Dagblað - 03.12.1925, Blaðsíða 3

DAGBLAÐ
3
Úr ýmsum áttum.
Hraðafestur, 260 rastir á kl.-
stund. Parry Thomas heitir
hraðbílstjóri nokkur enskur. —
»Babs« heitir stærsta veðmála-
ófreskja i heimi, og er bíll sá
miklu stærri en »Sunbeam«
(sólargeislinn) hans Cambells.
»Babs« getur runnið 140 miles
eða 260 rastir (k.m.) á kl.stund,
en Sunbeam hefir runnið hrað-
ast 225 rastir.
P. Thomas ók Babs íyrir
sköramu á Pendine-ströndinni
þar sem er ægisandur svo langt
sem augaö eygir. Pegar biliinn
var kominn á hæzta »gear«
brotnuðu gleraugu bílstjórans í
sandbyi þeim sem hjólin rótuðu
framan í hann, Með naumind-
um gat bílstjórinn stanzað og
var bjargað út úr bílnum.
Perlan dýra. Perluveiðari
nokkur 18 ára gamall, sem á
heima á einni af Gambier-eyj-
unum í Suðurhafi, fann nýlega
á hafsbotni perlu þá, sem nú
er talin dýrust allra sem tii eru
á jörðu. Perlan hefir einkenni-
Iegan móðugijáa, grasgræn að
lit, er að þvermáli 8A þuml. og
30 karat. Periuna seldi hann
fyrir 200 þús. krónur.
Tíðinði — nýjnng. Blaðakóng-
urinn Nordcliffe lávarður, sem
nú er látinn fyrir nokkru, gerði
greinarmun á »tíöindum« og
»nýjung« þannig: Tíðindi kalla
ég þaö, ef eihhver kemur inn á
skrifstofuna og kveðst hafa séð
mann éta frosk. En hýjung er
það, ef hann segist hafa séð
■ frosk éta mann.
Nóbelsverðlaun í eðliefræði.
Dagibaðið gat þess, skv. skeyti
á dögunum, að próf. Manne
Siegbahn í Uppsöium hefði hlot-
ið Nobelsverðlaunin í eðlisfræði.
Pessi efnilegi visindamaður er
tæpiega fertugur að aldri (f.
1886), og því næst-yngstur þeirra,
er Nóbelssæmd hafa þegið (Ni-
els Bohr er yngri). — Siegbahn
varð prófessor í Lundi 1920, en
Uppsalaprófessor varð hann fyr-
ir 2 árum. Er hann hinn mesti
tilraunagarpur, og hefir unnið
eðiisfræðinni ómetanlegt gagn,
ekki sízt með framhaldsrann-
sóknum á ljósbroti og heildar-
Hótel Hekla
Hafnarst. 20.
Pægileg og ódýr liera
bergl. HIiðstöðvarhituH.
Itað ókeypla fyrir geitL
Heltnr og kaldnr matar
allan dag'inxi.
•PSP Augiýsingum í Dag-
tdaðið má skila í prentsmiðj-
una Gutenberg eða á afgreiðslu
híaðsins. 8ín«i 744.
geislan, þar sem athugunum
enska visindamannsins Moseney
lauk, er var lærisveinn eðlis-
fræðingsins mikla, Rutherford,
og féll í ófriðnum mikla.
Verðlaunaféð nam að þessu
sinni 120 þús. kr., og er það fyr-
ir árið 1924. Bókmentaverðlaun-
um og verðlaunum í efnafræðl
var siept, og engum verð!. út-
hlutað fyrir árið 1925.
Sonnr járnbrantakéng'BÍMg.
brotnaði, stóll valt um koll. Á einu augabragði
var alt í uppnámi þarna inni. Kirk fann til
þess, að höndur voru lagðar á hann og hann
varð alveg hamslaus af bræði, hann barðist um
í orðlausri örvæntingargremju. Hann vissi varla
af sér. Eitthvað brotnaði milli handanna á hon-
um, og hann fann, að hann bylti einhverjum á
gólfið.
Hve nær eða hvernig Cortlandt fór út úr
herberginu, hafði Kirk enga hugmynd um. Að
lokum áttaði hann sig á, að búið var að þrýsta
honum ofan á stól; þar var honum haidið föst-
um, og Runnels stóð hálfboginn yfir honum
nóbleikur í framan. Ofsinn og tryllingurinn i
Kirk rann af honum, og hann fyltist af megn-
ttm viðbjóði, er ætlaði að kæfa hann. Einhver
skipaði honum að vera rólegum og gera eigi
fleiri skammarstrik, en í eyrum Kirks vorn
þetta að eins tóm og meiningarlaus orð.
— Pað er lýgi! Maðurinn er brjálaðnrl hróp-
aði hann hásum rómi. Féiagar hans færðu sig
frá honum, og hann stóð upp. Hvers vegna
horfið þið svona á mig? Ég er að segja ykkur,
að þetta er lýgil Ég tiefi aldrei-----------
Kunnels sneri sér að borðinu, tók glas sitt
með skjálfandi hendi og tæmdi það í einum
*eyg. Wade og Kimble gáfu hver öðrum horn-
auga og tóku svo batta sina ofan af snögunum.
— Farið þið ekkil tautaði Kirk. Ég skal ná
i hann aftur og fá hann til að játa, að þetta
sé alt saman lýgi. En enginn svaraði honum
að þessu sinni heldur, og enginn þeirra leit á
hann. Þið trúið mér þá ekki?
— Ég fer heim, félagar. Ég er alveg veiknr,
sagði Kimble.
Einn hinna tautaði einhver óskiljanleg orð,
bleytti borðþurku og batt um sár á hönd sinni.
Þeir höfðu enn þá vakandi auga ó Kirk, eins
og þeir væru hræddir um, að hann myndi aft-
ur finna upp á einhverri hiæðilegri vitleysu, en
þeir forðuðnst að horfast i augn við hann. í
andiitúm þeirra var enga meðaurakun að sjá.
Srnámsaman fór Kirk að verða ljóst, hvað
þessi hegðun þeirra átti að þýða. En gat það
verið mögulegt, að félagar hans tryðu þessari
vitfirringslegu ásökun? Hugsunin ein um þetta
atriði gerði hann alveg æstan, en hann var enn
i of mikilli geðshræringu til þes« að skilja það
og skynja, að annað var eigi vel hægt en að
trúa þess háttar ásökun, þótt hún var borin fram
á þenna hátt. Og er dómgreind hans smósam-
an fór að vakna aftur, varð honum það ljóst,
hve afarilla hann stóð að vfgi í þessu máli.
Fyrsta hugsun hans hafði veiið sú, að Cort-
landt væri orðinn vitskertnr, en framkoma hann
öll hafði alls eigi mint á það. Nei I Hann trúði