Dagblað - 28.10.1925, Blaðsíða 3

DAGBLAÐ
3
Utan úr heimi.
Khöfn, FB. 27. okt. ’25.
Frá Balkanófriðnnm.
Símað er frá Vínarborg, að
þrátt fyrir aðvörun framkvæmd-
arráðs Alþjóðabandalagsráðsins
haldi Grikkir áfram árás sinni
á Búlgara, en fara sér þó hægt
•g forðast mannfall.
Um tíu þúsund búlgarskar
bændafjölskyldur hafa flúið úr
héruðunum næst landamærun-
um. Fólk þetta hefst við hingað
og þangað, og á hávaðinn af
því við ill kjör að búa, og líður
sumt mikinn skort.
Caillanx þnngur í skantl.
Símað er frá París, að Cail-
laux neiti að fara frá. Hefir
hann skýrt frá þvi, að stjórnin
hafi gert illgirnislega tilraun til
þess að losna við sig.
Alþjóðabandalagið og Balkan-
ófriðnrinn.
Framkvæmdarráð Alþjóða-
bandalagsins kom samau í gær
til þess að ræða um grísk-
búlgörsku þrætuna. Fulltrúar
Grikkja og Búlgara mættu og
skýrðu afstöðu stjórna sinna í
stórum dráttum.
Botnvörpnngnr horilnn.
Símað er frá Stokkhólmi, að
álitið sé að botnvörpungur, sem
ekki heiir til spurst um skeið,
muni hafa rekist á tundurduíl
i Austursjónum.
Kveðjuhljómleikar
Einars E. Markan.
Annað kvöld syngur hinn
efnilegi söngmaður Einar E.
Markan i síðasta sinni, fyrir ut-
aníör sína. Þrisvar sinnum heíir
bann sungið, og við stöðugt
vaxandi orðstý. Mönnum var
forvitni á að heyra hann, því
svo mikið orð hafði af honum
farið erlendis.
Menn hafa heldur ekki orðið
fyrir vonbrigðum, svo gersam-
lega hreif hann áheyrendur með
söng sínum. Hann er »lyriskur
baryton«, rödd hans umfangsrík
og viðkvæin, en þó mikil og
sterk. Það væri ógerningur, að
744 er simi DagMaðú
nefna einstök lög til dæmis.
Menn hafa flestir, þeir er hljóm-
list unna, fjölment á hljómleika
hans. Hugheilar óskir íslendinga
fylgja honum úr garði og sam-
huga von um, að hann nái sen*
mestum þroska og fullkomnun
á listabraut sinni.
L.
Slysfregnir.
Blönduósi, FB., 23. okt. ’25.
Síðastl. Iaugardag var aftaka
brim á BlÖDduósi. Tveir menn,
Þorsteinn Erlendsson frá Hnaus-
um og Guðmundur Sigurðsson
frá Hvammi í Laxárdal, voru
staddir á bryggjusporði, er brim
gekk yfir alla bryggjuna og tók
þá út, og drukknuðu þeir báðir.
Þeir voru hvortveggja einhleyp-
ir menn.
Bærilegt veður í dag, en stirð
líð undanfarið.
Spnnr járubrautnkóiijrslns.
skyndilega og tilefnislaust, í algleymingi í faðm
hans og lá þar titrandi og skjálfandi eins og
fangaður fugl.
— Fyrirgefðu mér, elskan mín, mælti hann
ástúðlega. Ég vildi alt af það sem bezt var. Þú
mátt eigi hugsa til að gera það, sem þeir krefj-
ast af þér; ég leyfi það eigi.
Hann hafði sjálfur svo megnan hjartslátt, að
hann hriðskalf, og hann vissi varla, hvað hann
sagði. Hann æstist af því að sjá sorg hennar.
Það var eins og þeir hefðu af ásettu |áði sært
litlu, hjálparlausu stúlkuna hans, og reiði hans
jókst. Hún leit til hans augum, sem ljómuðu
gegnum tárin, og mælti veikri röddu:
— Herra Antóníó, ég elska yður. Þér sjáið,
að ég get eigi logið.
Andardráttur hennar gerði hann alveg ölvað-
an. og hann laut ofan að henni og ætlaði að
kyssa hana, en Stefanía sleit hana harkalega úr
faðmi hans. Blökkukonan var fílsterk, og hún
var all illfyglisleg á svip, er hún hrópaði:
— Nei! Ég á hana! Ég á hana! Hún er góð
stúlka.
— Stefanía! Hún elskar, sjáið þér það ekki?
— Nei! Nei!
Svertingjakonan lók stúlkuna í fang sér eins
°g til að verja hana.
— Æ, ég er svo slæm, sagði Gertrudis. Ég
elska þig, Kirk — já, ég elska þig af öllu bjarta,
en faðir minn — hann neitar — ég verð aö
hlýða^— bann hefir rétt, og ég verð að fara að
hans vilja.
— Komdú með mér undir eins. Við skulum
gifta okkur þegar í kvöld, sagði hann með á-
kafa.
En hún hélt sér enn þá fastara í Stefaníu,
eins og hún þyrfti afl verja sig falli.
— Þér eruð mjög góður við mig, sagði hún
angurblítt. Og ég skal aldrei gleyma þeim mikla
heiðri, er þér bjóðið mér. En þér skiljið, að ég
get það ekki. Þetta er meira virði fyrir föður
minn heldur en lífið sjálft; og það veltúr á jafn-
miklu fyrír alla fjölskyldu vora, og ég verð að
gera skyldu mína. Ég ætla að biðja Guð um
styrk til að geta látið vera að elska yður, herra
Antoníó, og ef til vill mun hann einhvern tíma
bænheyra mig. Þér verðið líka að gera þetta,
og biðja hánn einnig að gefa mér styrk. Ég gat
ekki skilið við yður án þess að láta yður vita,
að þelta er ekki mér að kenna, og þess vegna
sendi ég boð til yðar. Nei, maður verður að
hlýða föður sínum og fjölskyldu, því þau eru
hyggin og — góð. En maður á einnig að vera
hreinskilinn.
Tárin runnu niður kinnar hennar, og hún
hlustaði á bænir hans og fortölur eins og fagra