Dagblað - 30.10.1925, Side 3

DAGBLAÐ
3
Fasteignaeigendafélag
Reykjavikur
hélt eins og áður hafði Terið
auglýst fund 21. þ. m. Fundar-
efni var: Undirtektir bæjarstjórn-
ar um afnám húsaleigulaganna
og væntánleg húsnæðisregtugerð.
Formaður félagsins, Grímúlfur
ÓJafsson tollv., skýrði frá undir-
tektum bæjarstjórnarinnar um af-
nám húsaleigulaganna, og sýndi
fram á agnúa þá, sem á því
væru, að húsnæðisreglugerð sú,
sem fyrir bæjarstjórninni lægi
nú, næði samþykki bæjarstjórn-
arinDar og staðfestingu lands-
stjórnarinnar. — Urðu nokkrar
umræður, er allar hnigu í þá
átt, að sjálfsagt væri að vinna
að því, að fá húsaleigulögin
feld úr gildi fyrir fult og alt, og
það sem allra fyrst, því fyr
mundi ekki koma verulegur
skriður á byggingar, en öll slik
höft væri burtu feld.
Var síðan frumvarp það, er
fyr greinir og náð hefir sam-
þykki bæjarstjórnarinnar við
hina fyrri nmræðu, lesið í heyr-
anda hljóði. -— Voru allir, er
tóku til máls, á einu máli um
Alveg' nýtt!
Kveiitöshur og veski.
Dúkkur mjög ódýrar.
Barnabílar 25 teg., ódýrir.
Blómsturvasar á kr. 0,75
og 100.
Speglar og margt fleira.
E. Einarson I Björnsson.
Bankastræli 11.
það, að sjálfsagt væri að skora
á bæjarstjórnina, að fella frum-
varp þetta við næstu umræðu,
og var svohljóðandi tillaga sam-
þykt rneð öllum atkvæðum:
»Fundurinn lítur svo á, að
frumvarp það til reglugerðar um
húsnæði í Reykjavík, sem nii
lig^ur fyrir bæjarstjórninni, sé
með öllu óhæft til að ná sam-
þykki bæjarstjórnarionar og
verða að lögum, og skorar því
á bæjarstjórnina að felia frum-
varp þetta við næstu umræðu«.
(Útdráttur úr fundargerð.)
Hyggrin húsnióðir notar
sína eigiu framieiðslu,
sama gríldir um þjóðfélagið,
Nolið því,eingöngu
íslenzku dósa-
mjólkina
tJIZálningarvörur:
Blýhvíta, Zinkhvita, Fernisolia,
r'urkefni, Japanlakk.
Lögnð málning.
Ódýrar en góðar vörur.
Ytir 120 tegundir af veggfóðri,
frá 45 aurum rúllan af
enskum stærðum.
Hl. fciiti & Lijós.
Sonnr járnbrantakóngsinB.
hljómlist, en hún var hörð eins og gimsteinn,
og allar tilraunir hans og örvænting gátu ekki
bifað ákvörðunum hennar. Það var alveg furðu-
legt að sjá þessa veikbygðu, óttaslegnu, ungu
stúlku, svo innilega viðkvæma, en samstundis
svo voðalega ákveðna. Kirk reyndi að tala um
fyrir Stefaníu, en hún var köld og tilfinningar-
laus eins og eirstytta. Er honum varð ljóst, að
allar bænir hans og fortölur spiltu að eins máli
hans, sagði hann vingjarnlega:
— Þér eruð í svo sterkri geðshræringu núna
og alveg gagntekin af fórnfýsi, en eftir á mun-
uð þér komast að raun um, að ég hafði rétt
fyrir mér. Ég læt ekki hugfallast. Enn getur
margt breyzt til batnaðar. Hver veit, hvað morg-
undagurinn ber í skauti sínu? Við skulum biða
og sjá, hvort engin úrræði birtast okkur. Þegar
ég nú hefi fengið fullvissu mína um, að þér
elskið mig, þori ég að bjóða öllum hættum byrg-
inn, og mér mun eílaust takast að vinna yður,
Ghiquita. Ég hefi aldrei beðið ósigur á æfi minni,
og ég ætla mér heldur ekki að láta það verða
uúna. Á morgun ætla ég að tala við föður yð-
ar» og svo kem ég hingað annað kvöld------------
En Gertrudis greip fram i fyrir honum:
— Nei, nei! Ég get ekki hitt yður aftur á
Þer»oa hátt.
Stefanía kinkaði ko'Ili lil samþykkis.
— Jæja, þá hitti ég yður hinn daginn — á
laugardaginn. Þér komið með honum á dans-
leikinn mikla á Tívoli-hótelinu ásamt Cort-
landtshjónuuum — og þá verð ég að hitta yð-
ur — þess vegna verðið þér endilega að koma,
og látið um fram alt eigi hugfallast!
— Æ, það er alveg vonlaust alt saman.
— Maður vonar ætíð það bezta. Ég skal víst
finna einhver ráð.
— Við verðum að fara, sagði svertingjakonan
í aðvörunarróm.
— Já, jál Það er ekki til neins að setja sig
upp á móti, sagði unga stúlkan með grátinn í
hálsinum. Hún rétti Kirk litlu höndina sina og
sagði hikandi, í því hún leit framan í hann:
— Ég — ég fæ ef til vill aldrei framar að
tala við yður, herra Anthoníó, og ég verð að
biðja til Guðs um — að ég geti hætt að elska
yður; en viljið þér ekki — kyssa mig einu sinni,
svo að ég aldrei geti gleymt — — —
Hann hálf-hljóðaði upp yfir sig, þreif bana í
faðm sér og vafði hana að sér með ákafri blíðu,
en svertingjakonan stóð nöldrandi yfir þeim og
var ill á svipinn.
Endurminningin um þetta dýrlega augnablik
ljómaði bjart í huga hans árum saman. En þótt
nndarlegt væri, félst honum hugur, um leið og
varir þeirra snertust — það dró úr honum allan