Dagblað - 10.09.1925, Side 3

DAGBLAÐ
3
Brúarjökuls og Dyngjujökuls,
einkennilega stórkostleg fjöll og
mikil. Jökulsárnar þrjár, í Fljóts-
dal, á Brú og í Axarfirði, líta
út eins og smá lækir, þar sem
þser renna í mörgum kvíslum
undan jöklinum, sú fyrsta und-
an Eyjabakkajökli, önnur undan
Brúarjökli og sú þriðja bæði
nndan Brúarjökli austan Kverk-
fjalla og undan Dyngjujökli
Vestan Kverkfjalla. I vestri sést
Trölladyngja og til norðvesturs
Askja, hinn stórkostlegi eldgígur,
og Dyngjufjöll. Til norðurs var
útsýnin því miður mjög vond,
vegna þess að stormurinn hafði
þyrlað upp ryki af söndunum.
Herðubreið sást að eins í gegn-
um móðuna. Hitamælirinn þarna
uppi sýndi 1° frost og er mikill
munur á því og 15° hita niðri.
Við höfðum 2 hæðarmæla með
okkur, annan þýzkan en hinn
danskan, og voru þeir báðir
settir á 0 á Valþjófsstað, og
Báðum við sér Þórarinn að
athuga loftvogina heima hjá
sér á meðan við værum burtu,
svo hægt yrði að komast fyrir
skekkju, sem stafa kynni af
loftþyngdarbreytingum. Báðir
þessir mælar sýndu nú 2100
metra hæð þarna uppi, og þeg-
ar lögð er við hæð Valþjófsstað-
ar yfir sjávarmál og tekin er
ineð í reikninginn breyting sú
er varð á loftþyngtinni neðan
við vorum í burtu, sem var
mjög lítil, þá reynist mæling
okkar af Snæfelli að vera ná-
lægt 2130 metrum, og er þá
Snæfell hæsta fjall landsins, eða
11 metrum hærra en Oræfajök-
ull, er sagður vera 2119 metrar I
(sbl. Lýsing íslands bls 25), en
þar er Snæfell talið að eins
1822 metrar (bls. 19). Við vilj-
um alls eigi ábyrgjast að mæl-
ing þessi sé nákvæmlega rétt
en undarlegt má virðast, ef
mælarnir sýna báðir jafn órétt
— og ástæða er til að halda
að engin nákvæm mæling hafi
farið fram á hæð Snæfells hing-
að til, eins og áður er drepið á.
De Profundis (Úr djúpunum)
eftir enska skáldið Oscar Wilde
hefir Ingvi Jóhannesson þýtt á
islenzku, og mun] bókin lcoma
út í haust. Er áskriftum safnað
að henni, og munu margir verða
til að létta undir með útgefanda og
vgrða strax áskrifendur að henni.
Hótel Hekla
Hafnarst. 20.
Þægileg og- ódýr lier>
bergl. Miðstöövarliitun.
Bað ókeypis fy/ír gesti.
Heitir og- kaldir réttlr
allan dag’inn.
744 er sM DagWaÖÉs,
Sonnr jíirnbrnntnkóiitrsliia.
en hann var aftur á móti oft hjá Edith Cort-
landt. Hún hafði efnt heit sitt og útvegað hon-
um góðan hest og það var sjaldgæft 1 Panama
— og hann var hrifinn af því að fá dálitla
tilbreytingu frá skrifstofustörfunum, Pau riðu
út nærri því daglega. Hann borðaði miðdegis-
verð hjá henni og var gestur hennar í söng-
höllinni á kvöldin. Hin gamla vinátta þeirra
Var komin í skorðurnar aftur, eins og ekkert
hefði borið á milli,
Upp á síðkastið var þessi hálf-opinbera vin-
atta og trúnaðartraust þeirra á milli farið að
Talda Edith fremur þjáninga en gleði. Hugur
hennar hafði verið I uppnámi síðustu vikurnar
°g hún hafði átt erfitt með að dylja það. Hún
hafði átt í ógurlegri baráttu við sjálfa sig, hafði
reynt að bjarga sér með skynsamlegum fortöl-
um, reynt að treysta á stolt sittjjog stærilæti — en
alt árangurslaust. Og að lokum varð hún að
horfast í augu við miskunarlausan og geigvæn-
legan sannlekann; hún var ástfanginn. Petta
aUi upptök sín í því háskalega augnabliks al-
^leymi í Taboga. Nóttin eftir á hafði verið
hræðiieg. Hún hafði í fyrsta sinn á æfinni
ratiösakað hjarta sitt, og hún orðið alvarlega skelk-
Mð það er hún sá þar. Henni varð það fyrst
fyrtr að verða æst og bálvond við sjálfa sig,
svo ásakaði hún Anthony í huga sínum, en
eftir á varð hún kæringarlaus um altsaman og
lét vaða á súðum.
Hún tók að veita manni sínum nánari athygli
og varð þess vör, að hann var henni sem ó-
kunnugur maður. Árum saman hafði hún séð í
gegnum fingur með honum og látiðsérstandasama
um kosti hans og ókosti. En aldrei áður hafði
hann virst henni jafn litilsigldur og tilkomulaus
sem nú, .og framar öllu öðru, svo ókunnugur.
Til þessa hafði hún að eins getað þolað hann,
en nú tók hún að fyrirlíta han.
Það var á einkis færi að segja, hvort Cort-
landt tók eftir þessari breytingu í hugarfari
konu sinnar og skildi ástæðurnar fyrir henni,
eða ekki, en hann gat a. m. k. eigi farið skyn-
skmlegar að ráði sínu í allri umgengni við
hana en hann gerði nú. Pögul fyrirlitning var
það, er hún minst af öllu gat þolað frá hans
hálfu, og þó var það einmitt það, sem fram-
koma hans bar vott um, ef hún á annað borð
bar vott um nokkuð. Auk hinna örfáu
orða þeirra á milli, er þau fóru úr eynni
hafði hann ekkert sagt, og aldrei vikið að því
einu orði. Hann hafði ekki einu sinni nefnt
Anthony á nafn, nema þegar nauðsyn bar til
og þetta sárnaði henn ákatlega. Hún varð þess
þrásinnis vör, að hann horfði mjög einkenni-
lega á hana, en hann var þur í viðmóti og