Dagblað - 24.10.1925, Blaðsíða 3

DAGBLAÐ
3
Tillíynnmg
írá sendiherra Dana.
Dráttarvexti
Rvík, FB. 21. okt. ’25.
^Nýir einnar og tveggja krónu
peningar hafa verið slegnir úr
samblandi af kopar, nikkel og
aluminium. Eru þeir eins út-
lits og 50-eyringarnir nýju. Sam-
tals 10 milj. króna hefir verið
hleypt í umferö.
Málmtrygging Pjóðbankans
danska var 15. þ. m. 56,9.
Grænlaudsmál. Norski sendi-
herrann í Lundúnum hefir fyrir
skömmu tilkynt brezka utan-
ríkisráðuneytinu, að ríkisstjórn
Noregs hafi ekki viðurkent full-
veldi Dana yfir öllu Grænlandi.
Er þetta gert í tilefni af bréfa-
skiftunum í vor á milli sendi-
herra Breta í Kaupmannahöfn
og utanrikisráðherra Dana —
um ívilnun fyrirbrezka ríkisborg-
ara, félög og skip á Astur-Græn-
landi. — Er nú allmikið ritað
og rætt í Noregi um Grænlands-
máiin, einkum síðan að norskir
verða þeir að greiða, sem eiga hafa goldið síðari hiuta
útsvarsius 1025, hinn 1. nóvember næstkomandi.
Þetta tilkynnist öllum hlutaðeigendum.
Bæjargialdkerinn*
Fermingargjafir
fyrir stúlkur og drengi:
Tösknr — »manicnre« — seðlaveski — bnddnr — terða-etnie.
Svo mikið úrval, að annað eins hefir ekki sézt hér áður.
Nýjar vörur. Nýtt verö.
Leðurvörtid. Hljódfærahússiiis.
fiskiveiðamenn komu heim aftur
úr Grænlandsför sinni.
Harðnr vetnr á Norðnrlönd-
nm. Nýlega hafa borist fréttir
af miklum kulda í Stokkhólmi
og víðar í Svíþjóð. Siðustu norsk
blöð segja einnig fullan vetur
þar um alt land. Fyrir viku sið-
an lá 7—8 þuml. snjór úti í
ystu eyjum fyrir vesturströnd
Noregs, þar sem sjaldan festir
snjó að ráði. Þykir það óvenju
snemma þar í landi.
Sonur jainbiaiiliiboiigHlnn.
En í bankanum var honum sagt, að banka-
stjórinn væri farinn heim, og er hann hafði
ekið til bústaðar Garavels, frétti hann, að Gara-
vel og dóttir hans hefðu farið til Las Savannas
fyrir tæpri hálfri klukkustund. Hann skipaði þá
ökumanni að aka aftur gegnum borgina, yfir
brúna og út á þjóðbrautina.
Dimt var orðið, er hann sneri aftur, bálreið-
ur yfir því, hvernig leikið hafði verið á hann.
Ef þau héldu sig græða nokkuð á því að gabba
hann á þennan hátt, skjátlist þeim stórlega.
Hann var nú staðráðinn í því að vinna Chi-
quitu, jafnvel þótt hann yrði að brjóta sér leið
gegnum luktar dyr. Honum hafði aldrei verið
neitað um neitt á æfinni, og aldrei hafði hann
fundið beiskleika máttlausrar þrár. Par sem
honum var innrætt í æsku að líta niður á hvers
kyns ófrelsi og hann bar göfuga fyrirlitningu
fyrir réttindum annara, fanst honum sem hann
gæti þrifið til hinna verstu óyndisúrræða, en
við hugsunina um að menn hefðu leikið á einn
Aothony, kreisti hann fast hendur sínar. Hann
hafði í virðingarskyni lotið gömlum sinvenjum
þeirra, nú var mál komið, að hann sýndi hvað
í hann væri spunnið.
Erfitt er að segja, hver axarsköft honum kynnu
að hafa hugkvæmst, en orðsending frá ungu
stúlkunni sjálfri hindraði hann í að framkvæma
neitt óvenjulegt.
Er hann hafði sent léttivagninn burt og var
á leið til heimilis sins, kom Stephanie fram úr
skugga húss nokkurs og gekk í veg fyrir hann.
— Ég hefi beðið eftir yður, mælti hún.
— Hvar er Chiquita? Segðu mér það fljótt.
— Hún er heima. Hún vill fá að tala við
yður.
— Vitaskuld. Ég veit að hún er saklaus. Ég
hefi leitað hennar alstaðar.
— Klukkan níu í kveld kemur hún niður á
torgið. Þér kannist við dimma skotið andspænis
kirkjunni.
— Ég mun verða þar.
— Ef við skyldum eigi vera komnar, þá bið-
ið okkar.
— Vitaskuld. En, Stephanie, segið mér, hvað
á þetta alt að þýða?
Svertingjakonan hristi höfuðið.
— Hún er veik, mælti hún með óblíðri röddu.
Það er alt, sem ég veit. Ég hefi aldrei séð hana
hegða sér þessu líkt.
Kirk þóttist skilja á svip hennar, að hún kendi
honum um þjáningar húsmóður sinnar.
— Svona, vertu nú eigi reið við mig, flýtti
hann sér að segja. Ég er líka veikur, en þú ert
einasti vinur sem ég á. Þú elskar hana, er eigi