Dagblað - 02.12.1925, Síða 3

DAGBLAÐ
3
^tjórrimálafundur
í Hafnarfirði.
Nýir frambjóðendnr til Alþingis
Sig. Eggerz bankastjóri hafði
boðað tii almenns fundar í Hafn-
arfirði í gærkvöld og var þess
getið á fundarboðinu, að hann
mundi flytja þar erindi um
stjórnmál.
Engum ulanhéraðsmönnum
naun hafa verið boðið á fund-
inn en nokkrir Reykvíkingar
voru þar mættir.
Sig. Eggerz hóf fyrstur máls
og talaði um stjórnmál yfirleitt.
Dvaldi hann lengst við bauka-
málin og taldi mikla nauðsyn á
n^jum seðlabanka, sem hefði
eingöngu seðlaútgáfuna á hendi
og væri jafnvel æskilegast að
væntanlegur ríkisveðbanki væri
látinn annast hana. Var hann
mótfallinn því að Landsbankan-
um væri veittur einkaréttur til
seðlaútgáfunnar.
Því næst mintist hann á
gengismálið og taldi sig fylgja
hægfara hækkun krónunnar i
upprunalegt gullverð.
Einnig mintist hann á fræðslu-
málin og taldi sig þar eindregið
fylgjandi aukinni alþýðumentun,
því hún væri í rauninni sú
undirstaða sein framtíð þjóðar-
innar bygðist á.
t*ar á eftir mintist hann á
flokkaskiftinguna í þinginu, sagði
sögu siðustu stjórnarskifta og
hvernig afstaða flokkanna til
stjórnarinnar væri nú innbyrðis.
Að lokum vék hann að sjálf-
stæðismálunum: var mótfallinn
mannfækkun i hæztarétti, taldi
mikla nauðsyn á sendiherra í
Kaupmannahöfn og vildi ekki
hrófia við stjórnarskránni, hvorki
um fækkun ráðherra né þinga,
eða öðrum atriðum er máli
skifta.
Lýsti hann yflr því að hann
mundi verða í kjöri, til alþingis,
i kjördæminu ef hann hefði
nógu mikið fylgi að baki sér,
og virtist hann ekki efast um
að svo mundi vera.
Jón Þorláksson fjármálaráð-
herra tók næstur til máls og
lýsti yfir framboði Ólafs Thors,
en hann hefði ekki getað komið
á þennan fund vegna forfalla.
Svaraði fjármálaráðherra að
nokkru ræðu Sig. Eggerz, varði
N otið
gerðir landsstjórnarinnar og hélt
skyldi fyrir íhaldsflokknum.
Haraldur Guðtnundssou kaup-
félagsstjóri tók einnig til máls
og lýsti yfir væntanlegu fram-
boði sínu. Vék hann síðan orð-
um sínum til fyrri ræðumanna
og þó einkum til fjármálaráð-
herra. Talaði hann mest um
skattamálin og deildi þar fast á
ihaldsflokkinn og stefnu hans í
þeim málum.
Sig. Eggerz talaði aftur og
svaraði fyrri ræðumönnum.
Einnig töluðu Sigurg. Gíslason
verkstjóri og Magnús Jónsson
bæjarfógeti nokkur orð. Því
næst héldu þeir sína svarræð-
una hver, Jón Þorláksson. Har.
Guðmundsson og Sig. Eggerz.
Síðan var fundi slitið. Stóð hann
yfir ca. 4 kl.tíma og fór vel og
skipulega fram.
Fundarmenn munu hafa verið
um eða yfir 400.
Sannr járnbrantnkéngsinB.
iingalaus og ég tók við honum sem gesti mín-
nm; hann þurfti að fá sér stöðu, og ég útveg-
aði honum hana. Með minni aðstoð — a. m. k.
að nokkru leyti — hefir orðið maður úr hon-
®m. Hann hefir ætíð verið velkominn gestur á
mínu heimili, og við mitt borð, hann hefir
komið og fariö, sem einn af mínum nánustu,
tr mér óhætt að segja. En alt þetta eru smá-
munir, sem eigi er vert að nefna.
Cortlandt brosti einkennilega, það átti að lýsa
kaldhæfini, en nábleikt andlit hans varð eins
og skinin og ber hauskúpa ásýndar. Málrómur
bans hafði einkennileg áhrif á áheyrendurna,
°g Anthony starði á hann vandræðalega og for-
v»ða og hugsaði með sér, að þetta væri ein-
kennilega farið að því, að veita gjöfum móttöku.
Cortlandt hélt uppi úrinu frammi fyrir þeim.
— í borgunarskyni fyrir smávægilega vináltu
tnína hefir hann gefið mér þenna grip úr gulli
°g gimsteinum, fallegasta gripinn er ég hefi séð
® *fi rainni. Ég hafði aldrei búist við öðru
e,ös þakklæti. Það er svo alt of mikið, en mað-
ur getur þó eigi skorast undan að taka við
vinargjöf án þess að sýna með þvi megnt van-
þakklætj — eða hvað? Einhversstaðar í Austur-
^ndum er það siður að skiftast á vinagjöfum.
ar getur enginn tekið við gjöf án þess að gjalda
líku líkt, og mér hefir ætið þótt þetta fallegur
siður.
Hann sneri sér nú að Kirk í fyrsta sinni,
siðan hann tók til máls. Við höfum verið vin-
ir, herra Anthony, og ég vil nú i endurgjaldz-
skyni gefa yður nokkuð, sem ég hefi talið mjög
verðmætt, og sem ntargir aðrir virða mjög
mikils.
Hann þagnaði á ný, og háðslegum grettu-
kipringi brá fyrir á vörum hans, — bros gat
það eigi talist. Svo hélt hann áfram :
— Já, það er þá þetta: Ég ætla að gefa yð-
ur — konuna mina. Þér hafið átt hana frá
upphafi, og nú er hún yðar eign.
Næsta augnablik var steinhljótt og hræðilegt;
hinir ungu menn drógu varla andann. Þeir sátu
steinhissa með opinn munninn, sem lurkum
lamdir, og virtust helzt hallast að þvi að skoða
þetta sem Ijótt og óskiljanlegt spaug. En brjál-
semisbjarminn í augum Cortlandts og lfkbleikt,
steingerfingslegt andlit Kirks sannfærði þá samt
um, að hér væri fuil alvara á ferðum. Sumir
þeirra göptu að eins, hinir hlóu heimskulega og
ætluðu alveg að rifna af hlátri. Cortlandt sneri
sér hróðugur við.
Kirk var lengst að átta sig, en er hann loks-
ins komst í skilning um, hvað gerst hafði, skeði
það í einu vetfangi. Borðið hentist til, eitthvað