Dagblað - 13.04.1926, Blaðsíða 3

DAGBLAÐ
3
Kyljanenia Laxata.
Éftir Leir-Púsa.
(Eftirprentun bönnuð).
I. (Attan á ljósmynd).
Þú ert sem ormur í nefi
eða meðal með römmu kvefi
og mig dreymir altaf, altaf,
þín ilmþýðu faðmalög.
Skradsarans sól þina glólokka gylli
og gefi þér næga lífstykkjafylli
verji lund þína góða
með valdi rétti þér hönd
að þín kippist ekki framar við - 1 - 2 - 3 önd!
— bevari þig skorpin skjóða.
II. (Einsöngur þriggja högna).
Komdu og skoðaðu í kistuna mína
í kossanna forðabúrum á ég þar nóg,
sem mér hafa gefið í minningu sína
meyjarnar allar, sem ég vísaði á bóg.
(Blandað kór barlfroska):
Hvílíkar lindir,
og hvílíkar kindir
og hvílík ieðja
og hvílík smeðja .... !
(Recitativ):
Hve djúpir voru þeir álar.
En á brotlegri fótum standa suðrænir skálar.
Peðranna fold.
draumljós dagur. Fjöllin la Tournette og la
Dent de Lafon risu við himin eins og hallir í
rústum, er teygðu turna sína hátt í loft upp.
Fjarlægðin hvarf í næturbjarmann,
Unga fólkið steinþagði. Það drakk í sig fegurð
náttúrunnar, eins og þegar maður les hin feg-
urstu blóm. — í kvöldkyrðinni heyrðist alt í
einu kvenrödd syngja. Tónarnir lyftu sér til
flugs, þýðir og hliómfullir. Það var ítölsk róm-
anse, sem sungin var. Oft var sama tóninum
haldið lengi, í stígandi. Söngurinn fylti nóttina
sælli gleði og sárri sorg. Það var frú Ferresi,
sem stóð frammi í bátnum og söng, og bátur-
inn lá rétt í geislaröndinni á vatninu, og^tungls-
bjarminn féll á andlit hennar.
AU í einu hætti hún að syngja, fleygði sér
hágrátandi niður í bátinn og greyp fast í hönd-
ina á Lucien„ Hann fann neglur hennar læsa
sig drúpt inn í lófa sinn. Hann hafði séð Jacq-
ues kyssa Annie í hinum bátnum, sem lá í
skugganum, og hann hafði fundið eins og sting
i hjarta sér, og nú varð honum ljóst, að frú
Perresi var afbrýðissöni. En ‘hann hafði þó ekki
gert sér í hugarlund hve náið samband væri á
nailli Jacques og hennar. Og hann veitti því
eigi eftirtekt, að Jeanne sat hreyfingarlaus aftur
i skutnum og var að gráta. í augum henuar
hefði hann átt að geta lesið í tunglsljósinu, hve
III. (Halarófa).
Mögru ríða málmfráir svíðingar
mykju þakta slóð;
aitaf létu mér yfirlæti og riðingar
elskulegt fljóð,
af því ég mundi altaf gamlar hýðingar,
sem nú eru úr móð.
17. (Stimpill).
Ó, árborna elsku kvón
þú manst ég heiti Laxhöfðalón.
Smæsta stjarnan á himninum háum
kendur af kuflinum gráum.
Konur hjala með rómi lágum:
Ó, hani, ja, hás er nú rómur þinn,
mögur. er á honum mergsogin kinn.
Ó, spinn. Ó, spinn.
7. (Byrjnn.)
Mæta vina á Mosfellsdalsvíði
vafin bláum ullarlopum!
leit ég í augna þinna dropum
sorgir álfsins tindra í táraprýðj.
Declamando ég stríði.
Má ég prísa yður mea rara,
Mosfellsdalsvíðir í gljádaggaskara?
Ég hefi engin töt handa þér í að fara.
Ég stend alveg uppi eins og þvara.
Yndið mitt, þú. Lirumlara.
71. (Samdráttnr forn og nýr.)
Þér sjáið að margt er milli manns og svanna.
skelkuð hún var yfir leyndardómi þeim, er hún
aðeins hafði óljóst hugboð um, að hún sjálf
var ástfangin.
— Við skulum fara í land aftur, mér er svo
kalt, mælti Leonóre Ferresi og kæfði niðri í
sér grátinn.
Jacques hafði tekið eftir geðshræringu hennar.
Hann sat við hliðina á Annie og hvíslaði að
henni ástarorðum, ekki þó sökum þess, að
kvöldfegurðin gerði hann ástfangnari; en hann
hafði orðið þess var, undir eins og þau komu
út á vatnið, að náttúrufegurðin hafði geisi mikil
áhrif á Annie og hreif hana meira heldur en
orð hans; þetta æsti því yfirráðagirni hans, og
hann varð að sigra þennan óvænta meðbiðil
sinn, því þetta tilfinninganæma barn, sem sat
bjá honum í bátnum, átti að fá sterkustu áhrif-
in frá honum sjálfum. Annað gat hann ekki þol-
að né hugsað sér.
— Leonóre er bandvitlaus hugsaði hann með
sér. Unuusta mín hlýtur að skilja, hvernig í
öllu liggur. Hún skal sveimér fá það aftur!
Annie hafði ekki einusinni veitt því eftirtekt,
að söngurinn þagnaði alt í einu, en hún fann
það á sér að hugur Jacquess hvarflaði alveg
burt frá henni. Og er bátur þeirra kom sígandi
inn í mánarákina, sá Lucien, að hún var ang-
urvær á svip.