Svindlarasvipan - 12.01.1933, Blaðsíða 2

Svindlarasvipan - 12.01.1933, Blaðsíða 2
SVINDLARASVIPAN Mánudaginn 15. mars 1915. Réttvísin voru blindir af hroka og sjálfsáliti og það er A. Þ., þeir voru mathákar og vínsvelgjarar og það er A. Þ., þeir þóttust vera siðameistarar, en breyttu ekki eftir kenningu sinni og svo er um A. Þ., þeir voru hræsnarar og það er A. Þ,, þeir þóttust vera vitrir, en voru heimskingjar, ef á reyndi, og það er A. Þ., þeir þóttust vera rökfimir og lögspakir og svo er um A. Þ. Mér virðist Fariseahátturinn einkenna ræðu og rit Ara Þórðarsonar, hann er og hrærist í musteri hræsninnar og hefir á undanförnum tímum beðist þar fyrir á Farisea hátt, á þessa leið: Faðir eg þakka þér að eg er ekki eins og aðrir okrarar eða þessi Pétur Jakobsson, eg fasta tvisvar í viku, þegar eg í ölæði og mínu þaulæfða djöfulæði hefi sóað því, sem eg hafði handa á milli og konan mín hefir ekki getað aflað neitt í kjaftinn á mér, og eg geld tíund af öllu, sem eg á, en það er alls ekki neitt, því mitt tak- markalausa auðnuleysi, girndaræði í vín og öll forboðin epli hafa tætt af mér hverja tusku, æru og mannorð svo ekki ef eftir nema þessi slorugi kjaftur og tungan, þessi naðra, sem engum gefur grið, þetta forardýki og upp- spretta lasta og rógburðar. Já, Ari Þórðarson, slíkum hæfir nú gálginn og ekkert annað. Sem betur fer eru fáir þínir jafnokar í saurugu og svívirðilegu líferni, þú ert hataður og fyrirlitinn af öllum, sem til þín þekkja, því ekki er einn einasti ljós blettur á lífsferli þínum, hvorki fyr né síðar og væri margir slíkir menn og þú í þjóðfélaginu, gæti það ekki verið bústaður menskra manna, held- ur væri það hreint og beint helvíti. Það er svo með hákarlinn, að þegar búið ér að handsama hann og innbyrða og dauðinn virðist hafa læst sig í gegnum skepnuna og gert hana alla aflvana, þá leynist þá lengi líf í kjaftinum og er þeim hætta að, sem nærri standa. Þannig er það með Ara Þórðarson, þegar nú refsinornir tilverunnar, til lausnar- gjalds fyrir stórsyndir hans, hafa sleikt af honum næstum hverja holdtóru og sogið úr honum merg og blóð og hann skjögrar loppinn og máttvana milli samborgara sinna, þessi við- bjóðslega hrygðarmynd, sem menn oft ekki gæta sín nægilega fyrir, þá er það kjafturinn, þetta ginnungagap skaðsemdanna, sem enn er afl í, og ekki lítur út fyrir að gröf og dauði geti lokað í tæka tíð. Eg sit, horfi út í heiðbláman og leita vé- frétta. Eg heyri hvíslandi þytinn, og véfréttin nálgast mig. Eg bið hana fletta upp í lífsbók- inni og sjá hvort Ari Þórðarson sé þar skráð- ur og hvað sé um hann skráð. Véfréttin veitir mér þessa bón og sýnir mér hvað þar er skráð efst svohljóðandi: „Hér er hórdómur, hér er m...., hér eru djöfulsmörg rógburðarorð og öfund og lýgi og ágirnd og prettur, og and- skoti margar smá-syndaslettur“. En hvað stendur neðar? segi eg. „Það verður ekki sýnt“, segir véfréttin. „Þar eru réttarkröfur fyrri konunnar hans, bama og annara sak- leysingja, sem Ari Þórðarson hefir tælt og svikið í viðskiftum. Þessar réttarkröfur hafa stígið til himinsins og því eru þær hér skráð- ar“. Og hvað er neðst? segi