Dvöl - 04.02.1934, Side 8

6
D V
Ö L
4. febrúar 1934
lók skjóta ákvörðun, hljóp yfir
götuna, til jiess að sér gæfist ekki
tíini til meiri umhugsunar og
gekk inn i búðina. Strax og kaup-
maðurinn sá hann, gekk hann til
móts vi'ð hann og bauð lionum
kurjeislega að setjast. Auk held-
ur búðarjijónarnir komu og gáfu
honum auga, og hrostu íhyggi-
lega.
—- Ég hefi spurt mig fyrir,
sagði kaupmaðurinn, og ef þér
eriið enn ákveðinn i Jivi selja
gripinn Jiá er ég reiðubúinn að
borga vður Jiað verð, scm ég hefi
þegar boðið.
Agætt. stundi M. Lantin upp.
Kaupmaðurinn tók nú upp úr
skúffu einni átján stóra scðla,
taldi /þá og íétti Lantin, scm
kvittaði fyrir upphæðinni og
stakk peningunum með lilrandi
Iicndi í vasa sinn.
Þegar hann var i Jjann veginn
að fara, sneri hann sér að kaup-
manninum, horfði niður fyrir sig
og sagði:
Ég á ég á fleiri dýrgripi,
sen; ég liefi erft eftir Jiessa sömu
persónu. Viljið Jiér lika kaupa
þá?
Kaupmaðurimi lmeigði sig:
— Auðvitað Iierra minn!
Einn húðarji jónninn dró sig
11ú innar í húðinni, liann gat ekki
stilll sig lengur um að lilæja.
Annar snýlti sér í ákafa.
En Lantin skeytti Jjví engu,
rjóður í framan og alvarlegur
svaraði hann:
Eg mun koma með þá til
vðar.
Hann fékk sér vagn og sótti
dýrgripina. Klukkustund siðar,
• þegar hann kom aftur í húðina,
var hann enn ekki farinn að fá
sér morgunverð. Þeir tóku nú að
rannsaka gripina, hvern um sig,
og meta þá til verðs, livern og
einn. Þeir voru næst um allir
keyptir Jiarna í búðinni. Lantin
tók nú að skipta sér af verðlagn-
ingunni, varð óstilltur og lieimt-
aði að sjá söluskírteinin. Hann
varð J)ví frekari sem tölurnar
hækkuðu meir.
Stóru demantseyrnahringarnir
voru tuttugu þúsund franka
virði; armhöndin þrjátíu og fimm
Jnisund; hringar, nælur og nisti
sex.tán juisund; samstæða al'
smarögðuiii og saffírum l’jórtán
þÚKund; hálsfesti úr gulli með
viðfestiim gimslcini fjörutiu þús-
und — alls voru gripirnir eitl
hundrað níutíu og sex Jnisund
franka virði.
Skartgripasalinn sagði í gamni:
Þetta keniur frá einhverri
manneskju, sem lagl hefir allt
sitt sparifé í skartgripi.
M. Lanlin svaraði alvarlega:
Það er eins gott að verja l'é
sínu svona eins og á hvern liáll
annan. Og með Jiað fór hann, efl-
ir að liafa samið um það við
kaupmanninn, að leita álits ann-
ars sérfræðings daginn eftir.
Þegar hann kom út á götuna
varð honum litið á Vendóme-