó-
venjulegt átti að ske, því að
fótur og fit var uppi um allan
bæ og streymdi fólk úr öllum
áttum til Barnaskólans.
Þar í portinu ætluðu Noregs-
fararnir að glíma og þar átti
Íslandsglíman að fara fram.
Kom þangað skjótt svo mikill
mannsöfnuður að vart mundi
fleira rúmast lil þess að eigi
skygði hver á annan og veittist
þó fullerfitt að halda þeirri reglu
á, að allir gæti séð hvað fram
fór. —
Noregsfararnir koma fram, 7
alls, en tvo vantar. Annar liggur
veikur í Ósló, hinn er farinn
heim til sín austur í sveitir.
Fremstur gengur Sigurður Greips-
son með íslenzka fánann á stöng.
Jón Þorsteinsson, fararstjóri
flokksins og glimustjóri, skýrir
frá því, að á glímusýningum í
Noregi, hafi þeir félagar jafnan
byrjað á því að sýna helztu
brögð og varnir gegn þeim, en
siðan hafi verið glimt i röð, einn
við alla og allir við einn og
hver glima staðið í 1 mínútu.
Hér þurfi ekki að sýna brögð
né varnir og því verði glímt
eins og í Noregi og jafnframt
kept um verðlaun fyrir fegurð-
arglfmu.
Hófst nú sú glíma og tókst
ágætlega. Einn af glímumönn-
um, Viggo Nathanaelsson, sem
glímir manna bezt, gat eigi farið
nema í eina bröndótta, vegna
þess að hann var veikur í fæti.
Um hina má það segja, að þeir
glimdu allir ágætlega, en þó bar
einn af öllum og glíma þeirra
Forgeirs og Ágústs bar af öllum
glímunum.
Að lokinni glímunni bað Sig-
urjón Pétursson áhorfendur að
sýna Noregsförunum viðurkenn-
ingu fyrir það, að þeir hefði
borið hróður íslands vitt um
Noreg, með því að hrópa ís-
lendingahúrra, og var það gert
af guðmóði.
Átti nú íslandsgliman að hefj-
ast og mun mörgum hafa brugð-
ið í brún, þá er flokkurinn kom,
að þetta voru alt sömu glímu-
mennirnir (að Viggo undantekn-
um) — og enginn maður annar.
Hvar er nú »Ármann«? spurðu
menn. Pví sendir hann ekki
marga af sinum mönnum? Eða
eru þeir hræddir við að falla
kapparnir, sem heima sátu?
Svo hófst gliman og var
henni skjótt lokið. En nú sázt
ljósast hverju kappið veldur, því
að svo var hún ólík fyrri glím-
unni, að fæstum ókunnugum
mundi hafa komið til hugar að
vera mundi hin sama íþrótt.
Leikar fóru þannig:
Sigurður Greipsson sigraði 5,
Ágúst Jónsson — 4,
Þorgeir Jónsson — 3,
Jóhann Porláksson — 2,
Porsteinn Kristjánsson — 1,
Pétur Bergsson — eng-
an, en glimdi þeirra léttilegast.
Á eftir var úthlutað verðlaun-
um, og bar Sigurði Greipssyni
íslandsbeltið, en dómnefnd hafði
úrskurðað, að Ágúst Jónsson
fengi Stefnuhornið fyrir fegurð-