Dagblað - 28.12.1925, Blaðsíða 3

D A G B L A Ð
3
i
Dansinn í Hruua.
Mér brá í brún er ég kom í
leikhúsið á annan í jólnm. Þar
var inni margt boðsgesta karla
og kvenna. Gaf þar að lita
glæsta menn og göfnga, ráð-
herra og riddara, danzmeyjar
og doklora, alþingismenn og
öldunga, prófessora og preláta,
bæjarfulltrúa og bögubósa,
kaupmenn og kanúka, skriflinna
og skraddara, lækna og letur-
grafara, heimasætur og hirðsala,
verkamenn og vörubjóða, bart-
skera og bakara, ölbruggara og
agenta, ræðumenn og rilstjóra.
Jæja — án gamans — það
var víst »Dansinn í Hruna, sem
ég ætlaði að minnast á lítið eitt.
Bjart er yfir leiknum i byrjun
og gullfallegt umhverfi og dá-
samleg fjalla«ýn frá Brúar-
hlöðum við Hvítá eystra, þar
sem munkurinn býður og selur
aflátsbiéfin hinum glaðværa en
kreddufulla hóp kvenna og
karla, sóknarbörnum séra Por-
geirs (Tómas Hallgrímsson), í
óþökk Stefáns biskups í Skál-
holti (Bryoj. Jóhannesson). Mikil
eru því viðbrigðin í öðrum
þætti í hinu dimma og drauga-
lega jarðhýsi Gotlskálks galdra-
manns við Berghyl, (Friðfinnur
Guðjónsson) gamla maurapúk-
ans, er með fulltingi Ógautans
(Ágúst Kvaran) — myrkra-
höfðingjans — eflir seið og
galdur og bregður upp fortjaldi
örlaganna fyrir þeim sem inn
eru leiddir. Aftur á móti er
unaðslegra í þriðja þætti í litlu
fallegu kirkjunni í Hruna fyrst
í stað, er þau Lárenz (Indr.
Waage) og Frtður (frú Kvaran),
systurdóttir biskups, eru vígð
af bróður brúðgumans prestin-
um breyzka — að viðstaddri
Vnu, Em. Indrd. binni góðu og
greindu móður þeirra bræðra. En
myrkrahöföinginn er á kreiki,
og ský dregur fyrir sólu er
Hlaðgerður (Guðrún Indriða-
dóttir) ímynd hinnar saklausu,
vonsviknu ástar, skriftar fyrir
presti, verður tæld af honum í
sjálfri kirkjunni, en Tristan
(Har. Sigurðsson) drepinn í
miðri kirkjunni, og hún þannig
saurguð af presti. Og ógn og
tign stendur af biskupi er hann
i fjórða þætti bannfærir prest
frá altari af grimd mikilli og
dæmir hann frá kjóli og kalli
nm leið og hann lýsir Hruna-
kirkju i bann, er aðeins verði
leyst með nýrri vígslu. Og
hrollur fer um mann er klerkur
gefur öllum dauðann og djöful-
inn og ærir söfnuðinn, sem
Nikulás djákni (Einar Finnboga-
son) telur trú um að hafa séð
halastjörnu með þremur hölum.
»Kómeta« sú verður kirkjunnar
ógæfa, og klerksins bíður nú
það hlutskifti sem hann hefir
búið sér, en biskup deyr og
djöfull hlær og danzar fullur
sigurgleði.
Söngvarnir nýju eru ágætlega
sungnir. Feir seyða og laða,
trylla og töfra, og danzinn er
stiginn dátt í Hruna, svo unun
er á að heyra og horfa.
Einstök atriði þjóðsagnaleiks
þessa eru hrífandi, og munu
flestir vilja sjá hann oftar en
einu sinni.
Of snemt er að fella dóm á
trammistöðu leikendanna, sem
enn eiga eftir að slfpast og
taka miklum framförum í
leiknum, og mun það gert siðar.
A
8«iiiir JrtriilirmiinkOugslua.
XXVIII.
Svarið.
Kirk vaknaði upp úr þungum draumlausum
svefni morguninn eftir við það að barið var
hart að dyrum. Hann lá kyr stundarkorn, hálf-
leiður yfir hávvða þessum; svo leit hann á úr-
ið og varð þess var, sér til mikillar skelfingar,
að það var komið langt fram yfir skrifstofutíma.
Hann þaut þ\í upp úr rúminu og hugsaði um
ekkeit annað, en að nú kæmi hann of seint til
vinnu sinnar. Hann opnaði hurðina og Kunnels
kom inn í hendings kasti.
— Hafið þér heyrt það?
— Víst hefi ég heyrt barsmíðina í yður. Ég
Vaknaði einmitt við bana.
Kunnels stilti sig, en Kirk sá, að honum var
mjög mikið niðri lyrir.
— Hvert fóruð þér, eftir að við skildum í
gærkvöld?
— Hingað, auðvitað.
Endurminningunni um viðburðina kvöldið
^ður skaut upp í huga hans, og brá alvöru-
skugga & anölit hans sem snöggvast.
Vóruð þér svo heima ettir það?
Nei. Ég fór út aftur og var úti mest alla
oóltina til þess að reyna að hrista þetta af mér.
Runnels varð nábleikur og börfaði aftur á bak.
— Þá vitið þér það auðvitað.
— Hvað?
— Um Cortlandt. Hann er dáinnl
Nú var það Kirk, sem hrökk við og blikn-
aði. Var eins og siðustu blæjunni væri svift af
heila hans, og hann stundi upp:
— Dáinnl Hvenær? Hvernig vildi það til?
— Enginn veit það með vissu. Hann fanst
niður við hafnargarðinn, skamt frá húsi Alfa-
rez’, skotinn.
— Skotinn? Guð minn góður!
— Fetta hefir skeð snemma i morgun, og
það er nú komið um allan bæinn. Ég fór þang-
að undir eins.
— Við skulurn flýta okkur þangað. Frú Cort-
landt hlýtur að vera alveg frá sér.
Kirk fór að flýta sér í fötin, en nam staðar
alt í einu, er vinur hans stamaði sundurlaust
og hikandi:
— Bíddu við! Ég — ég — við megum ekki
misskilja hvor annan. Ég hitti Wade rétt áðan.
Fréttin um lát Cortlandts hafði fengið á hann,
og svo hafði hann hlaupið á stað og blaðrað.
— Hvað eigið þér við?
— Sáuð þér Cortlandt, eftir að hann fór frá
yður ?
Runnels varp öndinní þungt.