eg. Það er dómsorð hinnar miklu réttvísi, sem enginn fær að sjá. Það hefir enn ekki verið uppkveðið, því Ari bíður dómsins. Eg spyr véfréttina, hvort sé betra að hljóta last Ara Þórðarsonar eða lof. Hún segir, skrif- að stendur: „Varmenni, illmenni er sá, sem Nr. 12/1915. Dómur. ---------Sunnudagskvöldið 18. október f. á. um kl. 11 kom ákærði að húsinu 20 A við Grettisgötu hér í bænum. Var ákærði nokkuð drukkinn. í kjallara í húsi þessu bjó þá í einu herbergi kona ein, Guðrún Þorvaldsdóttir að nafni, með ungbömum sínum fjórum á aldrin- um frá 1 til 7 ára. En maður konunnar, sem er sjómaður, var ekki heima. Ákærði þekti konu þessa eigi annað en það, að hann hafði þrívegis- heimtað af henni reikningsskuld, að upphæð kr. 25,00, er maður hennar skuldaði lækni einum hér í bænum, en ákærði hafði til innheimtu eða hafði fengið sér framseldan til eignar. Umrætt kveld, eftir að konan var geng- in til hvíldar, var barið á dymar hjá henni, og tjáist hún fyrst eigi hafa ætlað að opna, en þá hafi ákærði nefnt nafn sitt, og hafi hún þá farið niður úr rúmi sínu, kveikt ljós, opnað og hleypt honum inn, því hún hafi talið það heppilegra, því annars mundi ákærði hafa brotið upp dyrnar og mundi þá verða torveld- ara að fást við hann, er hann yrði í æstu skapi, þegar hann væri inn kominn, enda skynjaði hún þegar, að ákærði mundi vera drukkinn. Þegar inn kom tók ákærði af sér hatt sinn og kápu, en Guðrún, sem tjáðist hafa farið til dyra berfætt og í skyrtu einni, og morgunkjól, fór þá upp í rúm sitt. Mælti ákærði til holdlegra samfara við Guðrúnu, en hún neitaði honum um það. Segir Guðrún, að ákærði hafi þá reynt að brjóta hana á bak aftur, þar sem hún sat í rúminu og verið í þann veginn að leggjast ofan á hana. Hafi hún þá sagt, að þetta dygði eigi, þau yrðu að gengur um með fláttskap í munni, elur fláræði í hjarta sínu, upphugsar ávalt ilt og kveikir illdeilur“. Ennfremur stendur skrifað: „Hinn óguðlegi aflar sér svikuls ávinnings". Allar þessar ódygðir hefir Ari Þórðarson tamið sér og því er hann vondur maður. Loks stendur skrifað: „Vondra last ei veldur smán, en vondra lof er. heiðursrán". Af öllu þessu sést, að betra er að hljóta last Ara en lof. Eg spyr vefréttina hví A. Þ. sé svo mikill mannlastari. Hún svarar: Konungur tilverunn- ar hefir gefið mönnunum frjálsræði til að velja sér hið góða hlutskifti og hafna því. Ari Þórðarson hefir hafnað hinu góða hlutskifti, en valið sér hinn svikula ávinning. Konungur tilverunnar gerir annað og meira. Hann læsir og þegar hann hefir læst lýkur hann ekki upp aftur. Konungur tilverunnar og herra lífs- ins hefir læst fyrir dyrnar á fimtíu og átta æfiárum Ara Þórðarsonar og lýkur þeim ekki upp aftur. En Ara er leyft að líta inn um dvrnar aftur og sjá, þar grúfir yfir myrkur syndar og lasta, sér hann þar æskuár sín fá- nýt og visin, manndómsárin glötuð í hyldýpi lyga, svika ölæðis, girndar og óteljandi spill- ingar, sem ekki verður aftur tekin og loks elliárin þrautpínd og andstyggileg á barmi dauðans og glötunarinnar. Fyllist þá þessi við- bjóðslega hrygðarmynd, Ari Þórðarson, skelf- ing og angist og í ringluðu fáti