Dagblað - 04.07.1925, Blaðsíða 1

DAÐ hefir áður verið minst
á heigidagalöggjöfina hér i
blaðinu og hvað hún væri
að litlu metin og yfirleitt óþörf.
En skoðanir eru skiftar um
þetta mál, eins og sjá má á því
sem gerðist á aðalfundi þjóð-
kirkjusafnaðarins síðast.
Dagblaðið skilur vel hugsunar-
hátt þeirra manna, sem berjast
fyrir því að fá nýja helgidaga-
löggjöf, en því dylzt þó eigi, að
það hlýtur að verða dauður
bókstafur. »Burt með nætur-
vinnu og helgidagavinnu«, segja
verkamenn, en á hinn bóginn
semja þeir við vinnuveitendur
um það, hver skuli vera kaup-
taxti fyrir helgidagavinnu og
næturvinnu. Þar er tekið aftur
i einu orðinu það sem sagt er
í hinu. Sé þeim það áhugamál,
að vinna eigi á helgidögun^, þá
geta þeir vel látið það vera og
þá á ekki að minnast á helgi-
dagavinnu í samningum við
vinnuveitendur. En allur þorri
manna sér, og viðurkennir með
sjálfum sér, að oft og tíðum
stendur svo á, að ekki er hægt
að komast hjá helgidagavinnu.
Og eg býst fastlega við því, að
þótt það yrði nu ofan á, að ný
helgidagalögf yrði sett, þá mundi
samt standa ákvæði um það í
samningum verkamanna og
vinnuveitenda, hver skuli gild-
andi kauptaxti fyrir helgidaga-
vinnu. Pað sem fyrir verka-
mönnum vakir, er eflaust, að
reynt sé að forðast sem mest
helgidagavinnu, og er það ekki
nema sjálfsagt. Og að því miðar
líka hitt að hafa kaup helmingi
hærra þá daga en endranær, því
að vinnuveitendur munu sjá
sinn hag í því að greiða eigi
tvöfalt kaup. Þessi er afstaða
verkamanna — þeir vilja fá að
njóta hvíldar líkt og aðrir menn.
En svo eru aftur aðrir sem
vilja fá nýja helgidagalöggjöf
vegna trúar sinnar. Nú, við því
er ekkert að segja annað en
það, að einmitt vegna trúarinnar
er ekki hægt að setja helgidaga-
löggjöf. Hún mundi koma í bág
við stjórnarskrána. Að sjálf-
sögðu munu menn ætlast til
þess, að sunnudagur sé helgi-
dagur, en nú er svo, að hér í
landi er trúfrelsi, en eins og
allir vita, hafa ekki allir trú-
flokkar sama hvíldardag. Hér er
t. d. fjölmennur söfnuður Ad-
ventista, en þeir halda laugar-
daginn helgan. Frá þeirra sjón-
armiði er ekkert á móti því, að
vinna á sunnudögum, enda
vinna þeir þá, eins og hvern
annan virkan dag. Með helgi-
dagalöggjöf er ekki hægt að
þvinga þá til þess að halda
sunnudaginn helgan, því að það
mundi koma í bág við trú-
bragðafrelsið. Vinnuveitendur
mundu því að ósekju geta látið
Adventista vinna hjá sér á
sunnudögum, ef þeir væri svo
margir meðal verkamanna að
um munaði. Svo að þessu leyti
yrði helgidagalöggjöf ekki annað
en »humbug«. Á hinn bóginn
er varla hægt að búast við því
að menn vilji fara að raska
reglum kristinnar kirkju með
því að afnema sunnudag en
gera laugardag að helgidegi.
Nú eru og hér í landi nokkrir
menn, sem ekki telja sig neinnar
trúarskoðunar. Þeim eru að
líkindum allir dagar jafnir og
mega þeir ráða því sjálfir hvort
þeir taka sér nokkurn hvíldar-
dag eður eigi. Eða er hægt að
neyða þá til þess að viður-
kenna sunnudag sem helgidag?
Reglu^erð
um sðlu áfengis
til lyf ja..
Enn er komin út ný reglugerð
um þetta efni. Er hún sett með
ráði landlæknis og staðfest af
Stjórnarráðinu. Meðal ákvæða
er þetta:
Læknar sem lyfsölurétt hafa
skuln fá löggiltar áfengistegund-
ir gegn sundurliðaðri kaupbeiðni.
Smáskamtalæknar geta og fengið
3 lítra af spiritus á ári.
Lyfsalar og læknar mega ekki
selja spiritus, hvorki blandaðan
öðrum efnum né óblandaðan til
neins annars en lækninga, sjúk-
dómsrannsóknaog annaralæknis-
visinda, svo og til iðnþarfa. Er
læknum stranglega bannað að
afhenda eða ávisa áfengi i þeim
tilgangi að það verði öðruvísi
notað. Ekkert áfengi má láta út
úr lyfjabúð nema eftir lyfseðli
eða löglegri beiðni. Nú verður
það uppvíst að einhver önnur
áfeng lyf en koniak, spiritus eða
vín, eru höfð til neyzlu og má
þá ákveða að sama regla skuli
um þau gilda og taka fram hve
miklu megi ávisa í senn.
I lyfjabúðum skulu vera tvær
bækur: Vinnustofubók, er sýnir
öll þau lyf sem gerð eru og
áfengi er í og hversu mikið fer
í þau af spiritus; og Eyðslubók
þar sem mánaðarlega er í ritað
hve mikið hefir selst af vínum
og öðru áfengi. Fylgja henni
allir áfengislyfseðlar. Læknar út
um land þurfa ekki að hafa
annað en eyðslubók.
Áfengislyfseðlar skulu út gefn-
ir á sérstök eyðublöð og má
aldrei ávísa meiru í einu en 210
gr. af spiritus, x/2 fl. af koníakki
eða 1 fl. af víni, og eigi sama
viðtakanda aftur fyr en eftir 3
nætur. Heimilt er þó að ávísa
meiru handa skipum, eða ef sjúk-
lingur er langt að og læknir
þekkir hann að því að hann
muni ekki nota áfengið til
nautnar.
Heilbrigðisstjórnin ákveður ár-
lega hve mikið áfengi af hverri
tegund hver lyfjabúð geti fengið
mest og hvað læknar út um land
geti fengið mest á ári.