Dagblað - 20.11.1925, Qupperneq 3

DAGBLAÐ
3
Utan úr heimi.
Khöfn, FB., 19. nóv. ’25.
ómetanlegir dýrgripir.
Símað er frá Cairo, að múmía
Tutankhamens hafi verið
Röntengenljósmynduð. Er álitið,
að Tutankhamen hafi dáið úr
tæringu. Múmian hafði kórónu
á höfðinu, sem er dýrindis
gripur. Auk þess voru aðrir
dýrgripir og gimsteinar í kist-
unni. Er þetta talið svo verð-
mætt að vart verði metið til
peninga. Múmían lá í gullkistu
innan í steinkistunni. Álit sér-
fræðinga er, að kistan og dýr-
gripirnir, sem í henni voru,
séu hinir fegurstu og verðmæt-
ustu, sem til eru í heiminum.
Bretar og heimsfriðurinn.
Símað er frá London, að
neðri málstofan hafi í gær
samþykt Locarno-samninginn.
Terslnnarsamningnr milli
íjóðverja og Spónverja.
Símað er frá Madrid, að
spansk-þýska verslunarstríðinu
sé lokið. Aðilar hafa gert verslun-
arsamning, sem er genginn í gildi.
Hótel Hekla
Hafnarst. 20.
Þðegileg og ódýr her.
bergl. miðitöAvnrhituii.
Bað ókeypis fyrir gestí.
Heltnr og kaldur matur
allan daginn.
Khöfn, FB., 20. nov. ’25
Málsvörn Sarrail.
Símað er frá París, að
Sarrail hafi skýrt frá því opin-
berlega, að uppreistin í Sýr-
landi hafi orsakast að vöntun
nægilegs herafla Frakka. Sagði
hann að það hefði verið óhjá-
þvæmilegt að skjóta á Dama-
skus, því annas hefðu upp-
reistarmenn drepið alla kristna
menn í borginni. Fullyrðir
Sarrail, að ástandið sé ákaf-
leða alvarlegt og telur hann
afar nauðsynlegt fyrir Frakk-
land að auka stórum herafia
sinn i Sýrlandi.
N otið
SMARA
snieRUKi
Rausnnrleg g'jöf.
Thorvaldsensíélagið geí-
urbænnm Ur. 50,000 til
stolnunar barnahælis.
Á 50 ára afmæli Thorvald-
sensfélagsius í gær gaf það
Reykjavíkurbæ fimmtíu þúsnnd
krónur til stofnunar barnahælis,
sem beri nafn félagsins. Ætlast
er til, að bærinn sjái fyrir því
sem vantar til að hælið komist
upp innan tveggja ára, og er
gert ráð fyrir að það rúmi í
byrjun 30 börn. Félagið áskilnr
sér rétt til að hafa jafnan 5
börn á hælinu, sem það kosti
að öllu leyti sjálft. Annars er
ætlast til að bærinn sjái um
rekstur hælisins og hafi meiri
hluta i stjórn þess.
Sennr járnbrantahóngalna.
upp að kverkunum; hann þurfti samt ekki að
hjálpa henni, og hún hljóp eins og skógarhind.
— Hérna!
Hann sveifiaði henni um hornið á ganginum
og barði hart að dyrum.
— Fljótt! Fljótt! stuudi hún upp. í Guðs
nafni — — —
Hnrðinni var nærri því svift af björunum
með afskaplegu átaki, svo small hún aftur að
baki þeim, og Allan fleygði sér með öllum lík-
amsþunga sfnum á hana, eins og það væri
veggurinn, sem ætlaði að hrynja ofan á hann.
Runnels spratt upp og kallaði upp yfir sig, og
kona hans stóð nábleik og starði á þau. Við
hlið þeirra stóð gamli dómarinn elskulegi og
gráhærði, sem Kirk hafði hitt sama kvöldið,
sem hann kom til Panama.
— Yður tókst það! sagði Runnels fagnandi.
— Ungfrú Garavel! sagði kona hans. Guði sé
lof að þér komuð!
— Flýtið yður! Hljómsveitin getur hætt að
spila, hvenær sem er. Herra dómari, þetta er
uögfrú Garavel. — I*ér verðið að vígja okkur
eins fljótt og þér getið.
— Ég tel víst, að þér séuð þessu samþykk,
sagði dómarinn brosaudi við hina uugu stúlku.
— Ég — ég óska að verða hamiugjusöm,
sagði hún blátt áfram. Barmur hennar gekk i
djúpum bylgjum, fiauelsmjúk augu hennar
störðu á emhættismanmnu, og voru svo biðj-
andi, að brosið hvarf af vörum hans. Hún rfg-
hélt sér í bandlegginn á Anthony, og það var
eins og hún væri danðhrædd um, að þetta ó-
knnnuga fólk mundi svifta honum burt frá
henni.
— Pér skiljið það, herra dómari, að hún er
myndug, og það er ég lika. Pað á að neyða
hana til að giftast manni, sem hún ekki — —
Hljómleikarnir þögnuðu í fjarska. Svo heyrð-
ist daufur þytur af lófataki.
— Madre de Diosl stundi ungfrú Garavel upp.
Pað er of seint.
Hún sló saman litlu höndunum sínum i ör-
væntingu.
Pað var grafkyrt í auguablik. Svo hófst
hljómleikuriun á ný, og vígslan fór fram eftir
fjörugu hljóðfallinu. Er dómarinn lauk síðasta
orðinu, brast frú Runnels i grát og faldi andlit
sitt við brjóst manns sins. Runnels sjálfur var
skjálfhentur, er hann rétti Kirk höndina og
klappaði brúðurinni á öxlina.
— Ég veit, að þér munið verða hamingju-
samar, frú Anthony, mælti hann.
Kirk varð að bæla niður í sér fagnaðaróp
sitt, er hann faðmaði konu sina að sér, og hún
kysti hann í allra angsýn.