örvæntingar- innar grípur hann til þess brjálæðis að mann- skemma samborgara sína, sem betur hafa var- ið lífi sínu en hann. Cæsar. gegn Ara Þórðarsyni. slökkva ljósið og læsa dyrunum. Hafi ákærði þá hlaupið upp og slökt ljósið, en í sömu svip- an hljóp hún út á götu berfætt og svo búin sem áður segir. En herbergisskipun virðist vera sú í húsi því, sem Guðrún bjó í, að hún hafði ástæðu til að ætla, að fólk það, sem ann- arsstaðar býr þar mundi eigi heyra til hennar, þó hún kallaði á hjálp. þar inn. Ivveðst hún hafa sagt, að ljósið þyrfti að slökkva og loka dyrunum í því skyni að sleppa undan ákærða. Á götunni náði Guðrún í tvo unglingsmenn, bað þá hjálpar með þeim ummælum, að ákærði, sem einnig fór út og elti hana hafi ætlað að nauðga lienni. Síðan fóru þau öll fjögur inn í herbergi Guðrúnar og bar Guðrún það þá uppá ákærða, að hann hefði ætlað að nauðga henni. Svaraði hann því með þeirri spurningu, hversvegna hún hefði slíipað honum að slökkva ljósið, en hún kva*ðst hafa gert það til að sleppa undan honum. Og vildu mennirnir fá ákærða til þess að fara út, en hann var fyrst tregur til þess, en fór þó loks með góðu.--- Því dæmist rétt vera: Ákærði, Ari Þórðarson, á að sæta 5 daga fangelsi við vatn og brauð. Svo greiði ákærði allan sakarkostnað, þar með talin málsvarnar- láun til skipaðs verjanda í héraði, Eggerts yfirréttarmálaflutningsmanns Claessens, kr. 15 og málaflutningslaun til skipaðs sækjanda og verjanda fyrir yfirdómi, yfirréttarmála- flutningsmanna Odds Gíslasonar og Eggerts Claessen, 15 krónur til hvors. Dómnum ber að fullnægja að viðlagðri laga- aðför. A r a b í a . Eitt sinn flutti Ari Þórðarson búferium upp í Borgarnes. Gerðist hann búvíður þar og barst á með lánum, sem, ef til vill, hafa seint verið greidd, eins og oft hefir komið fyrir hjá manni þessum. Það segir í leikriti nokkru, að Borgnesingar lifi hy§r á öðrum, en hvað sem um það er, lifði Æi óspart á Borgnesingum. Bygði hann sér þar hús og bjó í því, en samtímis því var hann á mála hjá Bakkusi kóngi, dugandi liðsmaður hans og drakk fast. En Ari hefir hvergi verið góður liðsmaður og svo var þarna. Hann veiktist því mjög af drykkjunni og eitt sinn hratt hann frá sér myðinum og hafði tekið ógleði mikla. Fékk hann þegar öskrandi lífsýkju, sem frekar mátti kalla skellusótt eða skruðn- ingaveiki. Gekk krankleikinn svo fast að hon- um, að saur hans gekk samtímis út um báða enda búksins og lá hann svo, lítils virtur af öllum, þar til hans var vitjað. Þótti heimili Ara þá illa verkað og nefndu menn hús þetta Arabíu og heitir það svo enn. Ari Þórðarson hefir verið innheimtumaður hér í bænum, en hann telur það vera óþrifa- verk og get eg verið honum sammála um, að honum hafi orðið þar hált á brautinni. Ari gerði nefnilega eitt sinn alvarlega tilraun til að nauðga varnarlausri konu, sem hann var að rukka um reikningsskuld fyrir læknishjálp. Reikningur þessi hefir þó víst ekki verið frá Þórði J. Thoroddsen?

x

Svindlarasvipan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Svindlarasvipan
https://timarit.is/publication/621

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.